pomarańczowa poświata miłości księżyca — przelewa się i wylewa w pozłacanych miodem kielichach. i spoglądam tęsknie w kierunku nieosiągalności, zadając tak sobie ten przyjemny, tępy ból. rozdziera mi majestatycznie serce, z precyzją wyznaczając między nami granice tej okropnej zmysłowości — jak kochanka, drażniąca się z tobą swym nierozgneliżowanym ciałem.

PS. spójrzcie na dzisiejszy księżyc, czyż nie jest przepiękny?
PS 2. to nocne niebo chyba już rzeczywiście mogę począć nazywać swoją własną, swobodną kochanką.

wypluwam z siebie kwiaty i zasłaniam dłońmi oczy, gdy dostrzegam piękno nocy.

(a w rzeczywistości po porostu przeżywam agonię, kiedy zaczyna mnie otaczać zbyt wiele ładnych rzeczy, zalewając myśli w głowie.)

questions and answers ROZPOCZĘTE!

proponuję, abyście to pod tym wpisem zadawali mi pytania, a ja postaram się na nie odpowiedzieć.

miłego dnia! 💙💦