Tak sobie myślę.. że w Gladiatorze zaprzepaszczono fajny wątek, nadający jeszcze większej głębi całej tej historii. Mianowicie… historyczny cesarz Kommodus miał przecież… brata bliźniaka! Owszem zmarł on w wieku 4 lat – ale nigdzie nie udało mi się znaleźć informacji co było powodem jego śmierci – wypadek? Choroba? I tu właśnie możnaby popuścić wodzę fantazji; ja na przykład wpadłam na coś takiego:

Kommodus przez fakt posiadania brata, od początku nie czuł się wyjątkowy, czuł że nie ma nic swojego – nawet zabawek.. że wszystko musi dzielić z tym drugim. Jego bratem. Bratem bliźniakiem. Pewnego dnia, chłopcy zgodnie – co było wielką rzadkością w ich wypadku – postanowili uciec niani, chcąc sprawdzić na ile mogą sobie pozwolić, oraz kto wtedy zostanie bardziej ukarany – niania, czy oni dwaj? Plan się powiódł, obaj 4-latkowie zniknęli spod pieczy młodej dziewczyny. Wszystko było dobrze… rzecz jasna do czasu; bo Kommodus dostrzegł, że brat zabrał z ich wspólnej komnaty jego ulubiony, JEGO, drewniany miecz – obaj mieli takie same, ale oba również były podpisane ich imionami, a ten Kommodusa w dodatku był już o wiele bardziej zużyty, więc poznałby go wszędzie – i właśnie, jak gdyby nigdy nic, zaczął się nim bawić, i to w dokładnie taki sam sposób w jak robił to zawsze Kommodus. Udając Herkulesa. Przedrzeźniał go! Nie dość, że zabrał coś co należy do niego, to jeszcze go przedrzeźniał! Kommodus naturalnie piorunem wpadł w szał: "Oddaj to! To moje!" i rzucił się na bliźniaka z zamiarem odzyskania swej zabawki, ten jednak stawiał opór, więc po dłuższej chwili szarpania się, która była bezowocna – Kommodus nagle go puścił, chłopiec się zatoczył i cudem nie upadł, a Kommodus wiele nie myśląc go popchnął, aby jednak upadł – za karę! I tu następuje łańcuch wydarzeń – chłopiec rzeczywiście upada, ale w dodatku spada ze schodów i uderz głową o kamień – uderzenie było na tyle silne, że zwyczajnie zgon nastąpił na miejscu, natychmiast.
I to byłoby dobre wyjaśnienie co tak naprawdę motywowało, może i nieświadomie, Marka Aureliusza, tworząc z niego postać moralnie szarą w tej wersji, aby odsunąć się od Kommodusa – cierpienie, jego własne cierpienie, takie ojcowskie, takie proste… Wiedział, że to był wypadek, wiedział, że chłopcy od zawsze się nienawidzili – ale od tamtej chwili, patrząc na Kommodusa, widział mordercę, bartobójcę – osobę na takim samym poziomie jak mordercy polityczni.. A jednocześnie widział w nim jego brata – i to bolało jeszcze bardziej. I to moim zdaniem byłoby idealne wyjaśnienie ich relacji, powód, który stał za wszystkim, i stworzył, niespodziewanie, takiego Kommodusa jakiego znamy z filmu.

I jeszcze jeden mały szczegół, a dodałby czegoś szczególnego do tego wszystkiego: Marek Aureliusz i Faustyna Młodsza, mieli przecież, oprócz Lucilli i Kommodusa (oraz jego bliźniaka), łącznie z nimi jakieś 13/14 dzieci – z czego większość zmarła w dzieciństwie – krótko po porodzie, czy zwyczajnie jako dzieci – i tu dobrym przykładem jest właśnie brat bliźniak Kommodusa. Ogólnie przeżyło chyba tylko 5 dzieci – Kommodus, Lucilla i jeszcze 3 córki. Więc jako, że Marek Aureliusz był stoikiem, jasnym jest, że lubił i potrzebował miejsca do kontemplacji… a co gdyby jedynym miejscem, w którym odzyskiwał siły i czuł czystość umysłu… było rodzinne mauzoleum cesarskie? Tam gdzie spoczywają jego wszystkie zmarłe dzieci. Możnaby zrobić piękną, i nie musiałaby być długa, aby była wymowna, scenę – kamera przejeżdżałaby po imionach dzieci, w miejscu ich pochówku, a na środku, w ciszy, stałby zamyślony Marek Aureliusz – i mamy pięknie zarysowane tło rodziny, bez nadmiernego wprowadzania chaosu ☺️

No i może jeszcze jedno… Przypomnijmy scenę w której Kommodus płacze – nabiera ona wtedy większego sensu, i jeszcze większej głębi po dodaniu tych wątków… Możnaby nawet lekko zmienić jego monolog do ojca.. i dodać reakcję Marka Aureliusza:
"Patrzę w twarze Bogów, patrzę i proszę ich abyś na mnie spojrzał, w końcu spojrzał! Spojrzał.. spojrzał tak jak kiedyś… tak jak wtedy, kiedy było nas dwóch… Tak jak wtedy, kiedy on żył" – wszystko to w desperackim tonie, wręcz dziecięcym, takim przypominającym tego 4-letniego Kommodusa, zanim wypadek naznaczył go na tego, jakiego znamy z obrazu filmowego..
Reakcja cesarza? Niepasująca do niego. Natychmiastowa. Patrzy na niego. Patrzy na syna marnotrawnego. Patrzy na syna na którego patrzeć nie potrafi… A jednak patrzy.. i to z emocjami na twarzy, i to takimi, jakich nikt nigdy nie widział, i nieposądziłby stoika, a zwłaszcza cesarza, o ich posiadanie – przejawia się w nim to ukryte człowieczeństwo… Ale czuje, och… on czuje za dużo. Za dużo bólu. I… i tak wychodzi i zostawia Kommodusa samego. Po raz kolejny go opuszcza. Po raz kolejny go zawodzi. A Kommodus po raz kolejny cierpi.. I nic już nie zatrzyma tych jego łez…

Czytam sobie właśnie o tym, jak wyglądał grudzień w Starożytnym Rzymie.
I jak mam być szczera, to obchodzili oni ten czas w roku lepiej i ciekawiej niż my – nasz grudzień w porównaniu z ich.. to po prostu szajs… Wolałabym świętować tak jak oni, niż tak jak obecnie jest to wymyślone