Tak jak obiecałam, pora na recenzję „Stulecia Winnych”!
Drugi tom przeczytałam w listopadzie. Wstrząsną mną totalnie. Tym razem z bohaterami takimi jak Mania, Ania, Bronia, Iwaszkiewiczowie itd. spotykamy się w 1942 roku. Bardzo spodobało mi się pierwsze zdanie tego tomu, brzmiące: ” Wojna przemawia do ludzi wieloma językami, ale zawsze jest to głos bestii.” Wydarzenia w książce mają miejsce w latach 1942-1968. Winni odczuwają znowu czym jest wojna, jednak ta jest zupełnie inna. Jedni umieraja z innych, drudzy, za ojczyznę, a jeszcze inni, tacy jak Ania, Bronia, Stanisław i Anna Iwaszkiewicz narażają się by uchronić swoje rodziny. Na co dzień rodzina z podwarszawskiego Brwinowa muszą uważać na okrutnych Niemców, zdradliwych folksdojczów, i na osoby, które wydawały się im bliskie. Po wojnie nie jest lepiej.
Historia zaczyna się w Warszawie, do której Ania Winna przeprowadza razem z Kazimierzem, „poetą-oszustem” (jak ja to mówię) będąc w nim slepo zakochana. Kazik udaje, że szuka pracy, lecz tak naprawdę okrada ludzi i wywozi żydów do obozów. Ania zaś haruje jak wół i w drugiej już pracy spotyka miłego Michała Śniegockiego i jego żonę Irenę, którzy jej pomagają. W tym samym czasie spotyka zbiegłą z getta żydówkę Różę – dawną znajomą ze studiów. Róża dostaje od Winnej pomoc przetrzymując ją w domu, co nie podoba się coraz bardziej zgorzkniałemu Kazimierzowi, przez którego SPOILER Róża ginie a on zostaje postrzelony. Ania przygarnia Chawę, córkę Róży i daje je imię Ewa. I życie toczy się dalej. Po wojnie Ania układa sobie zycie u boku (nie powiem), a głównymi bohaterkami zostają córki, bliźniaczki Mani – ambitna lecz niedojrzała Kasia i inteligenta Basia. Obie samotne Ania i Mania znajdują miłości swojego życia i satarają się żyć dalej pomimo wielu tragedii.
Stulecie Winnych jest fascynujące, i tak naprawdę to wszystko mogli przeżyć nasi przodkowie. Tyle okrucieństw, krwi i wielu, wielu innych często nie były warte niczego. Ludzie, którzy przez te lata zmagali się z tym wszystkim są dla mnie niesamowici! Wracając do Stulecia Winnych, to były historie zwykłych ludzi, wydarzyły się naprawdę, ale dla nas jest to niebywałe.
Dla mnie ta książka to 9/10!