Szczerze nigdy pisanie nie sprawiało mi tak wielkiej przyjemności jak teraz. Szczerze cieszę się okropnie z każdego napisanego słowa. Może nie są idealne ale pochodzą z serduszka. Nad NL siedziałam już od dłuższego czasu. Można zec że od początku tamtego roku. Zawsze starałam się coś napisać jednak za Chiny ludowe, o ile dalej takie są, nic nie wychodziło. Starałam się pisać na siłę, bo często przynosiło rezultaty czy upragnione to nie wiem jednak zawsze coś pisałam. Zazwyczaj moje prace powstawały bez emocji. Ostatnio i bez przymusu. Po prostu klęczenie IDEALNYCH słów. No właśnie " idealnych", od tygodnia mocno skupiam swój umysł na NL, ciągle dzieją się nowe akcje i postacie. Tak na prawdę wystarczyło jednej z głównych postaci zmienić imię i nagle wszystko szło jak składka. Przed wczoraj czy nawet wczoraj, zaczęłam pisać taki jakiś plan. Sama z siebie bez przymusu i wgl. I się udało, a ja przecież nie umniem pisać planów! A wczoraj zaczęłam pisać. Codziennie po kawałku, wczoraj jednen i pół akapitu dzisiaj że dwa i pół. Czy to mało czy to dużo? Są to dosyć długie akapity, zresztą ważę abym się dobrze bawiła, a nie ile słów piszę. Historia zaczyna ostaniach nie tylko w mojej głowie, ale i wglowach moich pierwszych słuchaczy, którzy razem ze mną poprawiają pierwsze partie tekstu. Czy od razu zajmie się korekta? Nie! Po prostu pisząc na kartce czasem zgubię formę zdania, lub je źle odmieni. Wiecie takie tam drobiazgi. Co wychodzą podczas czytania. A zawsze warto przeczytać to co się napisało. Mam już jedna stronę kartki A4 zapełnionej drobnym druczkiem. Dla niektorych w Chvj drobnym. Mój umysł podpowiada mi, że jest to lekka ręką 1000 słów jednak kto to wie. Jestem w połowie drugiej strony i szczerze się cieszę. Nie jest tylko akcja a i jakiś opis. Wgl nieco zbyt się wyczułam, bo zamiast opisywać akcje ja opisuje dosłownie, problemy ludzi w czasie 2 wojny światowej. Mój Boże to miała być akcja i dynamika a wychodzą ludzkie problemy. Umówmy się nie jestem już małym dzieckiem, ale nie pozjadalam też wszystkich rozumów, więc najzwyczajniej w świecie no nie znam tych problemów ( a bynajmniej nie powinnam znać. Jednak znam co prawda nie z doświadczenia, ale z opowieści, a to już jakaś namiastka). Poza no nie żyłam w czasach okupacji. Więc nie wiem jak tam było. A jadnak coś mi mówi, że piszę całkiem sensownie. Ha ha nie oczekuje od słów niczego. Nie muszą być idealne. I moje wyszukane słowa. One zniknęły. Zostały nietypowe, ale nie wyszukane. Szczerze bardzo się cieszę. Przepraszam za taki długi wpis, jednak nie wiecie jak wielkie szczęście właśnie odczuwam. Chciałam się po prostu podzielić z wami moimi odczuciami w szczególności, że pracuje nad tą 'książką' już od dobrego roku. Intensywniej od wakacji 2021.

Miłego
Twoja Zapomniana