Hej,
Dzisiaj krótka informacja.
W przyszły piątek nie pojawi się (!) kolejny rozdział „One more” tak właściwie z dwóch powodów:
1. Muszę napisać trochę na zapas, bo ostatni kończyłam dosłownie dzień przed publikacją i boję się, że zaraz zacznie się gonienie i pisanie na styk, czego chciałabym uniknąć.
2. Między siódmym a ósmym rozdziałem akcja jest przeniesiona o dwa tygodnie do przodu. Wobec tego nie stanie się nic strasznego, jeśli również dwa tygodnie miną w realnym życiu.

To wszystko. Koniecznie napiszcie, jakie macie odczucia co do poprzedniej części — co sądzicie o Jiminie? Mam nadzieję, że podoba wam się sposób, w jaki został wprowadzony. Pozostało też tylko dwóch Bangtanów — Yoongi i Hoseok. Czy tylko ja jestem tym podekscytowana? XD
Miłego wieczoru 💖

EDIT: zapomniałam wspomnieć, że w zamian będzie zapowiadana dawno temu zdrapka xd

Heja!

(huh, dawno się tak nie witałam xd)

Mam nadzieję, że wieczór upływa wam spokojnie. Jutro nareszcie piątek, więc weekend tuż za pasem i nareszcie będzie można odpocząć.

Jeśli chodzi o jakieś rzeczy z mojego życia, to przed chwilą potknęłam się o kota (który postanowił rozbić obóz koczowniczy tuż za zasłonką na samym środku łazienki) i przez to prawie dostałam zawału, a jutro mam do wypełnienia misję — WYPIĆ HERBATKĘ ZE SKLEPIKU, bo kto wie, kiedy wrócimy do szkoły. Jeśli skończę rok szkolny bez wypicia herbatki czy kakao, to chyba skoczę z dywanu.
Ewentualnie potnę się mydłem w płynie, jeszcze zobaczę.

Poza tym mam dzisiaj do was pytanie na rozluźnienie przed snem: oglądacie seriale? Lubicie, a może całkiem przeciwnie? Wolicie angielskie czy przepadacie za k-dramami?
Osobiście kiedyś nie umiałam oglądać seriali, ale jakoś na początku kwarantanny w marcu nadarzyła się okazja na zorganizowanie Netflixa — i wpadłam :D
Nigdy nie podejrzewałabym się o zostanie wielką fanką seriali, jednak oglądanie po angielsku z angielskimi napisami ma w sobie jakąś magię, a k-dramy pozwoliły mi poznać bliżej zwyczaje Koreańczyków, co ochoczo wykorzystuję w opowiadaniach :D

Na screenie poniżej „Possessed”, który — niestety — dzisiaj skończyłam, ale za to na osłodę pojawiła się taka scenka:

Hej,
Ja… ymm… w sumie nawet nie wiem, jak się zabrać za ten wpis. Z której strony go ugryźć. Ostatnio jedna rzecz chodzi mi po głowie i po prostu chciałam się nią z wami podzielić. Nie jest to nic związanego z fabułą jakiegokolwiek z opowiadań, a raczej z samym procesem tworzenia. Chcę się w pewien sposób wyżalić (?), nie mam pojęcia, jak to nazwać, więc jeśli nie lubisz tego typu rzeczy, to po prostu omiń wpis.
No, cóż, nie ukrywam, że lubię pisać. Pięć lat temu (około) zaczęłam kompletnie od zera, z dialogami od nawiasów kwadratowych z pierwszą literą imienia, przeskoków w narracji, mieszaniem czasów i tak dalej, i tak dalej.
Od tamtego momentu myślę, że poczyniłam duże postępy, a moja pasja do tworzenia nie osłabła, co zresztą widzicie na tym profilu. Rozdziały są długie, pisane z tygodnia na tydzień, więc siedzę przy laptopie dosyć sporo. Zazwyczaj wieczorami, po prostu uwielbiam siadać na łóżku, zrobić sobie herbatę, wsadzić słuchawki do uszu i klepać w klawiaturę. Jakiś miesiąc temu odkryłam, że wtedy jest mi dużo swobodniej niż kiedy siedzę w pokoju przy biurku.
Kocham pisać dialogi. Kocham opowiadać historię bohaterów i kocham przeżywać z nimi ich perypetie, emocjonować się nimi. Naprawdę nie wiem, jakim cudem piszę takie długie części. Tłumaczyłam to sobie rozpisaniem, długoletnią praktyką, tym, że jestem do tego przyzwyczajona i zwyczajnie w większości przypadków nie potrzebuję weny, bo jest to dla mnie jak odrabianie lekcji czy czytanie książki — lub też jakiekolwiek inne hobby. Kiedy robicie coś, co lubicie, też nie patrzycie na mijający czas czy kolejne przewracane strony w zeszycie lub lekturze, prawda?
Tak ja nie patrzę na to, ile już słów mam na liczniku czy ile kartek w Wordzie zapełniłam. Po prostu… piszę.

