~ ten uczuć ~

Chyba powinnam zacząć tworzyć jakąś usystematyzowaną listę uczuciów, bo trochę mi się ich nazbierało. Dziś o takcie i kulturze osobistej, czyli „ten uczuć, kiedy już drugi lekarz bez pardonu sugeruje ci operację plastyczną”. Dziękuję, ᚲᚢᚱᚹᚨ, dokładnie tego mi było trzeba. Samoocenę normalnie ᚹᛇᛃᛒᚨᛚᛟ w kosmos🙂 (ach, ta buźka wpier*olka, stęskniłam się za nią). Kurcze, czy na medycynie dostaje się w pakiecie specjalny kurs z bycia skończonym chamem? Honestly, spotkałam w swoim życiu masę lekarzy i żaden z nich nie był nawet umiarkowanie miły. Ale to Polska, nie wymagajmy za wiele.

Drugi uczuć będzie bardziej w tematyce walentynkowej. Inaczej, walentynki to uczuć sam w sobie. Prawdę mówiąc, wkurza mnie cała idea tego święta, bo cholera, jak kogoś kochasz, to przez cały rok, a nie ten jeden dzień w roku, nie? Wiem, mam poglądy z czasów dinozaurów, ale gady to wspaniali rodzice. A 14 luty mógłby być całkiem fajniutkim dniem, gdyby zamiast żreć tony czekoladek ludzie zajmowali się ciekawszymi rzeczami. Na przykład, 14.02.1451, cytuję z wikipedii, „owdowiały delfin i przyszły król Francji Ludwik XI ożenił się po raz drugi z Karoliną Sabaudzką”. Byłam tak samo confused jak Wy, ale delfin to tytuł hrabiego delfinatu, który aż do 1830 był tytułem następców tronu Francji (dlaczego kochamy Francuzów, ciąg dalszy). Lub 14.02.1076 „Papież Grzegorz VII nałożył klątwę na króla Henryka IV Salickiego”. Lubię tego papieża, tak sądzę. Albo 14.02.1901, zaszczytna data otwarcia wodociągów miejskich w Krakowie – to było coś, szanowni państwo. A my w rocznicę tak znamienitych wydarzeń jak otwarcie wodociągów, rzucanie klątw na królów lub małżeństwo delfina, wpier*alamy czekoladki i kupujemy kiczowate misie z napisem „I love you”. Shame on us.

W każdym razie, pomimo tego, jak wiele chorych rzeczy dzieje się obecnie na świecie, pamiętajmy, że: primo, ciągle mamy Roberta Downeya Jr, który jest kochany („philantrophist” nabrało nowego znaczenia, Tony) i, secondo, ciągle częściowo możemy coś zrobić z tym światem. Plus, na Waszym miejscu bym się bała, bo chyba zaczynam przejawiać szeroko pojęty optymizm. Mówię, głupi klimat głupiego święta miesza mi w mózgu.

Nie wiem, czego Wam mogę życzyć, więc pójdę na łatwiznę – życzę Wam tego, żebyście mieli w swoim życiu ludzi, którym kupicie te pieprzone czekoladki i misie z prawdziwą przyjemnością. Czymkolwiek jest miłość, wydaje się dosyć fajna (zazwyczaj), więc, najprościej rzecz biorąc, życzę Wam ludzi, którzy będą Was kochać. Tak jakoś razy 3000 (przepraszam, ale Footprint Coalition Ventures to najlepsze, co się zdarzyło w tym tygodniu i trzymam się tego, bo inaczej byłoby źle. Wiem, 10mln to dla nich wszystkich grosze, ale Bruce jest dumny i ja też jestem dumna, więc… i’m not crying, u are). Wracając, dużo miłości, dużo radości, dużo czekolady i, nie przebierając w słowach, gdyby ktoś potrzebował to usłyszeć – jesteście cudowni. Wszyscy. A jak ktoś sądzi inaczej, to niech nadepnie na klocek lego gołą stopą (ale don’t worry, klocek lego pełen miłości, żeby nie było, że hipokryzja). Po prostu, kurcze, najlepszego. Love u, guys.

