tak właściwie, to muszę się do czegoś przyznać. wiem, że na tych moich siedemdziesięciu pięciu obserwatorów przeczyta ten wpis może ich dwójka, ale i tak czuję się to winna chociażby samej sobie.

nie wiem, kim jest dla mnie quess. wiem, że to dziewczyna i wiem, że kiedyś tu była. nie wiem, gdzie się teraz podziała i mimo że na ogół o niej nie pamiętam, to czasem wkrada się do moich myśli i wywołuje tęsknotę w sercu. chyba jest już jedynie marnym wspomnieniem, a jedyną pamiątką jest zbiór dwunastu przemyśleń. nie okłamujmy się, te ostatnie to nie jest już ona. jeszcze przed wakacjami zakopano ją gdzieś żywcem i nikt nie zastanawia się, czy pozostały jakieś szczątki. a na pewno jakieś pozostały. mogę to poznać chociażby przez ten ścisk w sercu, kiedy wprost chce mi się marzyć, bo tracę powietrze. a jednak nadal oddycham i bez tego.

koniec końców chyba i quess stała się bezużyteczna. przeżyła już czasy swojej świetności i mimo że malowano jej wspaniałą przyszłość, to takiej nie dostała. ale tak już bywa. nie mniej jednak jedno trzeba jej przyznać – była dobra. szkoda, że tylko na chwilę.

(wpis niesprawdzany, sort of pożegnanie ig)