byłam wczoraj na z********* karaoke. siedzenia na postawionych pod ścianami i szafkami ławkach w czymś w rodzaju szkolnej sali, teksty z youtubowych karaoke na tablicy multimedialnej, piosenki typu "zanim pójdę", "kamień z napisem love", "tamta dziewczyna" i "riptide". na początek zatańczyliśmy sobie kaczuszki, niby poważni ludzie lat 15-18, a na koniec belgijkę.

a poza tym to nienawidzę pożegnań. takich prawdziwych, bo mówienie "do widzenia" losowym ludziom z grzeczności albo, gdy wie się, że zobaczysz się z kimś jutro czy za tydzień się nie liczy. nienawidzę pożegnań, gdy wie się, że już się kogoś nie spotka, już nigdy nie będzie jak było teraz, gdy coś się kończy. istne tortury psychiczne, bo z jednej strony bardzo nie chcesz się odwrócić i odejść, bo to oznacza koniec definitywny, a z drugiej strony chce się uciec od tej rozpaczliwej sceny jak najszybciej. najlepiej chyba nie być świadomym, że właśnie widziało się kogoś ostatni raz. dziś pożegnałam masę osób, niby nikt na tyle mi bliski, żeby starać się personalnie z nim utrzymywać kontakt, ale i tak jakoś żal.
ale los bywa koszmarnie przewrotny, choć może w tym wypadku lepiej powiedzieć łaskawy?
nie mogę ostatnio przestać myśleć o tym jak po raz ostatni widziałam się z pewną osobą. było mi trochę przykro, bo tym razem mieliśmy się nie widzieć parę razy dłużej niż zwykle. trochę się też spieszyłam. a on jakoś nieadekwetnie się rozkleił, łzy, zrozpaczone spojrzenie. dłuższą chwilę staliśmy pod drzwiami, a ja powtarzałam, że nic takiego się nie dzieje, że przecież jeszcze się zobaczymy, więc nie ma po co płakać. potem weszłam na górę i zajęłam się swoimi sprawami. a parę dni później, życie poniekąd wywróciło mi się do góry nogami, wydarzyło się bardzo dużo i finalnie wyniknęło, że już się nie zobaczymy. nie mógł wtedy wiedzieć, bo to były rzeczy kompletnie niezależne od niego.
nie wiem czy bardziej jestem w szoku czy wdzięczna, że nie wiedziałam wtedy, że to ostatni raz.

zrobiłam remont profilu. nowy wystrój i trochę przeredagowałam o mnie.
&polecajka, bo znalazłam aplikację, której potrzebowałam do życia, tylko o tym nie wiedziałam.
jeśli ktoś szuka fajnego, dobrego mood trackera to bardzo serdecznie polecam "Daylio". nastrój można zapisywać ile raz się chce dziennie, są też bardziej szczegółowe emocje, które można sobie spersonalizować, notatki czy to w formie tekstu, zdjęć i audio. można podzielić sobie dodać inne kategorie i wykorzystać jako tracker snu, treningów, obowiązków domowych albo właściwie to czegokolwiek co się wymyśli. totalny game changer dla człowieka, który jechał z tym wszytskim na notatkach w telefonie.
miłego <3