Coraz częściej nawiedzają mnie myśli, czemu nie skupiam się na własnych problemach.

Rozpaczliwie staram się pomóc wszystkim na około, wtrącając się w nie swoje życie, wymuszając na innych opowiadanie o swoich problemach, zapominając o tym, że mam własne. Doradzam, nie radząc sobie sama. I zastanawiam się jak to jest możliwe.

Czemu sprawiam wrażenie rozumiącej i dobrej, kiedy w rzeczywistości jestem doszczętnie zepsuta. A ludzie mnie nie znają, mimo że inaczej im się wydaje. Umiem nie mówić o sobie ciągle mówiąc. Czyż to nie sztuka? Z pewnością stanę w muzeum, a moją głupotę będą podziwiać tysiące.

Jestem wyborowym kłamcą, udaje kogoś kim nie jestem, udaje normalną pośród własnego szaleństwa, a wszyscy mi wierzą. Jestem wybitną aktorką, nie pokazującą swoich uczuć, ukrywając je pod talią kartą. Mówiąc mądrości wysysam je z palca. Udając mądrą, jestem skończoną kretynką, a wszyscy wpatrzeni są w swoje iluzje nakładane na mnie. Sztuczne spojrzenie zakłamują prawdę, a ja znajduję fałszywych przyjaciół. ciągle, ciągle, ciągle. Ranię niewinnych, a ich ciągle do mnie przybywa. Przepraszam. Jestem tylko idotką zgrywającą mądrą.

Pijąc kieliszki trucizny delektuje się smakiem przegranej i cierpienia, a moje myśli otoczone są przez ciernie róż.

A czasami mam po prostu dość, i zastanawiam się czy ktokolwiek zauważyłby mój brak, fałszywi przyjaciele by nie tęsknili, a wszyscy inni by zapomnieli, pamiętając o chwilowej atencjuszce, którą próbowałam nie być.

Czemu?

I zastanawiam się czy to jeszcze rzeczywistość, czy może już twory mojej chorej głowy.

Pi*rdole bez sensu, mając dość siebie i bojąc się drugiego „ja”. I zaraz spadnie na mnie lawina pytań, a ja powiem, że wszystko w porządku, a to tylko durny tekst – twór mojej chorej głowy – i się odwrócę plecami od wszystkich, którzy będą chcieli mi pomóc, którym pomogłam ja. I mimo że wiem, że oni to przeczytają, i tak to piszę. Licząc, iż zranie kolejne osoby.

Pragnę napisać więcej, nie chcę zdradzić więcej. Jestem dziwna, mój mózg gorszy. Gnijący, topiący się, za dużo myśli gubi na raz. I wiem już, że coraz ze mną gorzej. Umysł coraz częściej opanowuje pustka i chaos jednocześnie. Tak bardzo dobrze znane uczucia, mam ich dość. Pragnę nie czuć nic, tak jest łatwiej.

Życzę powodzenia wszystkim, którzy mają problemy psychiczne, nie ważne jakie, bo chaos i pustka to coś strasznego, a coraz częściej zapanowuje w naszych chorych głowach. I mam nadzieję, że wszyscy ” normalni” nigdy nie poczują czegoś takiego jak ja.

Trzymajcie się, kochani.

xoxo

Dzisiaj spotkałam się, już po raz drugi, z cudowną osóbką z tej strony. Może określenie spotkania nie jest właściwe – rozmawiałam, może tak. I mimo, że wymieniłyśmy tylko parę zdań, a trwało to co najwyżej 3 minuty, poprawiło mi to humor, który w ostatnim czasie jest dosyć kiepski. Staram się tego nie okazywać…

Dziewczyna ta wydaje się naprawdę w porządku, i fajna, przede wszystkim jest n o r m a l n a, a w moim otoczeniu mało jest takich ludzi. W zasadzie to ich brak, nie mówiąc już o mnie samej.

Nawet ją przytuliłam! Bo chyba potrzebuje dużo miłości, więc starałam się ją jej przekazać. Zasługuje na o wiele więcej, niż ma.

Aj, ale mimo wszystko, czułam się tak bardzo niezręcznie. Ale staram się to zmienić i być bardziej pewną siebie. Chociaż nie raz słyszę, że jestem bardzo odważna, cokolwiek. Całkowite kłamstwo.

Zapewne to przeczytasz, honey, ale nie będę zdradzać twojej tożsamości. Sama możesz się „ujawnić”, jeśli chcesz. 💛💛

Miłego dnia wszystkim, trzymajcie się 🖤🌺

Fragment który ustatnio zamieściłam we wpisie zamienił się w zupełnie coś innego. Na tyle odmiennego, niż zamierzałam, iż usunęłam go (wpis). W mojej głowie tworzy się coś o wiele bardziej skomplikowanego, co wymaga ode mnie czasu. Możliwe, że będzie to kontynuacja ,,face in red light”, może coś zupełnie innego. Tego jeszcze nie wiem.

Natomiast w tej chwili tworzę coś bardzo dziwnego. Nigdy nie pisałam w ten sposób, obca dla mnie konstrukcja zdań. Dziwny temat, i sama nie wiem co planuje, co znajduje się w mojej głowie.

Mam nadzieję, że miło spędzacie czas, z waszą psychiką jest dobrze i jakoś sobie radzicie. Trzymajcie się.

xoxo