Wesołej 120 rocznicy otwarcia krakowskich wodociągów (i miłych Walentynek)
A.

⬇️Poczęstujcie się lizaczkiem, wcale nie ma w nich marihuany.

~ wnoszę sprzeciw ~

Postawmy sprawę jasno – wysoce niepokoi mnie fakt, że moi nauczyciele są ześwirowani na punkcie krzyżówek. Po pierwsze, jesteśmy w drugiej liceum, nie w drugiej podstawówki. Po drugie, owszem, cieszę się, że nie ma sprawdzianów (hatfu na sprawdziany), ale robienie krzyżówki do każdej jednej cholernej lekcji to przesada w drugą stronę. Po trzecie, powtórzę, jesteśmy ᚲᚢᚱᚹᚨ w drugiej liceum. Prawdopodobnie powinnam teraz zajmować się jedną wyjątkowo fascynującą (geografia i sMoG), ale niechcący, szukając filmiku o układzie moczowym, natrafiłam na to (rekomendacje YouTube’a bywają cudowne) https://m.youtube.com/watch?v=EKf8H0MSp64&feature=youtu.be i skończyło się tak, jak się skończyło. I jako że straciłam całą motywację do nau… żart, nigdy jej nie miałam, po prostu jak siedzę przy laptopie to czuję się automatycznie produktywna, nawet jeżeli jedynym „produktem” jest kolejny nic nie wnoszący wpis. Ach, nie ma to jak szczerość. W konsekwencji jestem po dawce Youtube’a, Antmanie (bo to jeden z bardzo niewielu filmów Marvela, po których nie czuję się jak nafaszerowana sprzecznymi emocjami kluska) i godzinie spędzonej w Gimpie, którego postanowiłam nauczyć się obsługiwać.

Skoro już przy tym jesteśmy, idzie mi tragicznie xD. I chociaż w necie jest z sześćdziesiąt jedenaście tysięcy (machamy do Francuzów, ja im tego nie wybaczę) poradników, to jakoś żaden z nich tak za bardzo nie mówi, jak się tworzy okładki na wattpada. No a że ja jestem miś o bardzo małym rozumku, to wymagam dobitnego, łopatologicznego wyłożenia mi tej tajemnej sztuki, czego nikt się chyba jeszcze nie podjął. Kultywuję zatem starą, dobrą metodę prób i błędów, której skutek jest taki, że stworzenie jednego raczej niezbyt satysfakcjonującego dzieła zajęło mi godzinę, a potem efekt końcowy prawie udławił mnie moim tostem, chociaż powiem nieskromnie, że robienie niebieskich światełek uważam za całkiem przyjemne (i udane). I tylko to, nie przesadzajmy z samozachwytem. Żeby pogrążyć się jeszcze bardziej powiem, że i tak jest lepiej niż ostatnio XD. Wstawię Wam na dole, tylko uwaga na oczy.

A żeby nie było, że marnujecie cenne minuty swojego jedynego życia na moje pitolenie o szopenie, to proszę, edukacyjny content: jest sobie takie bardzo ładne słówko, którym można zaszpanować na polskich, historiach i innych dziwnych rzeczach. Mianowicie w dawnych czasach ludzie lubili dużo różnych fajnych rzeczy, takich jak wyrywanie sobie serc na żywca, zjadanie sproszkowanych mumii lub wyrzucanie przez okno ludzi, którzy działali im na nerwy. To ostatnie zjawisko nosi bardzo fancy nazwę: defenestracja (od łacińskiego „fenestra”, czyli okno). Wyrzucano się przez okno ze szczerą radością i ogromnym entuzjazmem, od czasów starożytnych (królowa Jezebel), przez średniowieczne (w Portugalii, Włoszech, Niemczech, Pradze i nawet u nas we Wrocławiu), aż do współczesnych (Rosjanie, nie mogło zabraknąć Rosjan). Ta nasza słynna defenestracja wrocławska skończyła się potem wojną – w gruncie rzeczy wrocławianie (pozdrawiam wrocławian) wyrzucili przez okno swoich rządzących, bo kto im zabroni. Do niczego nie namawiam, ale ku chwale tradycji zawsze można skorzystać z osiągnięć kulturowych swoich przodków.

