~ Fernweh ~

Jeszcze parę lat temu w życiu nie powiedziałabym, że jedno z moich ulubionych słów będzie właśnie po niemiecku. No i proszę. "Tęsknota za dalekim światem", zdaniem słownika, choć w praktyce to chyba nieprzetłumaczalne. Pragnienie podróży, zostawienia wszystkiego za sobą, może nawet tułaczki. Tęsknota za miejscami, w których nigdy się nie było.

Mam to. Mam to nawet bardziej, bo te miejsca czasami nawet nie istnieją, a poza tym (sama nie wierzę, że to powiem) – chodzi o ludzi. Ludzi, których de facto nie znam albo ludzi, których wydaje mi się, że znam, ale nie poznam, bo są albo fikcyjni, albo zwyczajnie martwi.

Wow. Ale mnie to teraz trafiło. Martwi.

Nie będę pierwszą osobą, która powie, że urodziła się w złych czasach, prawda? Niby generalnie w historii nie było za wiele lepszych momentów na, no nie wiem, bYciE koBieTą, wiem. A jednak… no właśnie, a jednak. Inne czasy. Może w ogóle inna rzeczywistość. Nawet lata 80. wydają się teraz strasznie odległe (nie mówię o naszej Polszy, wiemy, co tu było) i jakieś takie… nostalgiczne? Może ludziom imponowało co innego. Może myśleli inaczej. Może patrzyli jeszcze przez pryzmat zimnej wojny albo Wietnamu, może mieli inne ideały. Jakiekolwiek ideały?

Wiem, mówię o tym już enty raz, ale kurcze… Europa nam się zepsuła, guys. Przez wieki żyliśmy po to, by odkrywać, by tworzyć, by stawać po jakiejś stronie. O coś walczyć, za czymś się opowiedzieć. Nie zawsze wychodziło, ale próbowaliśmy. I teraz chyba przestaliśmy próbować, przynajmniej większość z nas. I to trochę smutne, nawet do końca nie wiem, czemu.

Fernweh, nie? Tęsknota za dalekim światem. Takim pół-rzeczywistym, a pół-wyobrażonym, ale przede wszystkim dalekim. I za ludźmi. Tbh, mam wrażenie, że ci ludzie to w pewnym sensie trochę Wy. Nie znamy się niby, nawet się nie widzieliśmy face to face, ale czasem mam wrażenie, że po prostu się rozumiemy. Ya know, patrząc obiektywnie, ludzie dzisiaj rzadko się naprawdę rozumieją. Fajnie jest czasem czuć, że ktoś rozumie.

Nie mam konkluzji, ale mam coś ździebko lepszego: pamiętacie psycholożkę, którą chciałam ostatnio zastrzelić? No to ten… częściowo zwracam jej honor. Antydepresyjne chomiki nie są całkiem bez sensu. Przerabianie ich na malarzy to moje nowe hobby i może odrobinę – odrobinę – działa.

~A.

"Miewam… straszną potrzebę… czyż wypowiem to słowo?… religii. Wychodzę wtedy nocą i maluję gwiazdy." ~ Vincent van Gogh

~ trzeba było krzyczeć ~

Got nostalgic (again). Przejrzałam sobie z nudów cały swój profil i bosz, moje "dzieła" z początku to taki shit, że aż mnie skręca xD Kurcze, wydaje się, że to na dobra sprawę dwa, trzy lata, zresztą ja jeszcze pamiętam taką, nie wiem, ósmą klasę jakby to było wczoraj. Czas jednak szybko leci. Może nawet za szybko.

Nie chcę powiedzieć, że widzę jakiś character development, bo (społecznie przynajmniej) raczej się cofam w rozwoju, ale patrząc na ten cień siebie sprzed dwóch lat, czuję się trochę, jakbym widziała zupełnie inną osobę. Ona jest mimo wszystko lepsza. Jest szczęśliwsza, to najbardziej widać. Spokojniejsza. Bezpieczniejsza. Mniej wie, lepiej śpi, niczym się nie martwi… Ale nie lubię jej. Nie potrafię wyjaśnić czemu, chyba po prostu ogarnęłam, że nie tak dawno temu sama byłam jednym z tych płytkich, wkurzających gówniarzy, na których teraz sobie z upodobaniem narzekam. A potem jest jeszcze ten dziwny moment, w którym ona jest zupełnie sztuczna – i chyba tylko ja jedna wiem, jak bardzo udawała i jak wiele stworzyła kłamstw. Dzisiaj, gdybym ją dostała w swoje ręce, przypieprzyłabym jej patelnią. Nie wiem, skąd mi się wzięła ta zmiana. Po prostu, z dnia na dzień, zaczęłam faktycznie istnieć. Może dlatego, że wolałam być prawdziwa tam, gdzie kogoś to minimalnie obchodzi, a udawać tam, gdzie i tak wszyscy mają to gdzieś. W sumie, niegłupie.

