<Perspektywa Ann-Henriette>
Wchodzę do salonu, dom Trish zawsze robi na, mnie wrażenie ile razy bym tu już nie była zawsze jest tak samo ładny i majestatyczny. Stanęłam w środku a tam widzę, jak moja najdroższa przyjaciółka urządziła sobie zabawę w rosyjską ruletkę i to z moim facetem.
– Co Ty robisz?! Zwariowałaś?!? – Krzyknęłam na nią. Bo gdy zobaczyłam co właśnie robi, nie mogłam w to uwierzyć.
– Taki mój wariograf do wykrywania kłamstw. – Odezwała się odrazu. – Nie przejmuj się, to dla Twojego dobra, bezpieczeństwo najważniejsze.
– Mierzysz do niego z broni. – Pokazuje jej, bo chyba oślepła albo zgłupiała i nie wie co robi.
– Obawiam się finału tej gry. – Słyszę głos Salvy.
– Triss rosyjska ruletka nie jest metodą humanitarną w sprawdzeniu czy ktoś mówi prawdę. – Próbuję jej to wbić do łba.
– Przesadzasz, gdy zrobiłam taki wariograf, Helmut’owi to nawet się nie zająknął o tym, że się boi. -Oczywiście, że mnie nie słucha. Zrobiła to komu? I w ogóle to już kiedyś robiła?!? – To świr Ann, kiedy to do Ciebie dotrze.
– Zostaw go Triss proszę Cię. Jak mu strzelisz w łeb to ja też Ci zrobię taki wariograf zobaczysz. – Mówię poważnie. – Nie zmuszaj mnie abym to zrobiła Trish, bo może się okazać, że jestem gorsza od Ciebie w torturach.
– Przestań, jeżeli mówi Ci prawdę to nie zginie od kuli. Poza tym on przynajmniej się boi i obawia tego, widać, że jest przy zdrowych zmysłach. – Odpowiada nawet nie słuchając tego co mówię. – Zemo się nie bał, był nawet ciekawy czy naprawdę go zastrzelę. To wariat, tylko wariaci nie boją się śmierci, a on chciał już się raz zabić pamiętasz?
– A Ty co postanowiłaś, że mu w tym pomożesz??? – Nie wierzę, jak mogła to robić za moimi plecami.
– No wiesz, gdy sama zadeklarowałaś się, że pójdziesz ze Stev’em do sklepu to.. musiałam jakoś milo spędzić z nim czas. – Odpowiada.
– Stev o wszelkim wiedział? Nie kłam tylko. – Uprzedzam ją, bo kłamstwa nie zniosę już więcej.
– Wiedziałem ale nie odrazu. Dowiedziałem się po czasie. Nie przedziała co dokładnie chce zrobić. – Zaczyna Rogers schodząc z góry. – Położyłem dzieci spać, więc można powiedzieć, że jesteśmy tu sami. – Nawet nie zarejestrował gdy zobaczył co robi jego żona i kto tu jest tym świrem?
– Ja Ci wariograf zaraz mogę przynieść, znaleść ale nie to Trish, no proszę Cię sądzisz, że Salva mógłby mi coś zrobić? – Usiadłam koło niego na kanapie.
– Może udaje tylko takiego życiowego niedojde, co ja mam z Tobą Ann czemu Ty sobie na mężów wybierasz jak nie zniewieściałą ciote psychola to innym razem sierotę i pierdołe. – Mruknęła niezadowala. – Przecież jest tyle normalnych spoko facetów? Ty to masz gust naprawdę.
– Kryminalista nie, nauczyciel też źle. Zły źle, dobry też nie dobrze. To kogo w końcu? Ty chcesz abym całe życie była sama??? – Patrzę jej oczy.
– Chce abyś żyła spokojnym życiem pozbawionym od tych napadów, rabunków, przemocy i tym podobnych bo się o Ciebie martwię. O dzieci swoje nie muszę bo są bezpieczne ale Ty? Skaczesz z jednego ognia w drugi. – Mówi jak nakręcona.
– Skąd wiesz?!? – Krzyczę na nią. – Salva nigdy mnie nie oszukał! Nigdy nie kłamał! Jest dobry, słyszysz!! Słyszysz czy nie!!! – Krzycze i płacze jednocześnie, nie zniosę tego dłużej. Tych podejrzeń pretensji kogo se nie znajdę to jest źle. To ona ma ze sobą jakiś problem bo nie ja. Ze łzami w oczach patrzę w bok, jakim cudem Salvi jeszcze się tu trzyma to nie wiem. Widzę, że też już ma oczy zaszklone od łez, Triss jesteś okrutna.
– Chcesz usłyszeć prawdę? W porządku, Stev przyniesiesz mi wariograf? – Jej ton złagodniał.
