I see you #8

„Pomocy”.

Jedno słowo. Tak krótkie i niepozorne, a tak przerażające. Niosące tyle emocji.
Usiadłaś na łóżku. Dalej wpatrywałaś się w telefon kurczowo trzymany w trzęsących się dłoniach. Louise, Twoja przyjaciółka była w niebezpieczeństwie. I to z Twojej winy.
Podeszłaś ostrożnym krokiem pod balkonowe drzwi. Wyjrzałaś ukradkiem zza zasłony. Podwórko dalej było puste. Spojrzałaś ponownie w ekran telefonu i kliknęłaś zieloną słuchawkę. Usłyszałaś sygnał. Jeden, drugi. Już miałaś się poddać, gdy po trzecim w końcu odebrano połączenie.

Kristen: Halo? Louise?

Cisza.

Kristen: Louise, jeśli to jakiś głupi żart, to lepiej się przyznaj. To niezbyt odpowiedni moment na takie wygłupy. Louise, proszę. Odezwij się.

Połączenie zostało zakończone. Ktoś się rozłączył, ale czy to była Louise?
W głowię kłębiły Ci się miliony myśli. Był poniedziałek. Jutro, miałaś w końcu udać się do szkoły, jak na ucznia przystało. Miałaś tam jak zawsze spotkać się ze swoją Louise, z Tomem i z Ann. Niestety, może to nigdy nie nastąpić. Louise jest w niebezpieczeństwie. Jesteś tego pewna. Nigdy nie pisała do Ciebie tak niejasnych i krótkich wiadomości. Znałaś ją na wylot. Nie żartowałaby w ten sposób. Jeżeli ona napisała tę wiadomość, musi naprawdę potrzebować pomocy.
Nie mogłaś działać sama. Byłaś zbyt nabuzowana. Zbyt wiele emocji Tobą szargało. Nie chciałaś popełnić żadnego błędu. Wpisałaś więc w telefon numer osoby, która wydała Ci się najodpowiedniejszą w tej sytuacji. Tom.
Przyłożyłaś telefon do ucha i czekałaś na odpowiedź. Odebrał po dwóch sygnałach.

Tom: Halo? Kris? Jest po 1:00  w nocy, dlaczego nie śpisz…

Kris: Tom, potrzebuję Twojej pomocy. Potrzebuję Cię jak nigdy dotąd. Jeżeli mi ufasz, podnoś tyłek z łóżka i wskakuj w samochód. Musimy się spotkać.

Tom: Cooo? Serio? Stało się coś?

Kris: Proszę, bądź u mnie jak najszybciej. Chodzi o Louise. I o mnie…

Tom: Ooo nie, nie będę Was odwoził do domu. Trzeba było sobie skołować transport zanim wybrałyście się na imprezkę.

Kris: Tom! Lou jest w niebezpieczeństwie! Nie wiem, co mam robić. To wszystko moja wina, a ja muszę działać natychmiast! Nie mogę teraz Ci wszystkiego wyjaśniać, ale proszę Cię, jako Twoja przyjaciółka, przyjedź! Proszę… - nawet nie zauważyłaś, że zaczęłaś płakać.

Tom: Kris… Dobrze, już jadę. Będę za 20 minut.

Rozłączyłaś się. Zaczęłaś się ubierać. Starałaś się zachowywać jak najciszej, by nie obudzić rodziców. Nie chciałaś ich niepokoić. Wzięłaś jak najporęczniejszą torbę i spakowałaś w nią potrzebniejsze rzeczy, oraz te, które tylko wydawały Ci się potrzebne. Gaz pieprzowy, który czasem ze sobą zabierałaś, gdy sobie przypomniałaś. Następnie powoli zeszłaś na dół i wzięłaś nóż z kuchni. „Ostatnio niepokojąco często mam z nim styczność, nie używając go zgodnie z przeznaczeniem” – pomyślałaś. Potem wróciłaś na górę i zabrałaś kilka rzeczy z apteczki z kuchni. Wszystko to, plus jeszcze trochę innych rzeczy trafiło do torby.

