O G Ł O S Z E N I E

poszukuję osoby, która by inspirowała i wlewała do pustej głowy tysiąc pięknych słów (nawet tych opisujących brzydkie sytuacje!). pragnę rozpaczliwie kogoś, kto wywołałby niepewny uśmiech na mojej zmęczonej twarzy i wydłużył dzień, zajmując smutne myśli urokliwym śmiechem i autorskimi żarcikami. chciałabym z tym kimś siedzieć nocą na dachu bloku, popijając jakiś niedrogi trunek, co jakiś czas składać nieśmiałe pocałunki na cienkich wargach. chciałabym opisywałać poetyckimi zwrotami niepiękno świata w porównaniu z mą pierwszą miłością!

takim wstępem rozpoczęłam głupie przeprosiny o moje wypalone myśli. chociaż, może inaczej – myślę dużo, ale zdecydowanie nie o tym, o czym powinnam. i z pewnością nie o miłych wydarzeniach, a nie chcę być odbierana jako wieczna pesymistka!

czekam w ciszy, aż życie samo mi się ułoży, bo ja sama wszystko komplikuję. wolny czas (przeważnie w nocy) staram się spędzać na oglądaniu ambitnych filmów, zaczęłam więcej czytać, sporadycznie nabazgrolę parę głupot w postaci poezji, postawię parę prostych kresek na białej kartce i ponazywam to sztuką. nie narzekam na nudę, a wydaję mi się, że jej koniecznie potrzebuję. mam wiele spraw do załatwienia, wiele do przemyślenia i dużo skrytych pragnień, zaraz będzie ich jeszcze więcej, a czasu coraz mnie. staram się trzymać, choć nie przeczę – idzie mi coraz gorzej, nie mówiąc już o tym, że coraz mniej we mnie radości, dostrzegam więcej rozczarowania.

wiem, że ruszę do przodu, gdy w końcu zepnę dupę, i mając wszystkich i wszystko gdzieś, napiszę coś sensownego, co nie będzie nadawać się tylko do dania do pogryzienia kotu (dla jasności – zawsze wpierw piszę na kartach, takich papierowych. po pewnym incydencie staram się unikać możliwości straty mojej pracy i zmarnowanego czasu).

dlatego mam do was pytanie, moi drodzy poszukiwacze zrozumienia i odrobiny – tak rzadkiej w dzisiejszych czasach – sztuki. o czym rozmawiają ze sobą artyści? dwójka ludzi podziwiająca piękno, niedowmównia i domysły z obrazów; osoby mające różnorodną wiedzę, zainteresowania i pragnienia. ludzie wyjątkowo kreatywni nie rozmawiają o błachych sprawach (lecz o nich na pewno również; nie tak rzadko jak nam się wydaje, nie tam często jak myślimy, są tacy jak my, lecz w pewnien sposób dziwni, inni. są po prostu wyjątkowymi stworzeniami, z innym stopniem wrażliwości, w inny sposób patrzą na świat oraz dostrzegają elementy, których inni nie dostrzegają), więc o czym? z pewnością o muzyce, to wiem. o książkach, poezji i malarstwie? bo sama już nie wiem, kim jest artysta. czym jest piękno? czy ci „dziwacy” rozmawiają o „normalnych” ludziach, o czym myślą? może niczym się ode mnie nie różnią? jaka jest ich definicja piękna? może jakiś właśnie się śmieje, czytając rozważania głupiego dzieciaka, udającego mądrego i poetyckiego, którym jestem? i pytam was, bo do kogo jeszcze mogłabym się zwrócić w tej sprawie, jak nie do artystów?

jestem pełna podziwu dla wszystkich, którzy doczytali do końca, prawie. odrobinę mnie poniosło, a palce same wypisywały słowa. i mam nadzieję, że nie zignorujecie tego wpisu, tylko odpiszecie, przecież zafundowałam wam długi odpoczynek od siebie, także moglibyście się trochę wysilić! chociaż pewnie zmęczyło was czytanie tych pierdół. :”) pocieszę was i dopowiem, że gdy wkrótce dotrę do domu czekać na was będzie długaśna nominacja, a w większości wszystko przez panią Neo. do niej składajcie zażalenia, nie mówię jednak, że to dla mnie źle, o nie, ja z przyjemnością będę odpowiadać na wszystkie pytania, starając się wypaść jak najdojrzalej.

to chyba najdłuższy wpis, jaki kiedykolwiek napisałam, wybaczcie.

miłej nocy, bądź przyjemnego dnia, my little artists. 🌻

PS. zamierzałam wspomnieć o jeszcze paru sprawach (na przykład takich jak mój nie poszerzający się zbiór słownictwa), ale stwierdziłam, że się nad wami zlituję.

EDITH: chciałam jeszcze podziękować za równe 150 obserwacji, dopiero teraz zauważyłam.