~ jasna cholera, to trudniejsze niż sądziłam ~

Coś Wam powiem: człowiek nie ma pojęcia, jak ciężko jest wywołać wojnę, dopóki sam nie spróbuje tego zrobić. Co jest naprawdę ciekawe, biorąc pod uwagę fakt, że na tym świecie non stop ktoś się z kimś tłucze. Za wojną idzie cały sznur zdarzeń – polityka, religia, gospodarka, finanse, przemysł, radykalizm poglądowy, pacyfizm… To chyba to, czego zwykle brakuje w fantasy. Fantasy, z mojego doświadczenia, w 99% przypadków opiera się o wojnę. Ale te światy – nawet jeśli są to, patrząc czysto estetycznie, ładne światy – wydają się być trochę wybrakowane. Polityka jest trudna, polityka, którą trzeba zbudować od podstaw, jeszcze trudniejsza. Gospodarka jest pogmatwana i, żeby ułatwić sprawę, w fantastyce zwykle mamy wydobycie czegoś w górach, łowienie czegoś w morzu i handel niewolnikami, opcjonalnie jakichś paru rzemieślników czy karczmarzy. W kwestii społeczeństwa, zwykle do głosu dochodzą elity, które albo nienawidzą króla/królowej, albo go/ją uwielbiają, albo któreś z tych dwóch z dodatkiem grupki o przeciwnych poglądach. Natomiast jeśli angażujemy pospólstwo, oni zawsze nienawidzą władcy. I kropka. Dalej – król(owa) ma zawsze kupę kasy na prowadzenie wojny z [tu wpisz, co chcesz], ponieważ w zamku na wzgórzu znajduje się skarbiec ze złotymi monetami, także luzik. Co do religii, chciałabym zwrócić uwagę, że ona w ogóle rzadko kiedy istnieje, a jeśli już, to w jakiejś szczątkowej politeistycznej formie, żeby staruszka z domku nad strumieniem miała komu składać ofiarę. Opcjonalnie bogowie zaczynają się niejako angażować w sytuację i nieuchronnie tracą całą swoją boskość, bo główny bohater już po 10 stronach rzuca kur.wami w stronę bogini śmierci. Next – jeśli toczy się wojna, wszyscy ją popierają. Nie ma ludzi, którzy wyraziliby jawny sprzeciw, ruchów pacyfistycznych, protestów… nic.

Oczywiście ja poszłam na łatwiznę, bo wzięłam sobie świat, który de facto istnieje. Ale jeżeli to jest świat odległy od naszego nawet o te marne 80 lat, to wymaga całkowitej przebudowy. Rok 2020 niewiele ma wspólnego z 1940, tak jak 2100 nijak będzie się miał do obecnej chwili. Wręcz powiedziałabym, że ten przestrzał będzie jeszcze bardziej widoczny. Science fiction jest cholernie trudne, bo przyszłość zawsze brzmi trochę abstrakcyjnie, a z abstrakcji do tandety już nie jest daleko.

Jeśli bym nagle zamilkła, to wiedzcie, że najprawdopodobniej FBI poczuło się zaalarmowane przeładowaniem mojej wyszukiwarki hasłami o konstrukcji bomb atomowych i obecnie trzymają mnie w izolacji. O nic się nie martwcie i, jeśli możecie, przyślijcie herbatę.

Btw, jestem chora. Bolą mnie mięśnie, o których istnieniu nie miałam pojęcia, głowa zaraz mi wybuchnie, no i mam katar – dlatego moje obecne zajęcie polega na wspominaniu pięknych czasów, kiedy jeszcze nie miałam kataru. Doceniajcie brak kataru, seriously.

A.

⬇️ A to, to jest jeden z najsmutniejszych fanartów ever. Zanim wyciągniecie złe wnioski – nie, oni nie są w trójkącie. To tylko jeden zniewolony, zmuszony do posłuszeństwa, przekształcony w maszynę do zabijania mag i najbardziej skur.wysyńskie, sadystyczne rodzeństwo, jakie świat widział. Ludzie gatunku Umbridge – nienawidzisz, a jednak w pewnym sensie ubóstwiasz za kreację postaci. Tylko że oni są, jeśli przyjmiemy Umbridge za jednostkę, Umbridge do potęgi googolplex.

~ Carewicz Ivan Poćwiartowany ~

Ten uczuć, kiedy próbujesz zrobić przetrwanie z fajnej rosyjskiej baśni i w zasadzie jesteś już przy końcówce, ale orientujesz się, że wkładasz czytelnika w rolę głównego bohatera, który ostatecznie zostaje poćwiartowany przez własnych braci i zjedzony przez wrony. Jak ja mam to teraz delikatnie i taktownie ująć?

Ogólnie wpadłam w coś pomiędzy klimatami celtyckimi (Tuathe de Danaan to arcydzieło) a słowiańskimi, ale tymi zupełnie wschodnimi. Znaczy, pardon, zaczęło się już wcześniej, od „Niedźwiedzia i Słowika” Katherine Arden, a potem całej trylogii – którą, nawiasem mówiąc, serdecznie polecam. Katherine jest po filologii rosyjskiej, ma cudowny styl pisania i genialnie odnajduje się w słowiańskich klimatach. Poza tym fabuła zahacza o konflikt ludowych wierzeń z prawosławiem (chociaż nie neguje całkowicie tego drugiego, żeby nie było), bohaterowie są genialni, Morozko rozwala system… to za mało powiedziane. Wczesnośredniowieczna Ruś, autentyczna historia, autentyczny świat, ale realia baśniowe i… I fucking need Syberia. Dobra, koniec, bo się tu rozpuszczę.

Generalnie Rosjanie podchodzili do swoich baśni/mitów raczej brutalnie. Faktycznie istnieje morał – chociażby historia Morozka, którą, nawiasem mówiąc, doskonale znacie (choć podejrzewam, że on sam został bezlitośnie wywalony, a szkoda) w postaci Baśni o Dwóch Dorotkach. W oryginale „Dobra Dorotka” ma na imię Marfusza, a sam Morozko jest w swoim żywiole i absolutnie NIE jest miłym gościem (za co go kochamy). I jak tu nie uwielbiać Rosji?

Także ten, polecam serdecznie, Katherine stoi sobie w moim prywatnym panteonie tuż obok Victorii, a to już o czymś świadczy. A jeżeli powiem, że ta trylogii to jej debiut, to w ogóle możemy zacząć po kolei schodzić na zawał.

Wracając do Ivana – czy to będzie bardzo nieetyczne, jeżeli jednak go poćwiartujemy? I kto się ze mną przejedzie Koleją Transsyberyjską jak już się skończy ten cholerny wirus? I need it hard.

⬇️ Nie obędzie się bez tego, okej? Nie wiem, jaki dobry człowiek się tym bawił, ale na tym obrazku ani jeden element nie jest przypadkowy. A n i j e d e n.