. <- znak życia

Hej. Dzisiejszy wpis będzie trochę inny od tych, jakie wstawiałam do tej pory. Głównie z tego względu, że wiele na jego temat myślałam i odwlekałam go w czasie, przekładałam z tygodnia na tydzień, aż nadeszło dzisiaj i… oto jestem.

Chcę być z wami totalnie szczera. Czuję, że przeholowałam.

Tegoroczne wakacje uświadomiły mi parę rzeczy. Zaczynałam je z taką werwą, wiecie? W końcu czas wolny, HS skończone, nic do publikowania, powinno pójść jak z płatka, co nie? Tak się jednak nie stało – zamiast dni wypełnionych planowaniem kolejnej opowieści, spędzałam je, zastanawiając się, czy w ogóle jestem jeszcze do tego zdolna.

Wiecie, kiedy pisze się od ośmiu lat (tak, to wpis rocznicowy), pewne rzeczy przyjmuje się błędnie jako pewne. Gdzieś we mnie utrwaliło się przekonanie, że skoro mam za sobą tyle napisanych słów, to mam to na tyle we krwi, że kolejne powinny przychodzić mi z łatwością. A kiedy tak się nie działo, mijały dni, dni zmieniały się w tygodnie, a ja czułam się bezsilna, zastanawiałam się, czy to przypadkiem nie koniec.

Dziwnym było po raz pierwszy jechać pociągiem i nie pisać w trakcie — w końcu robiłam tak za każdym razem, gdy spędzałam tego typu podróż — ale jeszcze dziwniejszym było mieć tyle pomysłów, a nie mieć siły ich zrealizować. Spędzać dnie, myśląc o tych wszystkich historiach i bać się, że nie zdołam ich przelać na internetowy papier. Jak, skoro potrafiłam spędzić godzinę, patrząc na pusty dokument i zastanawiać się, czy ja w ogóle dalej tego chcę? Po prostu nie przyszło mi do głowy, że niezależnie od tego, czy pisze się rok, dwa czy dziesięć, nadal napotyka się trudności.

Przeholowałam. Gdzieś po drodze złamałam nogę i próbowałam dalej biec. Przegapiłam moment, w którym powinnam była się zatrzymać, wziąć oddech. Teraz to wiem — że to jest ta chwila, kiedy powinnam tak zrobić.

Obecnie uczę się, że to okej czasem odpuścić, obejrzeć film zamiast gapić się na ekran i czuć narastającą frustrację, że nie czuję natchnienia, a każde zdanie powstaje z prędkością ślimaka próbującego wydostać się ze smoły. Że to okej nie pisać przez tydzień, przez dwa, przez miesiąc. Że to okej po prostu pójść spać wcześniej. Że to nic nie zmienia — dalej jestem pisarzem.

Chryste, odwlekałam ten wpis tyle razy, że to aż zabawne. Bo może coś się zmieni, może jeszcze zdołam z tego wyjść, w końcu obiecałam. Zapowiadałam DCT na zeszły rok, nie wyszło, zapowiedziałam na ten, więc musi wyjść. Powiedziałam jesień/zima 2023 lub początek 2024, więc jeszcze mam czas, prawda? Zawsze dotrzymywałam terminów, ta regularność napawała mnie dumą. Jak miałabym teraz przyjść tu i powiedzieć, że 𝘇𝗮𝘄𝗶𝗲𝘀𝘇𝗮𝗺 𝗸𝗼𝗻𝘁𝗼?

Jak miałabym to zrobić, kiedy moje notatki wciąż i wciąż wypełniają się pomysłami? To szaleństwo. Myślę jednak, że to najlepsze wyjście.

Nie byłoby to pełnoprawne zawieszenie. Raczej… zamrożenie? Nie chcę dawać wam złudnej nadziei i trzymać was w nieskończoność, kiedy sama nie wiem, kiedy cokolwiek się tu pojawi.

(bo wierzę, że tak będzie, nie zamierzam się poddawać)

Chciałabym dać sobie przestrzeń na naukę. Na próbowanie, testowanie, sprawdzanie. To przerażające, jak pewne rzeczy wciąż nie są dla mnie oczywiste, chociaż z pełnym przekonaniem powiedziałabym je komuś innemu. Nie chcę ograniczać tej przestrzeni ramami czasowymi.

Więc… tym osobom, które mnie tu śledziły, każdej bez wyjątku, bardzo za to dziękuję. Za każdy komentarz i serduszko. Jestem wdzięczna, że byliście tu ze mną, kiedy brakowało mi sił. Nie chcę się żegnać z wami na zawsze, dlatego tego nie robię.

Jeśli choć jedną osobę wciąż interesują historie, które mam w głowie, proszę, proszę, odezwij się. Zostaw wiadomość, napisz na skrzynkę prywatną, a zapiszę Cię i dam Ci znać, kiedy wrócę. Wyślę esemeska, odezwę się na Facebooku, napiszę na Quizach, Wattpadzie, WhatsAppie, Discordzie, gdziekolwiek będzie Ci wygodniej, dostosuję się.

A póki co… konto zawieszam do odwołania. Nie wykluczam możliwości, że w trakcie tego zawieszenia pojawi się jakiś one-shot czy krótka seria — jedynym, co może odwołać zamrożenie, jest moja pewność, że rozpaliłam na nowo ten ledwo tlący się płomień.

Do zobaczenia w grudniu, we wpisie podsumowującym rok 2023. To jedyny pewnik, jaki mogę zagwarantować.
Mela