🧥 <Perspektywa Ann-Henriette> 🧥
– Helmut.. przypominam jest noc. – Mówię widząc go w kuchni. – Co robisz?
– Nic. – Usłyszałam odpowiedź, poczym jeszcze jakiś dźwięk przypominający zamykanie jakiegoś metalowego pojemnika. – Iść spać zaraz przyjdę.
– Nie ma mowy, co wyjadasz? – Podeszłam bliżej i widzę w jego rękach puszkę. Dobrze wiem, co jest w środku. – Też chce. – Stanęłam przed nim.
– A jak bardzo tego chcesz? – Spytał wyjmując kolejnego tureckiego cukierka. Od których definitywnie jest uzależniony. Nie czuję umiaru w jedzeniu tych konkretnych słodyczy bądź wiśni.
– Teraz? Bardzo. – Mówię szybko.
– Bardziej niż mnie? – Nim zdążyłam odpowiedzieć, włożył sobie kolejnego cukierka w usta.
– Helmut… – Prychnęłam urażona, ten miał być dla mnie. – W tej chwili, tak.
– To proszę weś sobie. – Mruknął i znów słodycz znalazła się w jego ustach. Lecz tylko pół, drugie pół muszę zdobyć całując go. Bardzo proszę. Złączyłam nasze usta, by dorwać cukierka. Gdy jem swoją wygraną, ten patrzy na mnie zadowolony.
– No-m co? – Pytam z pełną buzią.
– Nic nie mówię. – Widzę jak bierze sobie następnego. A gdy ja chcę również to zrobić to odstawił puszkę na blat za sobą. Przeknęłam ślinę urażona a on palcem wskazującym podciąga moją bluzkę ku górze. Drugą ręka ścisnął mój pośladek aż jęknęłam. – Co się stało? – Jeszcze bezczelnie się pyta. Tak chcesz się pobawić? Proszę bardzo, objęłam rękami jego szyję aby po chwili zjechać nimi na jego nagi tors, który bym tylko okryty z wierzchu szlafrokiem. Wiem jak to lubisz Zemo.
– Czemu Ty jesz a ja nie mogę? – Spytałam, czując po chwili jak robi mi się ciepło pod wpływem jego dotyku. – Dasz mi też? Czy mam Cię błagać?
– Możesz. – Stwierdził, gdy jego ręka znalazła się na moich plecach pod bluzką.
– Chciałbyś. – Wychyliłam się by złapać puszkę. Niestety bez skutecznie, nie miałam jej i tylko poczułam jak Zemo w tym momencie ma na mnie ochotę. Nie pogardziłabym, ale w tym momencie chce cukierki bardziej od jego. No chociaż jeden cały i potem możemy to kontynuować.
– Nie możesz jeść po nocach słodkiego. – Powiedział przekonany.
– To w takim razie nie mogę też zjeść Ciebie. – Wiem, że ta odpowiedź mu się nie podoba.
– Jak to? – Zapytał przyglądając mi się.
– Wiesz ile Ty masz teraz w sobie cukru? Popadnę na cukrzycę jeżeli tylko spróbuję. – Powiedziałam.
– Jestem przekonany.. – Odsunął puszkę jeszcze dalej. A ja znów się wychyliłam mając nadzieję, że nie zdąży tego zrobić i że wyrwę mu ją z ręki. Niestety, znów pudło. Nogi mi się ugięty aby nie wpaść na niego. Co tylko wywołało u niego cichy pomruk zadowolenia. – Możesz tak nie robić?
– A dlaczego? Wydaje mi się, że Twoje ciało właśnie tego teraz chce. – Mruknęłam zadowolona bo on wie, że mam absolutną rację.