A tak po prawdzie, podpisałabym cyrograf za to, żeby ten tydzień się skończył. I miesiąc. I rok. Umieram wewnętrznie ze zmęczenia, serio. Idę zaraz znaleźć wreszcie coś o tym układzie moczowym (ała, dializy, boli mnie na samą myśl) i zrobić tą zasraną krzyżówkę. A Was zostawiam z efektem mojej walki z Gimpem, defenestracją, tym linkiem co go podesłałam wyżej i może jeszcze faktem, że zdaniem Żydów (czyli de facto głównych zainteresowanych), Maryja miała około 12/13 lat, kiedy rodziła Jezusa. Tak, szukałam tylko układu moczowego, don’t judge me.

Podobno jeśli w ciągu dnia dowiesz się przynajmniej jednej rzeczy, której nie wiedziałeś wcześniej, to ten dzień nie może zostać uznany za stracony. Mam nadzieję, że Was nie zawiodłam.

~ A.

PS Poza tym, dotrzymuję obietnic.

Atlanta: Gimp, teraz robimy światło. Musi być niebieskie, ale niech to wygląda sensownie. Powtarzaj za mną. Teraz…
Gimp: Teraz…
Atlanta: Robimy…
Gimp: Robimy…
Atlanta: Światło.
Gimp: Zmutowanego genetycznie avataro-smerfa.

~ przecięłam się serem ~

Autentycznie. Przecięłam się serem. Konkretnie opakowaniem od sera, na którym był ser, który chciałam spłukać, no bo ekologia i brudnego opakowania nie mogę wyrzucić do plastiku. W razie gdyby kogoś to interesowało, opakowanie od sera w żadnym wypadku nie było ostre, po prostu ja bywam czasem wybitnie ułomna XD. Anyway, nie było mnie tutaj trochę i – surprise – to wcale nie dlatego, że tak bardzo mnie interesują lekcje online. Po prostu nie mam pomysłów… wróć, pomysły może mam, ale chęci absolutnie nie. Oczywiście Szkice są zapchane rzeczami, które mają tylko tytuł i opis (choć z tym ostatnim różnie bywa) i już nawet nie pamiętam, o co właściwie mi chodziło. Klasycznie. Wattpad również leży i kwiczy, jako że albańskie legendy w sensownych wersjach dostępne są głównie po albańsku i włosku – po albańsku znam całe zabójcze dwa słowa, a po włosku z trudem umiem kupić bułkę i to wyłącznie dzięki temu, że Włosi nie mają problemu z kaleczeniem gramatyki i spokojnie idzie się z nimi dogadać na migi. Swoją drogą, jestem beznadziejna w używaniu języków obcych na codzień. Tak, znam angielski, po niemiecku coś tam sprecham, po hiszpańsku mniej więcej się dogadam, po francusku… kiedyś w miarę, teraz już słabo, ale w takiej życiowej sytuacji muszę najpierw trzy razy ułożyć sobie dokładnie w głowie to, co chcę powiedzieć, a dopiero potem wreszcie się odzywam, robiąc przynajmniej cztery błędy na sześć sylab. Gdybyście kiedyś spotkali mnie stojącą bez ruchu przed biurem informacji turystycznej czy restauracją, to prawdopodobnie właśnie staram się zmobilizować swoje dwie ostatnie szare komórki do wydukania czegoś pokroju „Przepraszam, chciałam prosić o plan miasta”. Pół biedy, jeśli rozmowa przebiega w języku, którego oboje nie jesteśmy rodzimymi użytkownikami. Gdybym miała rozmawiać z Hiszpanem po hiszpańsku, to lęki społeczne zjadłyby mnie żywcem i przy dobrych wiatrach wydukałabym coś w stylu „Soy Maria y mi sudadera es azul”, a potem uciekła gdzie pieprz rośnie. Tak naprawdę odwagę cywilną zyskuję tylko przez sarkazm, a to też się dobrze nie kończy.

