Cztery i pół godziny siedzenia z telefonem w ręku. W końcu skończyłam! (Ponad połowę czasu siedziałam nad miniaturką, ale ci… I tak to pierwsza, jaką zrobiłam od dłuższego czasu.) Czy to nie dziwne, że jestem taka entuzjastyczna z byle powodu? ;)

Gdybym tylko mogła – waliłabym głową w ścianę. Dosłownie.
Przypominam sobie to całe TŚU i robi mi się niedobrze, wstyd, jestem zła na sama siebie. Ale w końcu kto jest takim geniuszem, że popełnia błąd nawet w opisie opowiadania?
Wiem jedno, zamierzam to poprawić. Mam pomysł, ogólny zarys wydarzeń. Wiem co muszę poprawić i cichą nadzieję, że się uda. Ciekawe, czy to wystarczy.
Będzie góra hejtu pod tym wpisem? Nie obchodzi mnie to. Trzeba poprawiać błędy, a nie oglądać je codziennie i zamykać oczy, ignorować to, jak robiłam cały czas.

Pisałam w ostatnim wpisie, że będę tą serię kontynuować?
Okazuje się, że nie. Będzie to prawdopodobnie OneShot.

Uwielbiam swoje niezdecydowanie.

(Spam jest super. Spojlerowanie jeszcze lepsze.)
Przypomniały mi się słowa dziewczyn z ostatniej klasy liceum.
„Tutaj wszyscy staliśmy się rodziną.”
Miałam wrażenie, że kilka drobnych kwiatów leżało na pulpicie dofając odwagi mówiącym, ja tak bym zrobiła; w końcu to nie takie łatwe mówić przed ludźmi z siedmiu klas zebranymi w jednej sali. Ale ich słowa były takie radosne, spokojne, miłe. Wspaniałe żarty poprawiające humor i zabawne rady na przyszłość.
Kwieciste słowa zdawały się opadać na ludzi i zostawać w ich sercach i umysłach. Drobne płatki leżące na ogromnym polu, ale dalej gdzieś w środku nas.