~ and then there are that guys who believe in weird things, such as magic, ghosts or natural human kindness ; we call them the dreamers, just remember to stay away from them ~

Czasami myślę o ludziach. Nie tych, których znam, bo ich w większości nie lubię, ale za to bardzo, bardzo lubię nieznajomych. Już jakiś czas temu zauważyłam, że panicznie boimy się siebie nawzajem, a ja z natury lubię wszystko to, czego ludzie się boją. Tam, gdzie to jest, tam ich nie ma, a tam, gdzie ich nie ma, jest bezpiecznie i spokojnie.

Nie ma spokojniejszego i bezpieczniejszego miejsca niż to, którego ludzie postanowili się bać. To takie pojedyncze, drobne enklawy ciszy wypęczniające się między rzeczywistością a przeczuciem – i są zupełnie puste.

Boimy się nieznajomych, a strach – jak zawsze, mówi językiem małym gestów. Tym, jak przekładasz torebkę na drugie ramię, stając na przystanku. Tym, jak przyspieszasz kroku, wracając wieczorem do domu, jak trzymasz klucz między środkowym a wskazującym palcem tak mocno, że cała dłoń drętwieje. Jak patrzysz w każdą ciemną uliczkę. Jak szukasz w oczach ludzi żądzy mordu. Potencjalnie każdy może chcieć cię okraść, zabić, zgwałcić i nie wiem co jeszcze, a jeśli nie chce, to dla świętego spokoju załóżmy, że może nagle zachcieć.

I się boisz. Ja też. Nie znoszę się za to, ale nawet my, pieprzeni idealiści, czasem po prostu tracimy zaufanie. Profilaktycznie – do wszystkich.

A teraz, gdyby dodać do tego naturalnego, rAcJonAlnEgO i rOzSądNegO strachu to, jak wszystko inne powoli zaczyna się nad Tobą kotłować, jak nagle robi się za dużo dźwięków, za dużo świateł, za dużo twarzy pozbawionych wyrazu – wtedy człowiek powoli, bardzo powoli wycofuje się. Nie ucieka, tacy jak oni są zbyt silni na uciekanie. Ale się cofa, bo, w przeciwieństwie do nas, oni mają dokąd wracać. Noszą wewnątrz siebie te malutkie enklawy, gdzie jest tylko tyle światła, ile wpuszczą, tylko tyle dźwięków, ilu pozwolą wybrzmieć i tylko tyle twarzy, ile zechcą oglądać.

To takie małe, mentalne pustelnie, a pustelników, jak wiadomo, większość społeczeństwa zawsze postrzegała jako dziwaków. Inteligentnych, wrażliwych i skłonnych do przemyśleń ludzi, ale dziwaków. Ten styl życia ma – jak wszystko – wady i zalety, ale my, którzy jesteśmy tylko nie-autystycznymi ludźmi, gdzieś daleko poza spektrum, poza malutkimi, błękitnymi skupiskami ciszy, musimy pamiętać, że pustelnia to mimo wszystko po prostu zwyczajny dom. Pewnego niezwykłego – jak każdy z nas – człowieka.

//gwoli wyjaśnienia, z racji tego, że kwiecień jest miesiącem osób autystycznych, dorzucam swoją (niebieską) cegiełkę. Mam mieszane uczucia, bo z jednej strony podnoszenie świadomości to bardzo pożądana inicjatywa, a drugiej strony nieco stygmatyzująca, ale mi chyba nikt nie wmówi, że autyzm jest chorobą.

To tylko ludzie, którzy "swoje miejsce na świecie" noszą wewnątrz umysłu. Czasem nawet im zazdroszczę.

A.

~ pytanie egzystencjalne ~

Generalnie scrollowałam sobie fb… A, okej, nie było mnie tu przez ponad tydzień, fucktycznie. Nawet gdybym chciała się tłumaczyć, to nie miałabym jak, bo… jakoś tak wyszło. Nobody cares zresztą. No więc scrollowałam sobie fb, jedną z tych bezsensownych, wkur…czających do granic możliwości grup, gdzie ludzie z chorą częstotliwością zadają totalnie bezsensowne pytania, na które nawet ja czasem odpowiadam, żeby się poczuć tak, jakbym miała znajomych, których interesuje jaki ostatnio oglądałam film, jak się dzisiaj czuję, co mnie ostatnio zdenerwowało albo co mnie boli gdy mam kaca (nie miewam kaca, chyba że liczymy emocjonalnego, ale chrzanić to, you get the gist). No i trafiam sobie na takie pytanie: Kiedy ostatnio usłyszeliście "kocham cię" od kogoś płci przeciwnej?

Jakby TAK, to jest ten poziom, w dodatku tak wyglądają te sensowniejsze pytania xD, też nie wiem po co tam jestem, ot, czasem idę popsuć sobie humor. W każdym razie czytając sobie komentarze zupełnie obcych osób doszłam do wniosku, że kiedy? No kurcze nigdy. Już nawet nie mówię o jakimś związku czy czymś (nigdy nie miałam chłopaka i raczej się na to nie zanosi, gwoli ścisłości), ale ludzie dla beki piszący "od mamy miesiąc temu" uświadomili mi, że nawet kuźwa nikt z rodziny nigdy mi czegoś takiego nie powiedział.

I śmiejcie się, ale w mojej głowie ta sytuacja jest totalnie abstrakcyjna. Nawet nie potrafię sobie tego wyobrazić. Tbh, fakt, zawsze byłam mniej… uczuciowa? niż mój brat, który generalnie np. się przytula do rodziców i tak dalej, może dlatego, że jakoś nie pasuje mi to, że mam dzisiaj przytulić osobę, która wczoraj mnie wyzywała od najgorszych, ale może to ja po prostu jestem dziwna. W każdym razie, pytam teraz naprawdę poważnie, zastanawiając się, jak bardzo powalona społecznie jestem – "kiedy ostatnio usłyszeliście "kocham cię" od kogoś z rodziny?"

A tak w ogóle, dotarł do mnie, że już prawie kwiecień i jakoś nawet nie zarejestrowałam, kiedy to się stało. Piękny timeskip.

A.

PS W razie gdyby ktoś nagle poczuł się tak samo beznadziejnie (przepraszam, moja wina xD), to… ⬇️(ta wersja boli jeszcze bardziej ale ciii). I to tak serio, luv you guys, w ogóle to kochane że doczytaliście ten shit do końca💙