No i chyba wreszcie rozumiem ideę pamiętników/dzienników czy czym tam się to od siebie różni. Pisaliście kiedyś coś takiego? Ja próbowałam raz, miałam może dziewięć lat i skończyło się na max. 4 ułomnych wpisach. Byłam dziwnym dzieckiem – na przykład, dowiedziałam się, że zmarła pani, która była w dzieciństwie moją opiekunką, a potem opiekunką mojego brata. I wiecie co? Było mi szkoda, że nie dożyła moich urodzin XD Tak jakby to miało jakiekolwiek znaczenie, nie wiem, co miałam w głowie. Ale teraz, z perspektywy czasu, fajnie byłoby mieć coś takiego, pamiętnik, albo zwykły notes. To byłyby de facto myśli człowieka, który już nie istnieje, może trochę (bardzo) infantylne, głupie i śmieszne, ale jednak w pewien sposób ważne.

A tak serio, it hits fucking hard kiedy już sobie uświadomisz, jak bardzo się zmienił*ś i jak niezauważenie to przeszło. Jeżeli dzisiaj jestem irytująca, to dwa lata temu, ngl, musiałam być małym potworem XD

~ A.

PS Kupiłam sobie ekologiczną świeczkę zapachową. W sensie, nie wiem jak do końca różni się od normalnej świeczki zapachowej, ale ma jakiś dziwny, jakby drewniany knot, który nijak nie chce się palić… więc wbiłam w nią zapaloną zapałkę i bajlando.

A potem od tej zapałki zajął się ten śmieszny knot i… heh… kawałek tego drewienka wystrzelił w powietrze. i'm scared

⬇️A Pinterest rekomenduje mi ostatnio świeczki zapachowe "Atlanta" – przypadek? nie sądzę.

~ take me home ~

Mam przed oczami tego mema z kotem, ale no, nieważne. Siedzę sobie właśnie na spotkaniu z psychologiem, na którym wcale nie chciałam być i słucham o depresji. I wiecie co? Nie znoszę psychologów. Są tak cholernie sztuczni, pieprzą bez sensu… nie, psze pani, chomik nie wyciągnie nikogo z depresji. Nawet jeśli ma na imię Freddie i to po Mercurym. W ogóle, jak tak można? Ona sama przyznała, że osobiście nigdy nie chorowała, więc na jakiej podstawie sądzi, że ma prawo o tym mówić? Bo przeczytała w książce? Błagam. Teoretycznie możesz wiedzieć wszystko. Teoretycznie mogę być trenerem skoczków narciarskich.

Jak ona śmie.
J a k o n a ś m i e.

Kurcze, w sumie kiedyś się zastanawiałam, czy mam depresję i chyba nawet nie chcę wiedzieć. Mam dosyć tego informacyjnego tonu i słownikowych definicji. Cytat sprzed chwili: „depresja jest jak codzienna wspinaczka na Mount Everest”. Nie, ja właśnie chciałabym iść na Mount Everest. Tylko ni̶e̶ ̶m̶a̶m̶ ̶s̶i̶ł̶y̶ nie mieszkam w Nepalu.

To nie tak, że chcę umrzeć. Chcę właśnie wreszcie zacząć żyć. Mieliście kiedyś wrażenie, że to tylko taka wegetacja? Nic-nie-robienie i czekanie na nie wiadomo co, marnowanie czasu (powtarzam się).

Nie wiem, wkurza mnie to wszystko. Wkurzają mnie psychologowie. Wkurza mnie to pseudopomaganie przez pseudolekarzy. O masz, wróciła. Jeszcze pół godziny, no chyba ją pogięło.

iDź poBieGać, pRzykleJ soBie kaRtecZkę z nApiSem „oDpuŚć” nA lOdóWce

Zaraz się zastrzelę.
Albo ja, albo ta kobieta, the world’s not wide enough for both of us.

Ej, a tak zupełnie poważnie, jak byście nazwali antydepresyjnego chomika?
/Dżordż, zgadnijcie po kim👑