Dzień jak codzień. Siedzę, słuchając piosenek Chainsmokers z płyty „Memories… Do Not Open”, przeglądając SameQuizy i czytając co tylko mi się nawinie pod rękę. W głowie przewijają się fragmenty opowiadań, słowa piosenek, zdjęcia zamieszczone w quizach.
Po chwili podnoszę głowę słysząc cichy brzęk metalu. Na moje nogi, jako że było mi zimno przykryte kołdrą, spadło… właściwie nie wiem jak to opisać. Karuzela do łóżka dziecięcego, tyle że cała ze srebrnego metalu i z szczypczykami, mającymi przytrzymać zdjęcia? Podczas wycieczki z rodzicami znalazłam to w muzeum, i teraz wisi nad nogami mojego łóżka. A właściwie wisiało.
Wstałam biorąc przedmiot do ręki. Od razu gdy mój wzrok padł na uczepione do niego kartki kąciki ust uniosły się do góry w ledwo dostrzegalnym uśmiechu. Niby tylko trzy z dziesięciu szczypczyków przytrzymywały kawałki papieru, ale te dwa szkice i zdjęcie były ważne. Najważniejsze. To, kim byłam, o czym myślałam kiedyś całe dnie i robiłam tyle razy w ciągu tych dwu miesięcy ujęte na zdjęciu tuż obok szkiców będących symbolem tego, kim jestem teraz.
Prawą ręką uczepiam przedmiot z powrotem na jego miejscu jednocześnie przesuwając opuszkami palców lewej dłoni po zdjęciu i szkicach. Zdjęcie przyjaciół, dziewczyna narysowana w stylu anime z kwiatami we długich włosach i otwarte pudło ze zdjęciami i logiem Chainsmokers. Dwie osoby, dziewczyna bez ust otoczona martwymi kwiatami, przerobiona okładka albumu. Symbole tego kim byłam i kim jestem. Ja.
Odwiesiłam kartki na miejsce i wróciłam na swoje wcześniejsze miejsce – od razu chwytając paczkę słodyczy.
Z kim się podzielić?