Przypadło mi zrobienie szkolnej gazetki (kto w liceum robi jeszcze gazetki wtf), a że moje zdolności artystyczne są ujemne, napisałam wyobrażenie m.in. historii, którą rozszerzam, jako kobietę.

Oczywiście tym opisem się z Wami podzielę.

Miałem przyjemność spojrzeć w twarz pięknej kobiecie. Choć muszę przyznać, że jej piękno zaliczało się do niezwykle subiektywnych, zupełnie jak to zdarzało się w baroku. Była to kobieta stworzona z paradoksów, a różnorakie cechy splatały się w niej ze sobą, tworząc wielką, niemożliwą do pojęcia całość. Pozwolę sobie przytoczyć Wam jej sylwetkę, bo osobą była, jest i będzie postacią zacną.
Niezwyczajna Pani była zgarbiona, jak zmęczona życiem staruszka, wspierająca się o misternie wyrzeźbioną, ozdobioną z największą uwagą laskę. Chodziła boso. Stopy miała zahartowane kurzem, twardą ziemią, potokami spływającej krwi, zaostrzonymi grotami i śpiewem nadchodzącej śmierci. Była szczupła. To zapewne z powodu jej trudnego żywota naznaczonego chłodem, głodem i ludźmi. Miała smutne oczy, przepełnione wiedzą, świadomością wszystkich popełnionych błędów i ich konsekwencji. Bujała się często na fotelu, uśmiechając się słabo pod nosem. Część osób nazywała staruszkę nauczycielką życia, ale ona nie przepadała za tym określeniem. Dobrze znała ludzkość. Wiedziała, że błędy, które obserwowała od zarania dziejów już zawsze będą się powtarzać, bo taka jest ludzka natura. Ludzie uczą się na tym, co dotknęło ich osobiście. Gdyż, w odróżnieniu od wielu, miała świadomość, iż każdy człowiek jest pojedynczą jednostką.
Równocześnie staruszka była też młodą kobietą, którą charakteryzowały wszystkie cechy przysługujące młodości. Bywała naiwna i idealistyczna. Wierzyła w lepsze jutro, będąc przekonana, że nie popełni błędów, które widziała staruszka. Starała się patrzeć na wszystko co ją otaczało z uwagą i zachwytem, co nie zawsze się jej jednak udawało. Płakała rzewnie podczas porażek, buntowała się, kiedy coś szło nie po jej myśli i śmiała się radośnie, gdy wszystko układało się wedle jej życzenia. Pędziła do przodu, nie zatrzymując się, nie analizując i nie dostrzegając. Twierdziła, że tak było dobrze.
Staruszka i młoda kobieta były w tym samym czasie dzieckiem. Rozkosznym, małym, pełnym nadziei, a równocześnie kształtowanym przez srogich rodziców: przeszłość i teraźniejszość. Dzieciątko zmieniało się z każdym czynem popełnionym przez wychowawców, którzy jeszcze nie wiedzieli, że ich dziecko dostrzega ich błędy i będzie je powielać. Nie zdawali sobie także sprawy, że mała dziewczynka obserwuje wszystkie te rzeczy, które powinny zostać ukryte, spowite całunem zapomnienia, że będzie przynosić konsekwencje ich czynów: tych pięknych, wychwalanych w dziełach wszelkiego rodzaju i tych, które nigdy nie powinny zostać popełnione.
Kobieta złożona z tych trzech osobistości zdradziła mi swoje imię. Nazywała się Historią.

Jest taka piękna piosenka, a jej tytuł to „Let’s go” (przyznajcie, że zachęcający) autorstwa Emigrate w duecie z Tillem Lindemannem, wokalistą Rammsteina. Historia jest o tyle przyjemna, że wokalistą w Emigrate jest Richard Kruspe, gitarzysta Rammsteina. Richard w swoim projekcie solowym stworzył wiele muzycznych perełek i jedną z nich jest właśnie „Let’s go” w duecie z wieloletnim przyjacielem z macierzystego zespołu.
Tekst o przyjaźni wyjątkowo chwyta za serce, a powtarzane w refrenie: „stand here survive another day” ma w sobie coś niezwykle pocieszającego, co sprawia, że lekki uśmiech mimowolnie rodzi się na mojej twarzy, a oczy momentalnie szukają horyzontu, w który można by się zapatrzeć. Bo to ten rodzaj piosenek z mojej tzw. listy „Pijemy za lepszy czas”, które napełniają mnie nadzieją, ciepłem i spokojem. Panowie mają przepiękne głosy, które na samym końcu wpadają wręcz w idealną, niczym niezmąconą harmonię, dopełniając się nawzajem, tworząc w mojej głowie żywe, intensywne obrazy. I chyba to w tym utworze podoba mi się najbardziej: jest przesycony na tyle silnymi emocjami, że one prześlizgują się zgrabnie między wersami i dźwiękami, aby wbić się do umysłu i zacząć w nim tworzyć wizje, które potrafią zaskoczyć.
Dlatego zachęcam Was gorąco do przesłuchania. Oto link: https://youtu.be/AZ9r_hKIUqI

Miałam już dawno zadać Wam to pytanie, ale jakoś nigdy nie było okazji. Przyznaję, że po Herbacianej czułości (Ci co jeszcze nie czytali, zapraszam!) rozmyślam o tym temacie z jeszcze większą intensywnością niż zazwyczaj, dlatego pomyślałam, że pora się o to podpytać.
Stąd pytanie dzisiejszego dnia: czy w czasie pisania swoich tekstów, zdarzy Wam się przy nich uronić łzę albo i kilka? Czy porusza Was los wykreowanego przez Was narratora/bohatera/podmiotu lirycznego na tyle, że płaczecie nad jego losem?
Przyznaję, że zdarza mi się to bardzo często, bo każdy narrator i bohater w moich tekstach jest dla mnie ważny i bliski. W końcu bardzo dobrze ich znam. Wiem o ich problemach, rozterkach, marzeniach i wspomnieniach. Cieszę się razem z nimi, gdy los i podjęte przez nich decyzję owocują czymś dobrym, pięknym. Smucę się, widząc, jak cierpią. Trudno mi przechodzić z nimi przez te chwile owego cierpienia i bólu, mimo że czasem wiem coś, o czym oni jeszcze nie mają pojęcia.
Wiecie, najbardziej lubię przysłuchiwać się pragnieniom i lękom tychże bohaterów. One wydają się mieć w sobie największą moc, taką, która nadaje im prawdziwego, ludzkiego wymiaru.

A jak to jest z Wami? Opowiedzcie mi coś o swoich literackich bohaterach.