Po raz kolejny próbuję wymyślić powód dla którego nie musiałabym iść do tego piekła. Przeraża mnie myśl spotkania tych wszystkich zakłamanych i dwulicowych osób, które miałam nieprzyjemność poznać. I nadal usiłuje urzeczywistnić ból brzucha albo kolejną chorobę, aby tylko nie iść do szkoły. Mimo, że nie byłam w niej blisko od dwóch tygodni. Robi mi się słabo na myśl o zaległych sprawdzianach i karkówkach, a trójki przewidywane na koniec roku rażą po oczach. Moich uczuć nie umie zagłuszyć muzyka docierająca do uszu i nawet zawsze obezwładniający mnie zapach deszczu nie jest w stanie wprowadzić mnie w stan na podobieństwo letargu. Przerażam samą siebie swoim strachem. Boję się mojej bezsenności, bezsilności i lęków, które z każdym dniem przygniatają mnie coraz bardziej.
Przepraszam, że się tu żalę, mimo że mało kogo to obchodzi. Po prostu potrzebuję wyrzucić z siebie cokolwiek komukolwiek, bo trzymanie w sobie wszystkiego zaczęło mnie już wyniszczać.
Dobranoc, bądź miłego dnia
xoxo