rodziną nie muszą być osoby, które są z nami spokrewnione. ja swoją rodzinę wybrałam. i jest mi z tym dobrze

nienawidzę stereotypów, a walczę z nimi przez pół swojego życia, jeśli nie dłużej. wielokrotnie słyszałam komentarze o inteligencji kobiet, a raczej o jej braku, szczególnie wśród blondynek i nie zliczę, ile razy ktoś wytykał mi to, że jestem blondynką i dorzucał, że "pewnie muszę być głupiutka i nie mam za grosz rozumu" — przez takie uwagi od najmłodszych lat dążyłam do tego, aby udowodnić, że takie osoby są w błędzie, uczyłam się dniami, by wyrobić sobie opinię, by pokazać, że posiadam wiedzę, o której brak mnie posądzano. jako dziewczyna, która posiada dużo kuzynów i której towarzystwo to w większości chłopcy, prawie na każdym kroku słyszałam "jesteś dziewczynką, na pewno nie dasz rady pokonać chłopca, oni są silniejsi" — to tak bardzo mnie denerwowało, że w końcu zdecydowałam się walczyć, w sensie przenośnym i dosłownym, ponieważ stanęłam na równi z chłopcami podczas karate. chociaż ogromnych wysiłków i tego, że faktycznie byłam dobra, bez przerwy towarzyszyły mi słowa trenera "spójrzcie, panowie, jedyna dziewczyna w grupie, a radzi sobie lepiej od was" czy "co wy, dziewczyna to może mieć gorszy dzień, ale chłopak?" — to tak jakbym została od razu zdefiniowana przez płeć, wystarczyło, że weszłam na salę i od razu uznano, że moja kobiecość potrzebuje męskiego wsparcia. dzięki za troskę, ale ja i moja charyzma radzimy sobie świetnie, całuski
pewna sytuacja wyprowadziła mnie dzisiaj z równowagi, także przepraszam za te słowa kpiny i złości, lecz wydaje mi się, że każda dziewczyna kiedyś przeszła przez taki moment
pamiętajcie, że królowa bez króla jest nadal królową, a Julia bez Romea byłaby żywa — chyba nasuwa się pewien wniosek 💫