Ten tydzień był dosyć intensywny…
Przyplątał się kolejny piesek kiedy moja siostra ze swoimi wariatkami szła do nas w czwartek. Piesek bardzo przyjazny i spokojny (baaardzo lubiący smaczki), wielkości mniej więcej naszych 'dziewczyn’.
Obie z Kaśką zrobiłyśmy na fb relacje, w nadziei na szybsze znalezienie właściciela (pies miał obrożę, ale nie było na niej ani imienia, ani żadnych innych danych)…
Psiak (roboczo nazwany Kajtkiem, a okazał się być Lolkiem) spędził u nas ze 2/3 godziny, potem odebrał go właściciel. Okazało się, że Lolek ma 12 lat, chociaż nie wygląda, i że uciekł, skorzystawszy ze spuszczenia ze smyczy kiedy właściciel robił coś w garażu. Efekt tej wizyty poczynił spustoszenie w zapasach psich smakołyków w naszym domu – trzeba będzie uzupełnić.
(wstawię jakąś fotkę Lolka jak znajdę)

W międzyczasie skończyłam książkę (ciekawą, acz napisaną trochę starym językiem i w stylu, który potrafił mi działać na nerwy).

Z rzeczy mniej miłych, w piątek nad ranem zmarła moja babcia. 2x wzywali karetkę, w piątek zabrano babcię do szpitala…
Wiedziałam, że to się stanie, ale myślałam, że później.
Najbardziej zaskakuje mnie jednak fakt, że (kolejny raz zresztą) nie czuję kompletnie nic w związku z tym… :O
Fakt, że kiedyś byłam z babcią bardziej związana, ale…
Żałuję, że nie spotkałyśmy się jeszcze raz, ale, o dziwo, nie jest to jakieś bardzo silne.
I to jest co najmniej niepokojące, bo jestem osobą bardzo emocjonalną, a jednak na dwóch poprzednich pogrzebach (jedynych, na których byłam) kilka lat temu również byłam neutralna i do dziś nie uległo to zmianie (chociaż były to wtedy osoby, z którymi miałam kontakt bardzo rzadko, a jednej z nich się wręcz trochę bałam – nic mi nie zrobiła, po prostu nie czułam się dobrze w jej towarzystwie)…
Chociaż sama nic nie czuję w tym wypadku (co zresztą chyba nie jest zbyt zdrowe…), jestem w stanie zrozumieć innych i im współczuć – to naprawdę jakiś dziwny stan…

Opłakiwałam w życiu tylko 2 śmierci – mojej drugiej babci, którą zabrał nowotwór i… mojego ulubionego wokalisty… Którego nigdy nawet nie widziałam na żywo.
Nie wiem od czego to zależy.

Szczerze mówiąc, że w związku z tym kontakt np. z dziadkiem będą bardziej niezręczne, ale okazuje się, że jest spokojnie.
Dziadek i moją ciocia przeżywają tę sytuację najbardziej, mój tata chyba też.
Od piątku spotykamy się z dziadkiem codziennie; wczoraj zaprosiliśmy na obiad (mielone roboty mojej mamy – czyli najlepsze mielone, jakie jadłam), dziadkowi bardzo smakowały i powiedział, że ostatnimi czasy zjadł najwięcej (co bardzo mnie cieszy).
Na szczęście mój dziadek jest osobą szczerą, która mówi co czuje, jednocześnie na tyle 'praktyczną’? Nie wiem jak to nazwać – w każdym razie nie muszę się martwić, że np. poczuje potrzebę dołączenia do babci…
I właściwie na tym mogłabym zakończyć ten wpis