Wtedy przypomniałaś sobie o czymś. Twój ojciec miał w gabinecie pistolet. Jako szanowany biznesmen, kilka lat temu starał się o pozwolenie na broń i mu się udało. Widziałaś go tylko raz. Nie był skłonny do chwalenia się nim przed kimkolwiek, jednak każdy był świadom, że takową posiada oraz gdzie dokładnie ją trzyma.
Najciszej jak potrafisz, podeszłaś pod sypialnię rodziców. Do gabinetu można było się dostać wyłącznie przez nią. Nie było to zbyt komfortowym położeniem w tym momencie, ale nie mogłaś już się wycofać. Delikatnie nacisnęłaś na klamkę i bezszelestnie otworzyłaś drzwi. Twoi rodzice spali w najlepsze, nie zdając sobie sprawy co aktualnie dzieje się w życiu ich jedynego dziecka. Ominęłaś na palcach ich łóżko i jeszcze ciszej otworzyłaś drzwi gabinetu, co chwilę zerkając na mamę i tatę. Gdy już je uchylałaś, w Twojej kieszeni zawibrował telefon. Wystraszona, popchnęłaś gwałtowniej drzwi, wpadając z impetem do pokoju. Sięgnęłaś po telefon do kieszeni, całkowicie go wyciszając i zastygłaś w bezruchu. Nasłuchiwałaś. Ktoś z rodziców przekręcił się na łóżku, wydając przy tym charakterystyczne skrzypienie. Potem nastała cisza. Wyjrzałaś z powrotem do sypialni, upewniając się, czy Ci się udało. Wszyscy spali. Droga wolna. Podeszłaś do biurka i zaczęłaś otwierać po kolei każdą szufladę. Nic. Po pomieszczeniu ponownie rozniósł się dźwięk wibracji w telefonie. Szybko złapałaś go w dłonie i zobaczyłaś numer Toma. Musiał już na Ciebie czekać. Odrzuciłaś połączenie i napisałaś wiadomość, by poczekał jeszcze chwilę. Byłaś cała znerwicowana. Zapominając o śpiących za ścianą rodzicach zaczęłaś przeglądać szybko każdą szafkę, każdą półkę i każdy regał. Nigdzie nie mogłaś jej znaleźć! Po przejrzeniu każdej możliwej kryjówki, zrezygnowana powoli opuściłaś gabinet. Wtedy do głowy wpadła Ci myśl. Spojrzałaś na śpiącego ojca, oraz na szafkę nocną obok niego. To musi być to. Niesłyszalnym krokiem podeszłaś pod swój cel. Otworzyłaś powoli szufladę, ciągle obserwując zamknięte oczy Twojego rodzica, znajdujące się zaledwie pół metra od Ciebie. W środku leżało czarne, średnich rozmiarów narzędzie mordu.

Brzydziłaś się broni, lecz teraz nie miało to dla Ciebie żadnego znaczenia. Szybko zabrałaś pistolet oraz amunicję. Byłaś gotowa. Natychmiast opuściłaś pokój, zamknęłaś drzwi i udałaś się do wyjścia. Przed domem stał samochód Toma. Bezzwłocznie do niego podbiegłaś i wsiadłaś do środka.

Ujrzawszy twarz Toma, zdałaś sobie sprawę ile emocji w Tobie właśnie się skumulowało. Przerażenie, wściekłość, napięcie, bezradność, ból, obawa, zdenerwowanie, beznadziejność… Wszystkie, jakby prosto z Twojego wnętrza, wypłynęły na wierzch. Miałaś ochotę krzyczeć, zniknąć, płakać, lecz Twoje wyczerpane ciągłym płaczem oczy nie były już w stanie uronić więcej łez.
Tom, widząc w jakim jesteś stanie, bez słowa przysunął się do Ciebie i otoczył swoimi ramionami. Przycisnął Cię do siebie i tak trzymał, a Twoje emocje jakby ostygały.