– Moje ciało przez Ciebie, czasem reaguje nie tak jak bym w danym momencie tego chciał. – Odparł patrząc uważnie na moją twarz. Przykro mi kochanie, Twoje migdałowe oczy wyraźnie, mówią mi teraz tylko jedno. Pocałowałam go czując jak jego ręka znalazła się na moim karku. Wplatał palce w moje niesforne, luźno puszczone włosy nie pozwalając mi się już od niego oderwać. Gdy tylko pogłębiliśmy ten pocałunek, podniosł mnie niespodziewanie za pośladki. Co tylko spotkało się z moim lekko przerażonym mruknięciem. Poprawił się, prostując i odwiązując satynowy pasek szlafroka. Oplotłam go nogami w talii, czując jak od upragnionej przyjemności dzielą nas tylko jego bokserki. Zdjął je jednym szybkim ruchem, by dać mi poczuć w pełni jego ciało.
– Zemo.. – Szepnełam.
– Jestem lepszy niż cukierki? – Poczułam, że gdzieś mnie niesie. Idziemy do innego pokoju? Moje myślenie jest skierowane tylko w jedno miejsce.
– Jesteś. – Nie wiem jakim cudem udało mi się to powiedzieć. – A ja?
– Ty jesteś najlepszym moim cukierkiem wiśniowym w jednym. – Odpowiedział a chwilę później poczułam pod sobą miękki materac. Jesteśmy w sypialni? Nie dał mi dłużej nad tym pomyśleć. Niż na tym, co mi teraz robi i jak dobrze to robi. Całował moje piersi, ramiona, szyje, podbródek… Zadrżałam gdy zaczął całować, lizać i pogryzać moje obojczyki… To już koniec, jestem cała jego i tylko jego. Chwilę później zrobił coś czego bym teraz najbardziej nie chciała. Nie czułam go już, jak to? Czemu? Dlaczego? Nie, nie, nie! Nie rób mi tego! Krzyczałam w mojej głowie. Myśli mi buzowały, jak mógł mi to zrobić?!
– To jaki ja tam jestem? Lepszy od tego Hiszpana? – Zadał pytanie którego się absolutnie teraz nie spodziewałam. Napewno nie teraz.
– Tak. Oczywiście, że tak. – Odpowiadam przekonana co do tego. Wszedł we mnie gwałtownie, ugryzłam go przez to w usta. Nie zareagował, stłumił ten ból aby przejąć kontrolę nad moim rozpalonym ciałem. Łącząc nasze języki, by później rozlać swoją rozkosz po moim, pragnącym tego organizmie. 🧥

<Perspektywa Helmut Zemo>
– Nic do ciebie nie miałem. – Stwierdziłem, odwracając się do nich przodem. Małżeństwo nie odrywało odemnie wzroku ani na moment. – Potrzebowałem narzędzia, żeby osiągnąć cel, to tyle i aż tyle.- Wyglądają i zachowują się małżeństwo, to żałosne i zabawne jednocześnie.
– Ktoś odtworzył serum superżołnierza. – Oznajmił Barnes. Przeraża go fakt, że na świecie zaczyna być coraz więcej superżołnierzy?
– Zabawo trwaj. – Pochyłem się lekko do przodu unoszącą ręce, patrząc na ich twarze. Zrobiłem w tył zwrot i przeszedłem się powoli po swojej celi.
– Musimy go namierzyć. – Dodał Wilson zgodnie z prawdą, będąc pewnie zirytowany moją reakcją.
Ponownie do nich podszedłem.
– Zakładacie, że HYDRA maczała w tym palce, i dlatego przyszliście do mnie. – Oznajmiłem, a oni nie mogli zaprzeczyć. Dobrze wiem, że jest to prawda. – Czyli nie macie innych opcji. – Widzę ja Samuel ugryzł się w język, charakterystyczny ruch. Nie chce mnie prowokować, bo nic bym im nie powiedział? A oni przecież potrzebują informacji.
– Dajemy mu rozrywkę zupełnie za darmo, mówiłem, że… – Falcon już nie wytrzymał. Byłem ciekaw co powie, jednak Bucky mu przerwał a wielka to dla mnie szkoda.
