~ Arawn, kochanie, zdradzam cię ~

Piszę do Was z telefonu, więc proszę mi wybaczyć wszystkie dziwaczne literówki i wymysły autokorekty – będę się starała w miarę możliwości je poprawiać, ale wiele się nie spodziewajcie. Powód tego jest dość dziwny, ale postaram się wyjaśnić wszystko tak, żebyście wstrzymali się z ocenianiem mnie jako kretynki, jeżeli jeszcze tego nie zrobiliście. Oświadczam, co następuje:

Pewnego okropnego, słonecznego dnia, kiedy wcale nie padało, a szkoda, bo kto nie lubi deszczu, dziewczyna ukrywająca się w sieci – miejscu, w którym niczego nie da się ukryć, pod pseudonimem Atlantic (ja), zaczęła pisać opowiadania. Były to dzieła żałosne pod każdym względem, nacechowane idiotycznymi ilościami utartych metafor i nadmiernie wzniosłych słów, ale nie nad tym będziemy się teraz rozczulać. Otóż w piekle swojej pisarskiej pseudokariery, owa Atlantic zmuszona była pojąć różnicę pomiędzy myślnikiem: „-” a półpauzą: „–”. We właściwej jej sercu ciągłej chęci stawania się coraz lepszą, w pragnieniu konstruowania tekstów znacznie bardziej przejrzystych i mniej bezsensownych niż choćby ten, który macie nieszczęście właśnie czytać, tą oczywistą i niezwykle istotną różnicę… olała zupełnie. Przyszedł jednak taki czas, kiedy Atlantic i jej dojrzałość literacka przeskoczyły z poziomu -2 na poziom 1 i ze względów czysto estetycznych zdecydowały się zastąpić myślniki w dialogach półpauzami. W dniu dzisiejszym natomiast, Atlantic, wkurzona koniecznością kopiowania i wklejania tych denerwujących znaków za pomocą skrótu klawiszowego ctrl+v, postanowiła skonfigurować klawiaturę swojego laptopa w taki sposób, by przez naciśnięcie alt i – uzyskać półpauzę, i nie musieć więcej irytować się z tego powodu. Z pomocą przyszedł jej hinduski mędrzec z YouTube, który z cierpliwością samego Ganeśy wytłumaczył jej działanie narzędzia zwanego Keybord Layout Creator. Wszystko poszło jak z płatka (prawie) i ostatecznie Atlantic dostąpiła zaszczytu napisania swojej pierwszej półpauzy, która padła z ust Samuela Lawrence’a, umożliwiając mu wypowiedzenie znamiennego słowa „Kur.wa”. Historia ta mogłaby skończyć się happy endem, ale ponieważ, jest to moja historia, dochodzimy to do tragicznego punktu kulminacyjnego, na który wszyscy czekali. Zupełnie przypadkiem Atlantic raz jeszcze otworzyła nową warstwę i już miała załadować klasyczną polską klawiaturę, gdy, scrollując z zawrotną prędkością, gdzieś pomiędzy językiem Czirokeskim (fonetycznym) a starowłoskim, jej oczy, przystosowane już do przeszukiwania otoczenia pod względem obecności czegokolwiek nordyckiego, natrafiły na słowo „Futhark”. Co zrobiła głupia, głupia Atlantic? Otworzyła warstwę z nieszczęsnym alfabetem runicznym i, daję słowo, że przypadkiem zapisała ją, w sposób, dodam, tak nieszczęśliwy, że obecnie jej komputer nie umie przejść z powrotem na mowę ojczystą. Ponadto, tym samym dziwnym zbiegiem okoliczności, wyświetlająca się klawiatura jest różowa i w tym momencie korzystam z prawa do zachowana milczenia.

A teraz zostawiam Was z tą historią i idę wzywać Lokiego przez Facebooka (Haglaz jest pod „H”, gdyby ktoś chciał wiedzieć)

Głupia, głupia Atlantic

~ i wanna see this world burning ~

Zacznijmy od tego, że znowu piszę ten wpis o chorej porze i bez konkretnego celu – chyba że za cel przyjmiemy to, że chcę się pochwalić tym, jak dziwnym człowiekiem jestem. Wszystko w kontekście Etny.

Kocham ten wulkan. W zasadzie kocham wszystkie wulkany, gejzery i inne wybuchające rzeczy, ale na Etnie byłam i to jest pierwszy wulkan, który widziałam na własne oczy, więc, jak możecie się domyślić, mam do niego pewien sentyment. I zdarłam sobie kolano, wchodząc na górę, a to chyba coś znaczy. Wiecie, braterstwo krwi. Generalnie zauważyłam, że masa dziwnych, niebezpiecznych i tragicznych rzeczy dzieje się, gdy jestem wkurzona – szczególnie w tym roku. To nie tak, że sobie schlebiam, ale w tę niedzielę chodziłam po domu wściekła jak osa (i to nie przez okres, serio. Jestem jak Hulk, z a w s z e jestem zła, wystarczy pchnąć i machina ruszy. Śliczne porównanie, tylko Hulk ciągle wygląda lepiej niż ja) i bum! Moja Etna, moja sis. Swoją drogą, z Libanem było podobnie. Siedzę sobie, faszeruję się tabletkami przeciwbólowymi (znacie mnie, guys, skoro brałam tabletki to musiało być tragicznie. I było), próbuję zdjąć kota z gipsu na ręce i… bum! Port w Bejrucie wyleciał w powietrze. Niedługo potem wkurzyłam się, bo po ściągnięciu tego gipsu musiałam rehabilitować swój zułomniały nadgarstek, w związku z czym, siedząc na drzewie i z bardzo poważną, marsową miną ugniatając antystresową rehabilitującą piankową kaczkę, dostałam powiadomienie o wybuchu stacji benzynowej w Rosji.

Ktoś powinien mnie odesłać na kurs medytacji do buddyjskiego klasztoru (proszę, tak, uwielbiam Tybet!), bo mój poziom wkur… czenia sięga ostatnio zenitu i nie wiem, co jeszcze wyleci w powietrze.

Konkluzja miała być taka, że zawsze chciałam być naocznym świadkiem katastrofy naturalnej. Wybuchy wulkanów, tsunami, tornada, trzęsienie ziemi… Wiecie, „wszyscy ludzie są nieśmiertelni dopóki nie odkryją, że nie są” (V.E. Schwab aka Delilah Bard, dawno nie było fanartów, nie?). Chodzi tylko o to, by stanąć naprzeciwko żywiołu, który jest miażdżący. Z którym nie masz szans. I przypomnieć sobie, że bez względu na to, kim się czujemy i w co wierzymy, są i tacy bogowie, którzy nigdy nie dadzą o sobie zapomnieć. I żywią się śmiercią.

⬇️ Moja droga sorella w wydaniu Wkurw Generalny. Czy ona nie jest piękna?