– Pewnie. – Nawet nie chce pytać skąd ta ma nawet wariograf w chałupie. Parę minut później rozłożyli go oboje na stole i podpięli do niego Hiszpana, nawet nie protestował, poddał się temu bo co innego już pozostało.
– Jeżeli skłamię będziemy widziało to na tym urządzeniu i to odrazu. Ostrzegam. – Wskazała na metalową walizkę na stole.
– Jakby nie wiedziała jak to działa. – Prychnęłam.
– Podaj prawdziwe imię i nazwisko. – Zignorowała mnie i zaczyna to przesłuchanie. Jakby był jakimś przestępcom na skale całego narodu.
– Salvador Alvaro Pérez-Miralles. – Słyszymy obie.
– O jak ładnie, Ann.. – Zwróciła się do mnie. – Wiesz co oznaczają te imiona? Salvador to zbawiciel a Alvaro to strażnik. Jak dostojnie, odpowiedzialnie, miał Cię strzedz przed Zemo a sam może się okazać tym złym, paradoks co? – Przewróciłam tylko oczami na to co powiedziała.
– Nie musisz wcale tego robić Triss, jestem w stanie Ci powiedzieć wszystko bez tych wszystkich kabli i czujników. Dobrze o tym wiesz. – Salva brzmi tak spokojnie, jednak widzę kilka kropelek potu na jego czole. Trish zdejmuj mu to bo sama go zaraz po odpinam z tego badziewia. – Więc czemu mi już nie ufasz? Co takiego się zmieniło?
– Bo mam przeczucie. – Warkneła w jego stronę.
– Ależ mogę Cię zapewnić, że godnie i dobrze trakuje Ann i jej życie nie jest zagrożone. – Odparł.
– Tak no jasne a gdyby was zaatakowali np. złodzieje to takie banalne ale załóżmy, że tak by się stało i co byś zrobił? Wyjął broń i ich zastrzelił prawdziwy Chuck Norris w okularach. – Blondynka jak zawsze, coś zacznie to chce aby 'jej’ było na wierzchu. – Co zrobisz a może ich zabijasz od tak?
– Nie. – Poprawił sobie okulary. – Nie jestem w tym najlepszy bo też nie lubię przemocy i od niej stronie, ale jeśli zaszłaby taka potrzeba umiałbym sobie poradzić.
– Jak? Oni mają broń palną, pistolety i karabiny M16. Pytam co byś zrobił?!? – Powtórzyła wrogo.
– Rozbroiłbym ich. – Wtedy urządzenie poraz pierwszy wydało z siebie dźwięk.
– O popatrz, a tak się zarzekałaś, że Cię nie okłamuje.. Wszyscy jesteście tacy sami. – Prychnęła. – Gadaj tylko tym razem prawdę bo ruletka zaraz wróci do gry.
– Sal nie musisz być bohaterem. – Złapałam go za rękę. – Nie musisz nim być, ja wcale tego nie chcę.
– Byłaś z kimś kto Cię porwał, ile jest grup przestępczy i podejrzanych ludzi… – Zaczął poważnie a przyjaciółka w śmiech.
– Haha ciekawe, że akurat Ty o tym wspomniałeś. Tyle podejrzanych ludzi.. O przed takim właśnie chronię Ann. – Powiedziała dwugłosem.
– Ja jej nic nie zrobię, mówiłem. – Powtórzył.
– Ty może MOŻE i nie, ale inni już tak bo nie będziesz w stanie jej obronić. A ja nie mogę być w dwóch miejscach naraz bo odkąd mam dzieci to jest trudne. – Zaczęła Pani Rogers.
– Triss, kochanie, może już wystarczy na dziś. Jest późno a oni też napewno chcą iść spać. Nie sądzisz, że przesadzasz? Ann ma prawo, żyć swoim życiem i wybierać tych których do niego wpuszcza. – Kapitan przyszedł do nas z kuchni. Jemu już też przeszkadza śledztwo żony? Jak dobrze, o bogowie dzięki.
– A co by Śiwa na to powiedział? – Triss skierowała wzrok na jego osobę. W tym czasie je zaczęłam odpinać Salve z tych kabli.
– Dokładnie to samo. – Zapewnił ją jeszcze bardziej to wzmocnił kładąc jej rękę na ramieniu. Widziałam już po jej oczach, że odpuściła.
– Niech wam będzie. – Zgodziła się, wstała i odeszła. Jesteśmy Twoimi dłużnikami Stev.
– Tu amigo se preocupa demasiado por ti. (Twoja przyjaciółka martwi się o Ciebie aż za bardzo) – Słyszę po hiszpańsku. Oparłam głowę jego ramię.
– Yo sé eso. (Wiem to) – Odpowiadam zamykając zmęczone oczy. Wszyscy potrzebujemy dziś snu.