pozostawiłam to miejsce, gdy w moim życiu panował chaos.

raczej nikt nie zauważy mojej chwilowej obecności w tym miejscu – czuję się jakbym odwiedzała cmentarz, składając kwiaty na grobach bliskich. nikt mnie nie usłyszy, a to co powiem jest bardziej skierowane do samej mnie.

minęły już przeszło trzy lata, od momentu, gdy jako roztrzęsiona dziewczynka publikowałam tu pierwszy – z dzisiejszej perspektywy banalny – oneshot. choć wydaje się to niewiele, a jednak w moim życiu wydarzyło się zbyt wiele jak na taki odcinek czasowy. zmieniło się wiele: moje podejście do życia; ludzie którym oddałam kawałek serca; a przede wszystkim ja. cała ja.
nawet nie wiem, w którym momencie ta nieśmiałą dziewczyna zaczęła dostrzegać w lustrze odważną kobietę, która gotowa jest umrzeć za pewne idee.

no właśnie, choć zmieniło się wiele, jedna 'rzecz' pozostała taką samą. miłość do pisania, literatury i sztuki. cenię to tak samo jak dawniej.

to właśnie pisanie dało mi sens w życiu.
później znalazłam się tutaj. po raz pierwszy poczułam przynależność. odkryłam kawałek świata, w którym nie czułam się jak intruz, a część społeczności.

nie łączy mnie z tą stroną nic, oprócz sentymentu. pamięć, że to tutaj po raz pierwszy uwierzyłam w moje teksty, przyciąga nieraz moje myśli ku temu miejscu.
odkąd zamieściłam ostatnie opowiadanie, będące odzwierciedleniem moich myśli, dojrzałam jako „pisarka”.
i chcę się rozwiajać dalej.

powoli uczę się jak żyć i radzić sobie z problemami, wszystko staje się coraz bardziej zawiłe, ale ja brnę na przód ciekawa, co jeszcze mnie czeka.
nie wiem co, ani dlaczego, planowalam tu napisac.
nie wiem czemu to zrobiłam,
a jednak jestem.
i tak zostawiam to miejsce, mój początek.

to był sam początek.

ig – @niepodobnie