Płaczę. Zwyczajnie płaczę ze szczęścia, wiecie?

Miewacie też czasem wrażenie, jakie to wszystko… ulotne?
Jechałam dzisiaj z dziadkiem (osiemdziesiątka na karku) i mamą samochodem do miasta. Podwozi mnie na rehabilitację, a potem z niej odbiera. Jadę tam zaraz po lekcjach, więc już wcześniej muszę być przebrana i gotowa do wyjazdu. Kot śpi mi na kolanach, kiedy siedzę przy biurku, a potem mruczy, kiedy trzymam ją na rękach przed wyjściem z domu.
Potem w samochodzie słuchawki na uszach, patrzę za okno. I myślę, że…
Te chwile jeszcze się nie skończyły, a ja już za nimi tęsknię. Tęskno mi za jechaniem z mamą, za słuchaniem muzyki i patrzeniem za okno, tęskno mi za siedzeniem nad matmą w domu, mimo że coraz mniej mam do tego siły.
Czuję, jak cały mój świat zaczyna się kruszyć, choć tak naprawdę nic się nie dzieje. Żyję zwykłym życiem, chodzę do zwykłej szkoły i mam zwykłych rodziców, a mimo to mam wrażenie, jakby lada moment miał mi to ktoś odebrać. Momenty giną na moich oczach.
Kiedy dorosnę, nie będę pamiętać, jak pachniał dziadek. Jak brzmiał jego głos. Nie będę pamiętać tytułu piosenki, którą mama słucha, prowadząc. Zapomnę, jak wyglądały drzewa przy drodze i las, który wycinają pod wielopasmówkę. W eter uciekną poruszające się wąsy kota, kiedy śpi, blask sierści i radosne mruczenie.
Wszystko to gdzieś ucieknie, a ja wiem o tym teraz i jest mi… przykro.
Chce mi się płakać, bo zapomnę o zwykłym życiu i potem będę tylko myśleć, że dni zaczęłam tracić już wtedy, kiedy je przeżywałam.

Tylko ja tak mam? W porządku… Nic nie szkodzi. Trzymajcie się zdrowo, uczcie się pilnie i twórzcie wspomnienia, do których z przyjemnością będziecie wracać. Życie przecież jest krótkie, nie? Nie wszystko przeżyjemy, nie wszystko zapamiętamy, ale przynajmniej dotrwamy godnie do jego końca.
.
.
.
.
Przepraszam, jeśli pesymistycznie zabrzmiałam xd tak mnie po prostu ostatnio naszło na przemyślenia. A u was chcę widzieć uśmiech!