Dzień listów miłosnych ~ #5

[Rozdział piąty - wspomnienia]

Kiedy tata przyjechał i dowiedział się, że mam list do wysłania, to tak się ucieszył, że niemal podskoczył. 

Natychmiast pobiegł na pocztę, aby to wysłać, a potem wrócił z wieścią, że list dotrze jutro rano. 

Postanowiłam, że się prześpię, była już dwudziesta trzecia a ja dalej nie mogłam spać. Rozmyślałam o Anthonym i o tym jak zareaguje na list. Trochę się stresowałam, ale w końcu udało mi się zasnąć. 

Śniły mi się moje najcudowniejsze wspomnienia. Jak byłam mała to razem z tatą chodziliśmy razem nadawać listy, a ja to uwielbiałam, ale zawsze nie dosięgałam. Wtedy tata brał mnie na plecy i podsadzał a ja chichotałam.

Zastanawiam się, czy mu tego brakuje tak samo jak mnie? 

Kiedy rano się obudziłam, zobaczyłam nad sobą doktora. Okazało się, że nawet się nie zorientowałam, a już mogę zacząć chodzić bez kuli! Chociaż na razie tylko po szpitalu, ale zawsze coś. 

-Katie, za 3 dni wrócisz do szkoły, dobrze?-  zapytał. - Spójrz na kalendarz.

Kiedy spojrzałam na kalendarz, zorientowałam się, że jest 11 lutego! Za 3 dni walentynki! Ale wtedy przypomniało mi się coś strasznego. Bal walentynkowy. Co roku w naszym liceum jest organizowany na walentynki, a z kim bym poszła? Najchętniej z Anthonym, ale on będzie na balu w swoim liceum… i pewnie będzie tańczyć z inną… 

Moje przemyślenia przerwał głos taty.

-Byłbym zapomniał, mam coś dla ciebie. 

To był list. Od razu rzuciłam się na niego jakby był ze złota. 

-Jejku, co się stało? - Powiedział ze śmiechem tata. 

-Odpisał mi! - Krzyknęłam na cały szpital.

„Oh, naprawdę? Myślałem, że mnie odrzucisz… ale dobra, nie ważne, przejdę do sedna rzeczy. Zapytałem twojego tatę, czy za 3 dni wracasz do szkoły. Na szczęście potwierdził. 

I… chciałbym cię zaprosić do restauracji „Jemioła” w najbliższy piątek (walentynki)

Mam nadzieję, że wiesz o którą restauracje chodzi. 

Do zobaczenia mam nadzieję, że w piątek. 

~Anthony”

Kiedy skończyłam czytać, przez chwilę nie mogłam się ruszyć, a potem zachciało mi się śmiać i skakać, i nie wiem jak ale udało mi się powstrzymać. 

-Widzę, że chyba cud się zdarzył! - zawołał tata, i mocno mnie uścisnął

Nic nie odpowiedziałam tylko również mocno go uścisnęłam. Przez te emocje zupełnie o nim zapomniałam! 

Natychmiast poleciałam do biurka, i napisałam list potwierdzający wizytę w restauracji, dałam go tacie a on pojechał go nadać. 

Godzinkę później przyjechała moja mama, która od razu chciała wiedzieć, co mnie tak ucieszyło?  

-Pamiętasz Anthonego? - zapytałam.

-Tak… - Powiedziała mama robiąc podejrzliwą minę.

-Zaprosił mnie do restauracji! - krzyknęłam z cichym piskiem.

-Gratulacje! Tylko… w czym ty pojedziesz?

Nie musiałam odpowiedzieć. Spojrzałam jej w oczy, a potem obie pojechałyśmy do najbliższej galerii. 

Była to moja ulubiona galeria w dzieciństwie. Razem z mamą jeździłyśmy tutaj po ubrania albo jedzenie. Ale teraz wybudowali obok nas bardziej hm… Nowoczesną? I teraz tam chodzę z przyjaciółkami, a nie mamą. Mimo to mama nadal chodziła właśnie do tej starej dobrej galerii. A może jej tego brakowało? Tak jak tacie mojego nadawania listów na poczcie? 

Jeszcze sama nie wiem.