Oglądał ktoś "Pasję"? Poziom brutalności jest do wytrzymania?

Ogólnie robię sobie listę filmów do obejrzenia na wakacjach (bo pewnie dopiero wtedy będę miała czas) i przypomniało mi się istnienie "Pasji". Ją jednak chciałabym obejrzeć w Wielki Piątek, żeby bardziej przeżyć ten dzień. Jednak nie jestem pewna, czy dotrwam do końca. Nie ukrywam, że już raz próbowałam obejrzeć ten film. Odpuściłam po piętnastu minutach, słysząc, że na angielski nie mam co liczyć i będąc lekko przestraszona diabłem. Było to jednak prawie rok temu (a teraz wmawiam sobie, że przestałam się bać). Jak bardzo przerażająca jest "Pasja" i jak — będąc wrażliwym i mocno przeżywającym widzem — długo będę mieć koszmary?

Moja wena ostatnio wróciła, choć to słowo jest chyba za mocne. Nie mogę stwierdzić, że przez jakiś czas nie było jej zupełnie, nie mogę też powiedzieć, iż teraz nie potrafię wygrzebać się spod szkiców, bo zalewa mnie fala pomysłów. Pomysły, owszem, są, ale nie jestem pewna, czy potrafię pisać tak, jakbym chciała. Wszystkie moje opowiadania są jakieś… niepewne, hah. Sama zresztą powstrzymuję się trochę przed pisaniem serii i one – shotów, które wymagałyby większego wkładu pracy i czasu. Czas — on ostatnio płynie jakoś zbyt szybko albo po prostu ja spędzam go, nie orientując się, że powinnam odłożyć cholerny telefon i wziąć się za naukę. No ale jak ja mam się uczyć, kiedy w Cherbatkowie tworzony jest hymn, rozpętywane są dramy i fruwają gołębie (kto wie, ten wie). Zeszłam odrobinę z tematu. Znów moja chora ambicja nie współpracuje z chęciami, czas w ogóle nie sprzyja, a wena — już pisałam, ale o niej szkoda gadać.

Od kilku dni czuję ogromną potrzebę przeczytania jeszcze raz "Szaty" — gdy tylko w pierwszym odcinku "Gambitu Królowej" usłyszałam nazwisko Marcellusa (który kiedyś zgubił się w moim "o mnie") nie mogę przestać o tym myśleć. Ale znów brakuje mi czasu, ugh. A tych sześciuset stron z powycieranymi literami, wydrukowanymi trzydzieści lat temu (ciekawe, ile kosztowała ta książka), nie da się przeczytać ot, tak. Poza tym chciałabym, płonne nadzieje, napisać coś związanego z "Szatą". Może krótki one – shot, pokazujący reakcję Lucji… może dalszą historię Demetriusza i Tercji… Nie jestem jednak pewna, czy powinnam naruszać "świętość", jaką jest dla mnie książka, którą czytałam po raz pierwszy podczas inhalacji (czas dłużył mi się okropnie) po ataku duszności i która wywołała we mnie tak wielkie wzruszenie. Aczkolwiek moje zamiłowanie do starożytności ciągnie mnie w te stronę. I kto wie? Może coś napiszę.

Opowiedzcie, co u Was. Umilicie mi czas oczekiwania na część najlepszego opowiadania na stronie. Ilyana rządzi i to nie tylko moja opinia — to opinia całej sekty KAWA, hah.