Czy oni nie wyglądają podobnie? No właśnie, Ann podświadomie wciąż chce Helmut'a. 😅
Biedny profesor, ale to wszystko przez Zemo.

[Nie wiem czy mi się to podoba, później napisze coś jeszcze albo to usunę i napisze od nowa]
<Perspektywa Ann-Henriette>
Miałam się spotkać z Triss, dziwne prawda? Co ona tu robi? Śledzi mnie? Czy jej już odwala? Jej a może mi? Te pytania zadawałam sobie całą drogę. Umówiłyśmy się w knajpie, przy okazji zjemy i pogadamy. Przede wszystkim pogadamy, bo zupełnie nie mam pomysłu czemu ona też tu jest.
– Em.. h-hej, to Tobie parę dni temu pożyczyłem telefon? – Obejrzałam się za siebie bo już gdzieś słyszałam ten głos.
– Oh, tak racja. To byłam ja, hej. – Nie spodziewałam się, że znów się spotkamy. To on pożyczył mi swój telefon gdy mój był na wykończeniu. Trochę mi wtedy życie uratował bo mama się o mnie martwiła a ja o nią, jestem w szoku, że mnie rozpoznał. – Przepraszam, w ogóle nie zdążyłam się odwdzięczyć za to co zrobiłeś.
– Ni-c wtedy prawie, nie zrobiłem. Zwykła ludzka przysługa po prostu. Chociaż w tych czasach mało kto zachowuje się ludzko. – Dodał a ja się z nim zgodziłam w 100%.
– Ludzie teraz patrzą tylko na czubek własnego nosa. – Przyznaje ze smutkiem. – A podziękowałam Ci chociaż za to?
– Tak, to zrobiłaś odrazu. – Uśmiechnął się.
– Ah czyli nie jest ze mną aż tak źle. – Zaśmiałam się, dobrze, że tu przyjechałam bo jestem przebodźcowana od nadmiaru pracy.
– Nie uważam tak wcale. Mia-ałaś gorszy dzień. – Denerwuje się? No tak nie ma jak to gadać na środku chodnika.
– Tak, pewnie tak. Odwdzięczyć się chciałam jak już znów na siebie wpadliśmy. Co powiesz na kawę? – Co ja właśnie powiedziałam? Od kiedy ja propobuje ludzią takie rzeczy? Chociaż nie no on nie wygląda mi na groźnego. Z resztą czasu nie cofnę.
– Co? Nie.. Nie mogę, znaczy.. Nie, że coś robię ale nie chce Ci zabierać Twojego czasu wolnego. – (…)
Dojrzałam przez szybę Trish, czemu się tam uśmiecha? Widziałam, jak z nim rozmawiam? Nawet nie spytałam go o imię. Ann… porażka. Wchodzę do środka i siadam koło kobiety.
– Część, a kto to był? – Zapytała szybko.
– Nie wiem. – Wzruszyłam ramionami.
– Jak nie wiesz jak gadałaś z nim z dobre 20 parę minut. Nie kłam mi Ann. – Odparła patrząc na mnie groźniej.
– Ale serio nie wiem, nawet nie znam jego imienia. – Przyznaję szczerze. A Holmes złagodniała.
– Wygląda całkiem, całkiem. – Dodaje z uśmiechem.
– Boże Triss. – Załamuje mnie takimi tekstami.
– No co? Fakt to fakt, a on wygląda nienajgorzej, napewno lepiej niż Zemo. – Zaczyna się… – Dobra już nie poruszam jego tematu, drań. No ale o nim to musisz mi naopowiadać gdzie się poznaliście kim jest? Co o nim wiesz? Bo coś musisz wiedzieć.
– Z akcentu, brzmi jak Hiszpan, a poznałam go parę dni temu jak dzwoniłam z jego telefonu do mamy. Bo mój się rozładował. – Powiedziałam na jednym wdechu. – Tyle wystarczy informacji?
– Narazie.. A umówiłaś się z nim? – Matko boska.
– Tak ale to nie randka a podziękowania za to, że on mi wtedy pomógł. Mało jest takich dobrych ludzi. – Powiedziałam jej bo wiem, że nie odpuści. – Jak mu to zaproponowałam, to się zestresował biedny.
– Tak go olśniła zobacz. – Spojrzałam na nią spad łba. – No co? Lepiej taki nie ogarnięty w relacjach ludzkich niż taki jak Zemo. Bo on się w ogóle do wspólnego życia nie nadawał a już napewno nie z Tobą. Dobrze, że skończyłaś już go leczyć i to już minęło. A z tego Hiszpana to się jeszcze zrobi dobry kandydat na męża albo na zabawę, to już co tam chcesz.
– Ja nie wierzę, że Ty to mówisz. –
– Zmotywować Cię chce. Ja to widzę, że brakuje Ci faceta w normalnym życiu. I zobacz pojawiło się światełko w tunelu. Chyba, że mi gnój podpadnie. Mam się bać o Ciebie? – Patrzy na mnie poważnie.
– Niee, już nie. On mnie raczej nie porwie. Nie radzi sobie w interakcjach między ludzkich. Co jest całkiem słodkie. Znaczy ten.. – Ja już nie wiem co ja mówię. – Nie nakrecaj się już co? Lepiej mi powiedz, czemu Ty tu za mną do Francji przyleciałaś?
– Tak, niewinność jest urocza. Jakąś się bo może wywarłaś na nim wrażenie. – Skarciłam ją za to. – I jestem tutaj oczywiście, bo bałam się, że Cię znów ten świr porwał. Bo SMS'a to równie dobrze, mógł wysłać on z Twojego telefonu. – Triss.. przewróciłam oczami gdy to usłyszałam. Nie mogę.