– Wiem, też do niego miłością nie pałam.. ale na jego szczęście jest ktoś kto dałbym się sam złapać tylko, żeby on został uwolniony. – Wtrącił się szatyn. Dobrze, że w tym czasie odwrócony byłem do nich tyłem bo znów z nudów przeszedłem się po celi. Dzięki temu nie mogą zobaczyć mojej twarzy, jest mi to na rękę. Czy mówi teraz o Annie? Gdy tylko pomyślałem o swojej żonie serce zabiło mi szybciej.. Szybciej jakby w ogóle do tej pory nie biło, jakby było martwe, aż do teraz.
– Nie chrzań nie ma opcji, by nam pomógł nie jest do tego zdolny, nie zniży się do naszego poziomu przecież to Baron. – Kpina Wilson'a została zignorowana przezemnie całkowicie w tym momencie, mam ważniejsze myśli w głowie niż to jak się mu teraz odgryźć.
– Nie masz racji, dla niej zrobi absolutnie wszystko cokolwiek by to nie było. – Zgodzę się tutaj, zimowy żołnierz ma absolutną rację. Dla Kirsche zrobię wszystko bez wyjątku, nie zważając na cenę. – To jak Zemo? Zgadzasz się?
– Szczęściarze z was. – Odwracam się w ich stronę. – Wiem, od czego zacząć. – Odparłem dumnie.
– Ty go chcesz naprawdę stąd wypuścić? – Zaczyna afroamerykanin. – Spróbuj coś zrobić bez naszej wiedzy. – Miałem się przestraszyć? To groźba? Marna, chyba zapominasz do kogo mówisz.
– A jak inaczej ma nam pomódz siedząc w więzieniu? – Prychnął James.
– Bez żadnych numerów. – Zagroził mi Wilson jakby szczęśliwy, że może przez krótką chwilę mi rozkazywać. – Ja tylko coś…
– To i tak mnie spowrotem tu nie wsadzisz, bo jestem wam niezbędny w tej misji a zabić mnie nie zdołasz, bo jestem gwarancją waszego sukcesu. Pozatym nie będziecie mogli patrzeć na cierpienie kobiety dla której, tu James. – Specjalnie przy jego imieniu zrobiłem pałzę. – Miałeś rację, zrobię absolutnie wszystko. I nie zapominajcie, jaki gniew bogini, może być nieprzyjemny w skutkach.

***

<Perspektywa Bucky'ego>
– Używa Trish jako swojej karty przetargowej? – Pyta mnie Sam gdy wyszliśmy już z pomieszczenia.
– Ma po swojej stronie ją tylko dlatego, że raz: jest mężem Ann, dwa: Nie wiem jak ale dogadał się jakoś z Kali. – Wyjaśniłem. – Pewnie Śiwa jest dla niego, dużo gorszy. Więc już woli mniejsze zło.
– Ufasz mu? – Pyta gdy idziemy przez korytarz.
– Na tyle na ile muszę. – Mruknąłem.
– A jeśli kłamał? Skąd wiesz, że nas nie oszuka? – Ciągnie temat Falcon. – Jak mamy mu ufać?
– Nie wiem okej, ale ufam Stev'owi, Trish i Ann a jeśli pierwsza dwójka nic aż tak do niego nie ma, a Ann mu ufa bezgranicznie.. Z resztą, jej by nie oszukał. Nie po tym co przeszli. – Komentuje.
– Skąd wiesz co… – Zaczyna Samuel.
– Stev mi mówił po krótce, mają dzieci, mimo tego jaki jest, co robił, to jest jednak mąż i ojciec. – Odpowiadam otwierając metalowe drzwi do innego pomieszczenia. No dobra pora zacząć akcję.

★☆【7 Stycznia = 54 lata 】☆★
Wszystkiego najlepszego Jeremy!¡ 🎉🎊🎈🎁🎂🍰🧁🍾✨️ Nie zapomniałam o Tobie nigdy 🤩🥰😍😘
Choć wena mi uciekła na opki z Tobą, o wiem, postanowienie noworoczne oby wena wróciła bo należy Ci się kontynuacja serii z Tobą!¡ ♥︎💜♡🏹