Nienawidzę funkcjonowania w społeczeństwie. Ostatnio znajome ciągle pytają mnie, kiedy zacznę chodzić w sukienkach lub spódnicach, kiedy zrobię z włosami coś innego niż kucyk lub warkocz, kiedy się pomaluję, kiedy założę buty na obcasach. Wiem, że ubrania nie mają płci, mnie te rzeczy po prostu wkurzają – mam od babci buty na lekkim obcasie i nie umiem w nich chodzić, od spódnic zawsze mam przetarte nogi, w sukienkach czuję się jak wieloryb, a rozpuszczone włosy są po prostu niewygodne. Dla mnie to nie ma płci, dla społeczeństwa chyba wciąż tak. Na siłę chcą zrobić kobietę z osoby, która jako przedszkolak zastanawiała się, gdzie jest ta granica bycia dziewczynką i jak ją obejść. Nie mogę nikogo winić, bo nie outowałam się praktycznie nikomu, a jeśli już, to przy okazji jakiegoś tematu, który i tak chwilę później się zmienił.

Stereotypy są dla mnie krzywdzące w obie strony. Z jednej strony ludzie chcą, żebym pokazywała moje kobiece cechy, chociaż wiem, że czułabym się wtedy jak aktorka w marnym przestawieniu i niedopasowanym kostiumie. Ma to też jednak drugą, równie bolesną stronę. Nie identyfikuję się z żadną płcią, nie chcę być kobieca. Na logikę, co robić, by to odrzucić? Bawić się w chłopaka. Chciałabym powiedzieć tej sześciolatce w różowej sukience, że jest cudowną wróżką. Przez długi czas chciałam udawać chłopaka, nawet myślałam, że nim jestem. Nie jestem i nigdy nie byłam. Przez długi czas chciałam chodzić na sks (trochę nawet chodziłam), ściąć włosy na krótko (moja idea bycia Roszpunką na moje szczęście wygrała) i zachowywać się bardziej jak chłopak. Ale co to właściwie znaczy? Tego nie potrafię wyjaśnić bez korzystania ze stereotypów…

Cieszę się, że ostatecznie nigdy nie poszłam w żadną skrajność. Żałuję jednak, że to wszystko jest tak bardzo tabu. Moja rodzina niezbyt popiera lgbt, więc nie mogę z nimi o tym pogadać, bo będą chcieli to ze mnie wyciągnąć. Nie zrozumcie mnie źle, wspierają mnie taką, jaka jestem – mama już odpuściła te sukienki, a nawet na moje urodziny przyszła w spodniach, bo ja tak wolę. Chodzi ze mną do księgarni, bo wie, że interesuje mnie to bardziej niż sklepy z ciuchami. Mama traktuje mnie tak, jak bym chciała, jedynie nie wie, że ja nazywam to tak, jak by jej się nie spodobało..

Są też oczywiście inne rzeczy, np. moi znajomi wychodzą z fazy na muzykę alternatywą i dziwią się, że nie chcę wydać kilku stówek na koncert Chappell Roan (a sami nie pozwalają mi puszczać niemieckiego punku w ich towarzystwie). Stają się bardziej towarzyscy i nie szanują tego, że ja jestem introwertykiem. Ta kwestia z płcią mnie chyba najbardziej boli. Czuję się, jakbym musiała przejść przez to całkiem sama. Całe dzieciństwo tak szłam. Miałam jakieś 12 lat, gdy Billie Joe i Joan Jett uświadomili mnie, że to, co mam w papierach, nie definiuje mnie. 12 lat zastanawiałam się, co jest ze mną nie tak, podczas gdy wszystko było okej. Tracę coraz więcej przyjaciół, bo nie kręcą mnie związki, plotki i moda (chociaż na upartego, sztuka też jest dość "babskim" zajęciem)…

Także ten, takie moje rozmyślania na dziś xd wybaczcie, że piszę to tu, ale wbrew pozorom tu chyba najbezpieczniej

Rage & Love