Tom: Kris, jestem z Tobą. Zawsze będę. Pamiętaj o tym i nie bagatelizuj naszej przyjaźni nigdy więcej…

Powoli odsunął się z powrotem na miejsce kierowcy i odpalił silnik.

T: Odjadę stąd kawałek w jakieś spokojne miejsce. Wszystko mi opowiesz.

Kiwnęłaś jedynie głową, po czym odjechaliście.

***

Po opowiedzeniu Tomowi wszystkiego, co spotkało Cię w ciągu ostatnich dni, ustaliliście zgodnie, że priorytetem jest sprawdzenie, co dzieje się z Louise.
Próbowałaś do niej zadzwonić jeszcze kilka razy. Niestety po trzecim nieodebranym połączeniu, telefon Lou został wyłączony.

Udaliście się więc pod jej dom. Louise mieszkała jedynie z matką. Nie miały najlepszych relacji, ale kochały się mimo wszystko. Jej matka, Grace, nie akceptowała ciągłych wyjść swojej córki oraz większości jej znajomych. Mimo to, Ciebie oraz Toma uwielbiała. Byliście jej przyjaciółmi od dziecka, więc Grace uważała Was za dobrych i przykładnych nastolatków.
Byliście na miejscu. Godzina 1:50. Nie wiedziałaś, co byś miała powiedzieć gdy zapukasz do drzwi, ale nie zastanawiałaś się nad tym długo. Teraz najważniejsze było sprawdzenie, czy Lou jest w domu.

Zapukałaś w drzwi. Obok Ciebie stał Tom. Nikt nie otwierał. Zapukałaś ponownie, nieco bardziej nerwowo. Spojrzałaś na Toma. Był niezwykle skupiony. Jego łagodne rysy i pogodny wyraz twarzy były dla Ciebie zwyczajną codziennością. Teraz jednak wyglądał inaczej. Zaciśnięta szczęka, ostre, zamyślone spojrzenie i wykrzywione w grymasie bólu usta. Wyglądał tak inaczej, tak przejęcie. Spojrzał na Ciebie. Serce Ci zabiło. Szybko odwróciłaś wzrok by nie zobaczył Twojego zawstydzenia.
Ponownie zapukałaś w drzwi, lecz w tym samym momencie ktoś je otworzył.
W progu stała Grace, matka Louise, ubrana w szlafrok i kapcie, o dziwo wyglądając zupełnie tak, jakby właśnie był środek dnia, a nie druga w nocy.

Grace: Dzieciaki! Co wy tu robicie o tej porze?

Kris: Ymmm… Chciałam, chcieliśmy… emm…

Nagle ręka Toma wylądowała na Twoim ramieniu.

Tom: Dobry wieczór, przepraszamy, że niepokoimy, szczerze mówiąc, wybraliśmy się razem z Kris na przejażdżkę i przypomniała sobie, że zostawiła tu ostatnim razem swój portfel. Louise powiedziała, że nam go przekaże, bo nosi go przy sobie, a zostałem, aż głupio się przyznać, bez żadnych środków i nie mam za co zatankować, by odwieźć naszą Kris do domu, więc…

G: Dobrze, dobrze, nie tłumaczcie mi się tutaj. Niestety, ale nie pomogę Wam, bo moja rozwydrzona córka pojechała na  r a n d k ę  i do tej pory nie wróciła, a ja siedzę i rwę sobie włosy z głowy, czekając na nią. Mogę Wam pożyczyć trochę grosza, jeżeli to takie pilne.

Kris: Ach… Rozumiemy. Nie chcemy się u Pani zapożyczać, dziękujemy. Wie może jednak Pani, kim był chłopak z którym się umówiła? Może go znamy, wtedy się z nimi skontaktujemy, a Louise przy okazji poinformujemy, aby wracała już do domu.

G: Szczerze mówiąc, widziałam go pierwszy raz. Oczywiście wypytywałam go o nią, ale jedyne czego się dowiedziałam to to, że poznali się w klubie. A tak, byłaś chyba wtedy z nią, więc może go znasz. Przystojny chłopak, nie powiem. Wysoki, smukły brunet z intensywnie niebieskimi oczami.