Do napisania tego wpisu zainspirowała mnie po części @WeraHatake
Dzisiaj chciałabym Wam opowiedzieć trochę o Berlinie, więc zacznę od małej historii z mojego życia. To będzie bardzo osobisty wpis.
Niedawno znalazłam między stronami jednej z książek kopertę podpisaną: teksty Rammsteina. Coś jednak podkusiło mnie, aby do niej zajrzeć. Zamiast słów piosenek ukochanego zespołu znalazłam tam dwie kartki, całe zapisane. W listopadzie 2017 napisałam do siebie list o muzyce Rammsteina i było tam dosłownie wszystko. Ile ich muzyka dla mnie znaczy, jak zaczarowały mnie poszczególne piosenki i jak w ogóle natknęłam się na ten zespół. Przyznam się Wam, że wyjątkowo długo płakałam po przeczytaniu tych wielu linijek. Pamiętam w jakim momencie swojego życia byłam w 2017 roku, jak zagubioną, niepewną, nielubiącą siebie dziewczynką byłam. Czytając słowa tamtej dziewczynki, wszystko wróciło. Moją uwagę w liście zwrócił fragment, w którym wspomniałam, że jeden utwór Rammsteina (a dokładnie Reise Reise) to dla mnie oznaka przekroczenia granic Polski. Musicie wiedzieć, że te granice wydawały mi się wtedy absolutnie nieprzekraczalne. Czułam wtedy, że uda mi się zobaczyć coś poza nimi dopiero za kilka długich lat. Równocześnie granice naszego kraju, były w mojej głowie również moimi granicami, z którymi bałam się walczyć. Miesiąc po napisaniu słów o tym, że chciałabym wyjechać za linie naszego państwa chociaż na kilka godzin, pojechałam na jeden dzień do Berlina. Byłam pod wpływem tak silnych emocji, że niewiele pamiętam z tamtego dnia. Wiem tylko, że kiedy wysiadłam z samochodu i zobaczyłam ludzi przechodzących przez przejście dla pieszych, mówiących do siebie po niemiecku, popłakałam się ze szczęścia. Niesamowicie dużo się uśmiechałam tamtego dnia, co wtedy nie było dla mnie czymś aż tak oczywistym. W moim pokoju nadal wisi moje zdjęcie przy stacji Deutsche Oper – jestem na nim jeszcze blondynką z ledwo widocznymi brwiami i wielkim uśmiechem na twarzy.
W 2019 powróciłam do Berlina razem z klasą w ramach wycieczki. Cieszyłam się, jak małe dziecko. Ciągle opowiadałam najbliższej koleżance, jak bardzo kocham to miasto, jak jestem szczęśliwa, że mogę tu być. Kiedy wyjeżdżaliśmy, powiedziała, że zaraziłam ją radością i miłością do tego miejsca. Zobaczyliśmy z wycieczką naprawdę dużo, jak na te kilka godzin. Najlepiej wspominam East Side Gallery, która oczarowala mnie w każdym calu. Niedaleko niej zobaczyłam wywieszony plakat, na którym było napisane o muzeum o NRD i o życiu w nim. Obiecałam sobie, że je zwiedzę. Widok bramy brandenburskiej chyba już zawsze będzie wywoływał u mnie poczucie dziwnego spokoju, poczucia, że wszystko jest na swoim miejscu. Reichstag jest jednym z najpiękniejszych budynków, jaki widziałam. Bardzo nie chciałam spod niego iść. Miałam wrażenie, że mogłabym patrzeć na niego godzinami i wciąż znajdowałabym w nim szczegóły, które by mnie interesowały i wzbudzały mój zachwyt. Równie mocno mam wyryty plac na którym miało miejsce owiane złą sławą palenie książek. Ściemniało się, a ulice zaczęła otaczać ciepła łuna świateł, które sprawiły, że Berlin stał się dla mnie jeszcze piękniejszy. Zwiedziliśmy także dwa jarmarki i muszę być z Wami szczera, nie było dla mnie większego szczęścia niż zamówienie jedzenia łamanym niemieckim, którego uczę się praktycznie od września 2019 (wspomagałam się trochę angielskim, ale obiecuję, że tylko tyci tyci). I przysięgam, nie istniało dla mnie nic cudowniejszego niż wyjście ze sklepu z magnesem na lodówkę, mówiąc pięknie równie piękne słowa: danke schön. Do dzisiaj mam też w głowie widok tych dwóch mężczyzn, którzy szli za rękę z zakupami. I wiecie co? Nikt nie zwracał tam na nich uwagi. Wciąż czuję zapach grzanego wina z jarmarku i smak jabłka w czekoladzie oraz curry wursta. Widzę oczami wyobraźni wszystkie światełka i te pierniki z kolorowymi napisami po niemiecku. Część z napisów rozumiałam, a gdy tylko dochodziło do mnie, iż wiem, co jest na nich napisane, szarpałam koleżankę za rękę i mówiłam podekscytowana, co przeczytałam. Pamiętam, że byłam bliska łez, gdy nasz autokar nieubłaganie zbliżał się do obrzeży miasta, żeby w końcu całkiem z niego wyjechać. W słuchawkach grało mi „Deutschland” Rammsteina, a ja obiecałam sobie, że jeszcze wrócę do Berlina. I to niejeden raz.

A poniżej wykonane przeze mnie na szybko zdjęcie, kiedy zmierzaliśmy powoli na wyspę muzeów.