Anegdotka z życia: Miałam jakieś 12, góra 13 lat i to był ten moment, kiedy zaczynałam się uczyć niemieckiego. Stres mnie zjadał, kiedy kazali mi się choćby przedstawić, ale coś tam niby umiałam, nawet jeżeli nie było tego widać. Generalnie w kwestii języków jestem jak pies – rozumiem sporo, z mówieniem ciężej. W każdym razie pojechaliśmy do Austrii na ferie i, jak to na stoku, chcieliśmy zjeść coś w jakiejś knajpce gdzieś wysoko, gdzie była mgła, -18 stopni i tak zwana pizgawica. Jak pewnie wiecie, zwykle w takich miejscach są tłumy, więc o stoliki trzeba się niemal bić, szczególnie jeśli jest się, tak jak my, w 8 osób (bo ze znajomymi). W związku z tym mnie i moją koleżankę oddelegowano do wyczajenia stolika, a cała reszta poszła coś zamówić. Stolik szczęśliwie znalazłyśmy, pozdejmowałyśmy kurtki, kaski, ochraniacze i całą resztę uzbrojenia, a potem po protu siedziałyśmy, gadałyśmy i czekałyśmy, aż reszta przyjdzie. No i tak się złożyło, że jakichś dwóch gości i mały gówniarz (postać kluczowa) podeszło do nas i zaczęło sprechać po niemiecku. Z premedytacją, bo słyszeli nas i musieli wiedzieć, że Niemkami ani Austriaczkami nie jesteśmy. Mnie sparaliżowało, koleżankę też i wreszcie, kiedy połowa mojego mózgu próbowała powiedzieć, że nie mówi po niemiecku, druga połowa wyłapała słówko „frei” i wydedukowała, że pytają, czy mogą się dosiąść/wziąć krzesła/whatever, co było dość logiczne, bo stolik był duży, a my tylko dwie. Wspólnymi siłami skleciłyśmy informację, że „Nein, entchuldigung, Wir warten fur unsere Familien” czy coś równie mało gramatycznego. I tu się wydało, że, primo, słyszeli, że rozmawiamy w innym języku i secondo, że ogarnęli, że to polski. Ponieważ z jakiegoś powodu gość nr1 coś wymamrotał, gość nr2 również, a mały gówniarz (lat 10 góra) radośnie skrzywił się, pokazał nam język, wrzeszcząc „polnische Schweine!”. To akurat rozumieli wszyscy, więc momentalnie cała sala spojrzała w naszą stronę i była światkiem pięknej sceny, w której 12/13–letnia, głupia ja pyta z uśmiechem (robiąc ze 3 błędy gramatyczne), jak mu się podoba w Hitlerjugend. Powiedzmy, że mogłam sobie darować, ale… hmmm… mam talent do odzywania się wtedy, kiedy lepiej siedzieć cicho. Drugi przykład, dla poparcia tezy – dzięki pewnemu idiotycznemu zakładowi znam po arabsku całe jedno zdanie: „Wiedzieliście, że ludzie boją się wszystkiego, co powie się po arabsku, nawet jeśli to tylko różowy jednorożec?”. Spróbujcie powiedzieć to dość głośno w miejscu publicznym i patrzcie z uśmiechem, jak wszyscy, którzy rozumieją arabski zaczynają się uśmiechać, a cała reszta wygląda, jakby ktoś odciął im dopływ powietrza. Tylko może niekoniecznie na stacji metra, bo gdyby nie to, że mieli Saudyjkę w obsłudze, długo bym się z tego tłumaczyła.