Nie zrozumcie mnie źle. Cieszę się, że dobrze odbieracie taką długość, że wam to nie przeszkadza i że nie komentujecie, że jest za długo. Daję wam wolną rękę, możecie czytać rozdział na raz, a może wracać do niego przez parę dni (po to też zdjęciami wydzielam kolejne części, aby łatwiej było wam się odnaleźć). Tyle że… ostatnio miałam wrażenie, że robiłam coś nieprawidłowego.

Że nie powinnam pisać, ile rozdział ma już słów czy jakiej mniej więcej będzie długości.

Ale im dłużej nad tym myślałam, tym bardziej wydawało mi się to irracjonalne. Przecież czy malarz ma się czuć źle, że ma talent do machania pędzlem? Albo czy piosenkarz nie ma chwalić się demo piosenki, bo ludzie mówią, że kogoś może to urazić, bo oni nie umieją śpiewać? A co ze sportowcami? To, że nie umiem grać w siatkówkę nie oznacza, że oni muszą się z tym kryć, żeby przypadkiem mnie nie zasmucić.

Dlatego po jakimś czasie dotarło, że to bez sensu. Czemu mam wam nie mówić o długości, bo komuś nie wchodzi pisanie długich rozdziałów? Autorzy, piszcie tak, jak wam pasuje. Owszem, zdarza się, że komuś napiszę, że część mogłaby być trochę dłuższa, ale wynika to z tego, że widzę potencjał autora. Nie piszę też wtedy o dorzuceniu dwóch tysięcy czy nawet tysiąca słów, ale dosłownie kilka zdań opisu więcej, domknięcia rozdziału zamiast pozostawienia go jakby w połowie, a nawet zwyczajnie wzbogacenia ostatniej scenki paroma słowami. I tyle.

Wiem, że część z was pewnie nie pomyślała o tym w ten sposób, dlatego mówiłam trochę wcześniej: nie zrozumcie mnie źle. Po prostu siedziało mi to na sercu. Wypowiedzi nie kieruję do żadnej konkretnej osoby, ja… jestem zmęczona. Tym, że czuję się niedobrze ze sobą, że piszę tak, a nie inaczej, a inni nie.

Trochę się rozpisałam i szczerze to nie mam pomysłu, jak zakończyć ten wpis. Mam nadzieję, że zrozumieliście, o co mi chodzi w tym wszystkim, bo sama miałam problem, jak ubrać myśli w słowa. Streszczając to wszystko, będę pisać dalej o tym, ile udało mi się dzisiaj wyklepać literek na klawiaturze, bo dla mnie to jest ważne i to jest powód do dumy, do podzielenia się tym z ludźmi, tak samo jak dla piosenkarza pokazanie nowego utworu, dla malarza zaprezentowanie kolejnego obrazu czy sportowca — rozegranie dobrego meczu. Nie będę się z tym kryć, bo komuś może być przez to przykro, bo nie potrafi.

Wierzę, że nie odebraliście mnie teraz jako samolubną.

Dobra, to tyle, bo dalej już będę tylko niepotrzebnie przeciągać. Trzymajcie się, gratuluję tym, którzy doczytali do końca i życzę wszystkim miłej reszty dnia 👍