~ Posejdonie, zgiń mnie, proszę ~

ALERT: będziemy narzekać na DC. Jeżeli jest tu ktokolwiek, kto chociażby w miarę toleruje postać Batmana, to radzę mu w tym momencie pójść kupić sobie kawę w Starbucksie gdzieś w północnym Londynie. Spacerkiem. Kiedy wrócicie, Wasz telefon/laptop/tablet/co tam jeszcze będzie już rozładowany i nikogo nie skrzywdzę, cause, believe it or not, i’ve never meant to. *machamy wszystkim, którzy idą*

Okej?

Okej. Nie będę narzekać na Batmana, chill. To znaczy, będę, bo mnie wkurza niemiłosiernie, ale w głównej mierze chcę ponarzekać na Aquamana, którego właśnie obejrzałam i który przeżuł mnie i wypluł na podłogę, a potem jeszcze przygniótł walcem drogowym prowadzonym przez Thomasa Jeffersona. Moment, co?

Nie wiem, od czego zacząć. Może na początku ustosunkujmy się do całej sytuacji: jeśli chodzi o mnie, ONLY MARVEL. Nie należę do psychohejterów DC, o czym świadczy chociażby fakt, że – hej – zmusiłam się do obejrzenia choćby tego nieszczęsnego Batmana. Problem w tym, że byłam wtedy już po Iron Manie, w związku z czym Bruce wydał mi się tak beznadziejną kopią Tony’ego (wiem, Batman był pierwszy, no matter), że z miejsca trafił mnie szlag. Jeśli już muszę wybierać, wolę Bruce’a jako Bruce’a niż jako Batmana. Wtedy przynajmniej nie ma kija w d****. A Pingwin był beznadziejnym villainem. Po pierwsze – nie mogę traktować poważnie gościa, który próbował odgryźć komuś nos. Po drugie, nie mogę traktować poważnie gościa, który nazywa się Pingwin. Od dalszych komentarzy się powstrzymam. I tu wkracza Joker, który jest imo jedyną sensowną postacią DC. Psychologicznie zaje*iście wykreowany, a aktorzy, bez wyjątków, sprostali zadaniu. Problem w tym, że on mi się zwyczajnie przejadł. Like, mówimy o człowieku, który jest psychopatą, i na moje oko schizofrenikiem, nie mówiąc już o dystymii czy borderline. Zryta psychika, mocno, ale realistycznie. To coś jak podrasowany Zodiak, albo nawet gorzej. A ja, scrollując sobie Instagrama, przez pół godziny trafię na przynajmniej pięć zdjęć czyjegoś uśmiechniętego ryja z podpisem „Uśmiechaj się, ponieważ to dezorientuje ludzi”. ᚲᚢᚱᚹᚨ, ja wiem, wiem, mi też podoba się ten cytat. Jest mocny, tak, owszem. Ale, do jasnej cholery, mało kto ma prawo do tych słów. Do historii, która była oparta na portretach największych pop*******ńców, jakich miał okazję nosić ten świat. To jest wręcz uwłaszczające. Mówcie co chcecie, ale ja mam ochotę kogoś udusić, jak widzę coś takiego.

Anyway, bo Batmanie i Supermanie (nie znoszę Supermana, nie mogę traktować poważnie kogoś, kto ubiera się w ten sposób. I z tego miejsca chciałam przeprosić Capa, bo chyba jeszcze tego nie zrobiłam – Steve, wybacz mi, wcale nie wyglądasz jak kretyn. Masz cholernie poważny, superbohaterski kostium, jak przystało na America’s ass) moim kolejnym podejściem była Wonder Woman. Wonder Woman, na której każdy, kto ma blade pojęcie o mitologii, dostawał palpitacji, no bo co do jasnej cholery robi tam Zeus? Wonder Woman, na której moja wiara w ludzkość została potężnie zachwiana, bo laska ma na imię Diana. DIANA. I kiedy myślałam, że już nie można wyglądać gorzej niż Superman i bardziej schrzanić mitów niż Wonder Woman… cóż. Hm. Hm, hm. Aquaman to wyższy level zrycia mentalnego. I ta dziącha, Mera czy jak jej tam, bezczelna podróba Arielki. I te jakże ambitne i kreatywne imiona.

DC: No więc robimy film o Atlantydzie. No wiecie, że ona istnieje i jest tak naprawdę podwodną cywilizacją. Na Atlantyku.
Me: Atlantyda była na Morzu Śródziemnym.
DC: NazYwa siĘ aTlaNtyDa i jeSt na aTlaNtykU
Me: … okej, niech będzie.
DC: No i mają królową. Nazywa się Atlanna, bo jest królową Atlantydy na Atlantyku.
Me: … super. A wasz główny bohater?
DC: Aquaman! Bo wiesz, aqua, w sensie woda, man w sensie człowiek, no to wodny człowiek. Bo rozumiesz, chodzi o Atlantydę, na Atlantyku, a to ocean, czyli że woda!
Me: No i oczywiście macie też antagonistę, który ma jakieś sensowne imię, jak na przykład…
DC: Ocean Master! No bo wiesz, ocean, że ocean i master, no że mistrz, taki najlepszy.
Me: …
Me: Cudownie, po prostu cudownie.

Jest prawie pierwsza w nocy, ale idę się leczyć z urazu poaquamanowego za pomocą Thora (dobrze wiecie, że nie robię tego tylko dla Thora samego w sobie, prawda?).

A jeśli ktoś, kto chce bronić DC jakimś cudem się tu zaplątał, to ma ostatnią szansę na udowodnienie mi, że warto podjąć jeszcze jedną próbę przekonania się do Supermana i spółki. Your move.

Na dobitkę wstawiam Wam jakiś plakat filmowy, popłaczemy sobie razem (te meduzy w tle to moje ulubione postacie).