Dałabym wam fajny fragmencik, ale to będzie duży spojler, więc podrzucę tylko ten:
„— Jesteś niemożliwy.
— Mówiłaś mi to już dzisiaj — odparł Jeongguk.
— Odkupisz wszystko Seoyeon, ty nienażarty króliku.”

EDIT: Chyba że ktoś bardzo chce, to na pw podrzucę xd

Boszszu, żeby dwie godziny sprawdzać rozdział, mnie chyba pogięło. A zawsze sobie mówię: e tam, spokojnie, w godzinkę się wyrobisz, bez problemu! A potem na zegarku dwudziesta pierwsza, a ja jeszcze ogarniam tekst pod kątem graficznym… Musicie mi to wybaczyć 😬
W zamian mam dla was rozdział 💝 Miłego czytania!

EDIT: Zdaję sobie sprawę, że zdjęcie przy mieszkaniu Yejin i Jeongguka nie do końca przedstawia to, jak jest opisane w tekście. W wolnej chwili postaram się znaleźć jakąś zastępczą fotkę.

Heja,
Wena mi dopisała :D
Wczoraj po raz pierwszy od trzech tygodni mogłam przesiedzieć prawie trzy godziny nad „One more”, czego efektem są niemal 2 tysiące słów piątego rozdziału. Tym samym znalazłam się w 2/5 planowanych wydarzeń, co jest bardzo dobrym wynikiem, biorąc pod uwagę okoliczności ^°^
.
.
.
UWAGA! DLA OSÓB O SŁABYCH NERWACH: PROSZĘ NIE CZYTAĆ DALEJ.
.
.
.
A dla tych, którzy są nieustraszeni, fragment z piątego (!) rozdziału ^°^

„— ZNALAZŁEM ORZECHY! — wykrzyczał podekscytowany Jeongguk. — Oficjalnie kocham tę kobietę. Pożyczajmy częściej jej samochód, zgoda?
— Zanotować: kupić mu marchewkę, żeby utkał ten króliczy dziób — brunetka wycedziła przez zęby.
— Co? Nie słyszę cię. Musisz mówić głośniej.
Yejin podniosła ręce, poprawiła włosy z grzywki, które postanowiła zostawić poza kucykiem, po czym policzyła do trzech, aby nie dać się rozproszyć. Zaczęła stukać o klawiaturę, wpisując jakieś typowe wpisy do rubryczek.
— Dobra, okej, rozumiem. Już się zamykam.
Nareszcie, pomyślała Yejin.
— Żartowałem.”