Miało być o serach i braku motywacji do SQ, a skończyło się na różowych jednorożcach. Well… shit. Na zakończenie mam, uwaga uwaga, NOMINACJĘ (nie robiłam nominacji od ponad roku, ale co mi szkodzi, content to content):

Autor: @Hp_time (Możesz usunąć, tylko po co?)
Nominowana przez @LostFound i @.Astral
💎=> Samoquizowa nominka <= 💎

1. Główna tematyka twojego profilu?
🐦Haha, dobre pytanie. Jest tu wszystko, pogrupowanie mniej więcej tak, jak nachodziły mnie fazy na różne rzeczy lub po prostu randomowe pomysły. Mamy trochę oneshotów, których czytanie odradzam, trochę opowiadań, z których w miarę żyje tylko "Przypadek Samuela Lawrence'a" (chciałam zrobić skrót, ale właśnie się skapnęłam, że wyjdzie PSL😬) i chwilowo zawieszona, ale wciąż dychająca "Valhalla". Natomiast w kwestii wpisów – są zwykle długie, o wszystkim i o niczym, ostatnio przeładowane Hamiltonem, ciśnięciem beki z francuskiego, północną Norwegią, Albanią i nikomu nie potrzebnymi informacjami o moim życiu.

2. Czy piszesz opowiadania?
🐦Ujmijmy to tak: mam miliony pomysłów, ale motywacja mija mi po góra dwóch częściach. Obecnie ciągnę tutaj tylko PSL (huehue będę to tak nazywać) i Valhallę (nooo, prawie) plus mam jeden dziwny twór na watt (czytany góra przez 2 osoby) i chyba na razie przy tym zostanę, choć kto wie ten wie, że ta Norwegia jest nieprzypadkowa. Kiedyś to wstawię, I promise.

3. Jaki jest Twój cel?
🐦Ja generalnie nie posiadam celów. Jestem tu, bo są tu fajni ludzie, bo mogę się wygadać, bo to dobry sposób na nudę. Na wszelkiego rodzaju osiągnięcia mam, szczerze mówiąc, wylane.

4. Ile brakuje Ci do celu?
🐦Nic mi nie brakuje. Jest tu klika przecudownych osóbek (ŚWIĘTO NARODOWE UŻYŁAM ZDROBNIENIA), które bardzo sobie cenię (prawdopodobnie bardziej, niż im się wydaje), mogę gadać do woli, cenzurować przekleństwa nordyckimi runami (albo nie) i ktoś tego słucha, nawet jeżeli czasem Was zamęczam. Ale to z sympatii, don't u worry.

5. Jak nazywasz swoich obs?
🐦Kiedyś faktycznie była nazwa – Bezimienni (kReAtyWniE żE weŹ), ale obecnie już jej nie używam i nawet nie wstawiam podziękowań za obserwacje, żeby nie spamić ludziom na profilach. Taki tam, relikt przeszłości.

6. Czy lubisz SameQuizy?
🐦Gdybym nie lubiła, to by mnie tu nie było. Fakt, niektóre rzeczy i sytuacje mnie wkurzają, przyznaję, ale generalnie jestem tu i jak na razie nie zanosi się na zmiany.

7. Jaki quiz/opowiadanie teraz robisz/piszesz?
🐦Obecnie to akurat męczę Watt, ale mam zamiar zabrać się niedługo za PSL (bogowie, kisnę z tego!). A co do quizów, you never see that comin'.

Nominuję: Kurcze no, nominuję chętnych i tyle.

No i wyjątkowo zamiast talksów i fanartów będzie po prostu fajny obrazek fajnej ŻYGlówki (czy ktoś jeszcze chce się ze mną jarać tym jak pięknie zwinięty jest ten grot?), bo trzeba walczyć z nałogami. A teraz wracam rysować fanarta Washingtona x pralki (nie pytajcie) podczas angielskiego. Moment… walczyć z czym?

A.