Nocna narzekajka, bo czemu nie.
Zapewne większość z Was pokusiła się kiedyś o ściąganie, jak i również dała zerżnąć komuś od siebie. Rzecz, jak najbardziej normalna, moim zdaniem, sama też święta nie jestem, choć w klasie maturalnej już raczej pozbyłam się takich pokus, na które nie oszukujmy się, ale jest już trochę późno, maj zbliża się nieuchronnie. W każdym razie wśród mojej beznadziejnej klasy (fałszywej i wrednej w 70%), znalazłam sobie dwie spoko osóbki, z których jedna jest typem totalnego nieuka, który nic nie umie, a w liceum jest przypadkiem, ale nadrabia za to humorem i kontaktowością. Mam z nią niepisaną umowę,: ona zajmuje się zajmowaniem ławek, dogadywaniem się, doinformowaniem o wszystkim, tym co należy wiedzieć, a ja służę pomocą w kwestii wiedzy. I tak oto jeżeli chodzi o przedmioty, które mi idą, typu polski nie ma problemu, laska nie czai czegoś, pomagam jej zrozumieć, żywcem nie wie jak coś zrobić, no to daje jej spisać. To jest dla mnie łatwe. Ale są przedmioty typu angielski rozszerzony, czy matma, do których serio muszę się przyłożyć żeby coś umieć i zarobić spoko ocenkę.
Teraz macie sytuacje: piszecie mega trudną kartkówkę gramatyczną z angielskiego. Większość klasy ma 1 i 2, nieliczni 3, jednostki 4 i są trzy 5. Niespodzianka, jedna należy do was. No i brawo. Tyle, że kiedy babka oddaje te kartkówki do wglądu, to osoby, które mają to zaległe, muszą od razu pisać. Koleżanka z ławki przed lekcją ze śmiechem oświadcza, że nawet nie wie z czego to i ma wywalone. Na lekcji spisuje od was waszą kartkówkę, na co jej musicie pozwolić, więc ustawiacie ją w stosownym miejscu. Kiedy wychodzi na to, że owa osoba dostała 3, MA PRETENSJE o to, że uzyskała tak słabą notę. Nie umiała nic, spisała od was wasze ciężko przepracowane godziny i ma pretensje, bo chciała 5! Dostaje pochwałę od babki, bo wreszcie zaczęła się (niby) uczyć i mówi wam ze śmiechem, że zapewne tego nie wiecie, ale od was to spisała. Moja reakcja w tej chwili: czy ty sobie kurna ze mnie żartujesz? Robisz debila ze mnie, czy z siebie? No i jej oświadczyłam, że nie ,,ona sobie spisała'', ale ,,JA dałam jej spisać''.
Jesteście wkurzeni, ale wiecie, że takie jest życie, przekonujecie się, że i tak macie coś w głowie, bo się serio uczyliście i trzeba przeboleć.
Tyle, że potem nadchodzi kartkówka z matmy. Uczyliście się przez tydzień. Chodziliście na dodatkowe matmy z samego rana, kiedy mogliście jeszcze spać. Ale umiecie na 100%.
W tejże sytuacji wiedząc, że moja koleżanka (nie robiła żadnych zadań, nie chodziła na dodatkowe, null), jak zawsze kija umie, odsunęłam się trochę na bok, na co ona kpiła ze mnie, że ,,co ja robię i tak nic od niej nie spiszę, bo nie umie''. Zabawne, JA nie spiszę. Mhm, fajnie. Babka i tak na szczęście zrobiła nam z tablic matematycznych zasłonki, więc miałam spokój. Koleżanka oczywiście spróbowała zerżnąć, ale jej nie wyszło, bo matematyczka ma doskonały monitoring na klasówkach.

Powiem tak. Są takie malutkie granice, których się nie przekracza. Jestem w czarnej d. Nie mogę nagle przestać jej dawać spisywać, bo stracę swoje kontakty, które są mi niezbędne do przetrwania w tym cyrku, a już naprawdę niewiele mi zostało, ale też szlag mnie trafia, że muszę oddawać swoją wiedzę darmo, pikolonemu krótasowi, który nie raczy zajrzeć do książki i nauczyć się z czegokolwiek na to 2. Ja wiem, matura, wtedy się wyłoży, ale to i tak marne pocieszenie, nie sądzicie?
To tyle, sprawiedliwości nie ma, zdaję sobie sprawę. A szkoda, bo czasem by się przydała.

Branoc, kto jeszcze nie śpi i miłego dnia/popołudnia/wieczoru, kto odczyta to jutro <3

Zastanawiam się, kiedy pozbędę się koleżanki z ławki, a mnie samą zamkną w psychiatryku. Mianowicie, niemalże codziennie piszę sobie w szkole jakieś opowiadania/kolejne rozdziały serii, cokolwiek. I na przerwach i na lekcjach, jak leci. I zacznijmy od tego, że oznaczam sobie te rozdziały mniej więcej tak: Zkl13N, a obok dzielę sobie rozdział na części, tak żeby trzymać się ustalonej liczby słów w odpowiednich proporcjach na jeden podpunkt rozdziału, czyli koniec końców wychodzi: ,,Zkl13N: 400, 700, 200. 800, 300 (e. +50-100)''. Na co moja koleżanka z ławki patrzy się na mnie, jak na idiotę tudzież bywają dni, kiedy również, jak na seryjnego mordercę.
Dodatkowo mam tendencję do tego, że jak ustalam sobie w głowie reakcje bohatera typu ,,uśmiechnął się do niego krzywo/ posłał mu mordercze spojrzenie/ pstryknął palcami/ zamrugał kilkukrotnie/ wpatrywał się nieruchomo w przestrzeń/ mamrotał coś do siebie/ głęboko westchnął'' to często sama naśladuje owe sytuacje. I tak oto przykładowo na takim wosie w środku lekcji, oderwana od życia ogarniam, że od kilku minut posyłam babce prowadzącej lekcje różne typy spojrzeń.
Mam szczęście, że piszę totalnie nieczytelnie (nie licząc oznaczeń rozdziałów/opowiadań), jednakże moja koleżanka z ławki coraz częściej wygląda, jakby chciała zapytać, ale w ostatniej chwili się wycofywała.
W oczach nauczycieli też już musiałam sobie wyrobić interesującą opinię.
Nachodzą mnie jednak przypuszczenia, że część mojego tekstu może być jednak czytelna, a wtedy sprawy przybierają zaskakująco interesujący obrót, gdyż moja opka ostatnio są jednym wielkim: ,,zanurzył swoje łapska w zimnej kałuży jego krwi, by ponownie poczuć, jak to jest, kiedy jest się panem cudzego życia. Później spojrzał w jego puste oczy, z których uchodziło życie i poczuł narastającą ekscytację, z powodu tego, czego udało mu się dokonać własnymi rękoma''.