Człowiek się najpierw oczyta głupich romansów o licealnej miłości i mu się marzy jego własny, a potem trafia do klasy w której są same wybrakowane egzemplarze. "Ciasteczków" brak. Coś czuję, że mój licealny romans będzie z łaciną.

Jakim cudem wybrałam biol-chem i jakim cudem dostałam się na ten najbardziej oblęgany profil w jednej z lepszych placówek w Polsce? Nie mam pojęcia. Z jednej strony jestem mega podekscytowana, z drugiej przerażona. Wykorzystałam moje jakże wybitne umiejętności stalkerskie i, cóż, w mojej odwrześniowej klasie mam geniusza (nie ma w tym ani odrobiny przesady). Zresztą, kto wie, czy tylko jednego. Tymczasem ja i moja wiedza, że H2O to woda:
👁👄👁

Tak więc moje pisarskie, wakacyjne nadzieje odchodzą chyba na dalszy plan. Powinnam robić powtórki, gdyż, nie ma co ukrywać, już większą wiedzą mogłabym się wykazać na matfizie, choć moja krew (chyba) humanistki się temu burzy. W dodatku — psiakość! w co ja się wkopałam? — języki są międzyklasowe i muszę się pod koniec sierpnia wykazać mym jakże doskonałym ingliszem, o dojczu nie wspominając. I o ten angielski nawet się (aż tak) nie martwię, natomiast ten nieszczęsny niemiecki, którego, o ile się uda, i tak nie będę się uczyć, to istna tragedia. A bohaterką tragiczną jestem ja. Wszystkie moje poczynania i tak kończą się na umiejętności przedstawienia się i powiedzenia, że nie mam zadania.

Wracając do person zwanych boys, nie wiem, czego się spodziewałam. W końcu czy wyobrażacie sobie Nate'a Sheya, chodzącego do katola? Albo Rhetta Butlera, Fitzwilliama Darcy'ego, Heathcliffa'a czy nawet Gilberta Blythe'a? Moja wena nie znajdzie obiektów, o których możnaby napisać coś z sensem bądź bez niego. Chyba że zauroczy się w mundurku, internacie lub zakonnym habicie. Wolę jednak nie wyobrażać sobie, jak taka relacja by się skończyła.

Na jakich profilach byliście, jesteście bądź będziecie? Ja chyba zaczynam rozważać spieprzenie na matfiz (lub humana, by później studiować filozofię i zasilić szeregi ludzi bezrobotnych).