Jeżeli kogoś jeszcze nie znudziły moje one shoty, to wyczekujcie…

8 września 1989 roku, czyli dokładnie 34 lata temu na świat przyszedł pewien Szwedzki dzieciak, który, mimo że został okrzyknięty ,,DJ-em, który nie wytrzymał życia'', po tym jak w 2018 roku popełnił samobójstwo, zdołał podbić serca milionów i na stałe zapisać się na kartkach historii muzyki edm. Mowa oczywiście o Timie Berglingu, którego większość zna pod pseudonimem Avicii.
Z racji tego, że ten muzyk jest bliski mojemu sercu, jak żaden inny i nie minę się z prawdą, jeżeli określę go pierwszą miłością swojego życia, oto wpis z okazji jego urodzin. Kto zainteresowany, zapraszam :)

Avicii od zawsze był wyjątkowo wrażliwym artystą, który ponad wszystko ukochał sobie muzykę, którą już od lat nastoletnich zaczął się interesować. Droga jego kariery była owiana wieloma mrokami, w tym toksycznymi ludźmi z którymi pracował, używek, od których uzależnił się na tyle mocno, że nie był w stanie ich ostawić, mimo wielu prób, nieludzkiego tępa pracy i wielu błędów, które przecież młodzi ludzie w ten, czy inny sposób muszą popełnić. Współpracownicy od zawsze podziwiali w nim nie tylko talent, ale i ambicję, a także determinację, z którą dążył do spełnienia swoich marzeń. Jego utwory nie były płytkimi i nonsesownymi, ale wyjątkowo odważnymi, głębokimi i przemyślanymi dziełami, które nie tylko inspirowały, ale i podnosiły na duchu, dawały nadzieję i pomagały przetrwać wszelkie przeciwności. Bergling miał wiele problemów w życiu prywatnym, jednak starał się wszystko godzić tak, by nie musieć porzucać swojej pasji. Udało mu się wybić i był czas, kiedy górował na liście przebojów. Wielu widziało w nim tylko artystę, jednak był on także niesamowitym człowiekiem, który pojmował życie w szerszy sposób i uczył innych postępować podobnie.

Powyższe informacje czerpałam niegdyś z internetu i oficjalnie wydanej biografii Avicii, ale z racji tego, że jest on dla mnie niezwykle ważną osobą, której nigdy nie poznałam osobiście, ba, nawet nie widziałam na oczy, chciałabym dodać coś od siebie, gdyż fakt, że w sumie Tim był dla mnie obcy nie ma wpływu na to, ile zawdzięczam jemu oraz jego muzyce.

Był w moim życiu czas, jeden z gorszych w moim życiu, kiedy jako zbyt wrażliwy i niestabilnie emocjonalnie szczeniak, który równo dostawał od swoich rówieśników, nauczycieli, a nawet rodziny, w skrócie rzecz biorąc lata 2016-2019 były piekłem na ziemi. Byłam zdecydowanie zbyt zamknięta w sobie i nie rozumiałam dlaczego tak było. Rozumiałam natomiast to, że nie chciałam dalej walczyć. Każdego dnia rozważałam najlepszy sposób odejścia z życia. Można powiedzieć, że oprócz wiary, bo a i owszem Bóg odegrał tu wiodącą rolę koniec końców, nie miałam nikogo, kto by mnie nie odrzucił. I wtedy trafiłam na Avicii. Było czystą magią sposób w jaki odnajdywałam ukojenie w jego muzyce, zrozumienie w słowach i siłę w jego osobie. Wyzbierałam się na dobre i w pewien sposób odrodziłam, ze słuchawkami na uszach. Muszę przyznać, że nawet i w czas, kiedy było dobrze, jak to w życiu raz lepiej, raz gorzej, nigdy nie byłam w stanie o nim zapomnieć i na swój sposób przestać go kochać. Zawdzięczam mu także wykształcenie sporej części mojej osobowości i charakteru, a także utrzymanie wrażliwości duszy, którą zamiast potępiać, zaczęłam doceniać. I może wielu z was myśli, tak o swoich idolach, autorytetach, ale tak wygląda moja historia, którą chciałam się z Wami podzielić, czując się poniekąd do tego zobowiązana.
Mam nadzieję, że gdzieś tam daleko, Tim gra właśnie swój zagrobowy koncert i robi to co kocha, bez bólu, cierpienia i wszelkiego zła. Zatem najlepszego <3

Przy okazji udało mi się napisać pewne wierszydło inspirowane twórczością Avicii, które moim skromnym zdaniem podpasowuje się też pod mowę motywacyjną, dla wszystkich (nie)pokonanych. Jeżeli ktoś chętny, zapraszam:
https://samequizy.pl/price-2-wiersze-i-wierszydla/