Serwus!
Tak! Żyję, bez obaw! Długo mnie nie było, lecz miałam ważne ku temu powody. By urozmaicić wam trochę ten listopadowy wieczór, opiszę i zrecenzuję wam pewną książkę. Have fun!
Dzisiaj będzie mowa o książce pod tytułem „Pasztety, do boju!” autorstwa pani Clementine Beuvais. Opowiada ona o młodej dziewczynie, Mireille Laplanche, która co roku dostaje miano „Złotego paszteta”, czyli nagrodzie przyznawanej w Facebook’owym głosowaniu, organizowanym przez jej byłego, najlepszego przyjaciela – Malo. Jednak teraz Mireille otrzymuje nagrodę „Brązowego paszteta”, za sprawą przyjścia do szkoły nowej uczennicy – Astrid – która „odbiera” naszej bohaterce ten tytuł. Dziewczyny zapoznają się również z inną laureatką tego absurdalnego konkursu – Hakimą. Zostają one wyśmiewane, upokarzane, lecz przy tym znane, a co za tym idzie popularne. W końcu nikt nie daje im spokoju i stają się gwiazdami korytarza szkolnego. Dziewczyny, nie przejmują się tym za bardzo, a że nie mają one również parcia na szkło, postanawiają wskoczyć na rowery, wziąć się w garść, i razem z bratem Hakimy pojechać do Paryża by… sprzedawać paszteciki! Bohaterki mimo znacznych różnic dogadują się, i jednocześnie odkrywają siebie na wzajem. Mireille, której ojciec jest znanym autorem książek filozoficznych (od których roi się w domu mamy bohaterki) zostawił ją i jej matkę same i postanawia się ożenić z nową kobietą nazywaną tu „Baracką Obamką”, z którą ma 3 synów. Astrid jest największą fanką zespołu Indochine i w przeciwieństwie do Mireille z wielkim smutkiem odbiera wiadomość nagrody „Złotego paszteta”. No bo wypbraźcie sobie: Przychodzicie do nowej szkoły, i już od razu dostajecie taką okropną nominację. Hakima (chyba) nie jest Francuzką, gdyż można zauważyć, iż rozmawia z rodzicami po arabsku. Jak więc widzicie, dziewczyny diametralnie się od siebie różnią, aczkolwiek potrafią się ze sobą porozumieć.
Książka porusza wiele ważnych kwestii, takich jak: odrzucenie, cyberprzemoc, hejt, niepożądana sława, to, że pomimo różnic można się ze sobą porozumieć, i że można liczyć na przyjaciół. Książka jest przepiękna i nie jest to kolejna, pusta książka bez morału, ponieważ ma mądre przesłanie: Nie można się poddawać, i że nie warto przejmować się opinią innych.
Moim zdaniem, ta książka powinna mieć większy rozgłos, gdyż płynie z niej wiele dobrej nauki. U mnie dostaje ona 10/10 gwiazdek. Ją każdemu serdecznie!