7 godzin temu odebrałam świadectwo ukończenia liceum. czy w to wierzę? totalnie nie. nie dociera do mnie, że już nigdy nie pójdę do tej szkoły na lekcje, nie będę się przygotowywać do kartkówki czy wymykać z niemieckiego. a zwłaszcza nie potrafię przyswoić faktu, że to koniec pewnego rozdziału z pewnymi ludźmi. niektórych będę wspominać bardzo ciepło, innych niekoniecznie, a z niektórymi jeszcze się nie rozstaję. mam nadzieję, że po maturach wszyscy się spotkamy, żeby trochę powspominać, zrelaksować się, napić wspólnie i móc poczuć, że to jedna z ostatnich wspólnych chwil ☀️

trochę dzisiaj sobie popłakałam: kiedy wychowawca w klasie rozpoczął swoją "przemowę", kiedy żegnałam się z panią od wos-u, a ona powiedziała, że była dla mnie trochę surowa, bo wiedziała, że stać mnie na więcej niż innych i zawsze we mnie wierzyła, kiedy słuchałam przemówienia mojego kolegi, kiedy odbierałam świadectwo i wiedziałam, że moi rodzice na mnie patrzą oraz gdy oglądałam filmik mojej klasy (ledwo go włączyli, a ja już płacz). na co dzień nie lubię płakać, ale dzisiejszy dzień był wyjątkowy. od samego początku wiedziałam, że w którymś momencie powiem "zrobiliśmy to" i była to chwila, gdy cała moja klasa odebrała świadectwo i mieliśmy się zaraz ustawiać do zdjęcia, a moja koleżanka popatrzyła na mnie i powiedziała "i to już koniec"

pomijając oceny i takie detale, jestem z siebie dumna, bo dotrwałam do dzisiejszego dnia. dosłownie przeżyłam. zwyciężyłam ze swoim lękiem, z tym wszystkim, co sprawiało, że dwa lata temu chciałam umrzeć. na pewno nie zapomnę o chwilach, które ciągnęły mnie w dół, ale dzięki nim jestem silniejsza. i cieszę się, że we właściwym momencie poprosiłam o pomoc. bo 15-letnia Wiktoria nie wiedziała, że prawie 18-letnia Wiktoria ukończy szkołę