Nadchodzi Wielkanoc, między innymi dlatego wpadłam na pomysł napisania o mojej wierze.
Właściwie, w dzisiejszym, głównie ateistycznym świecie, Wielkanoc staje się świętem wiosny. Po prostu. Bardzo podoba mi się klimat tego całego wydarzenia, instagramowe posty z króliczkami i kolorowymi jajeczkami. Aczkolwiek dla mnie jako katoliczki jest to przede wszystkim Święto Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Myślę, że "Quo vadis" H. Sienkiewicza bardzo umocniło moją wiarę. Jednakże… dla mnie, jako humanistki, pełnej sprzecznych uczuć, dla serca przepełnionego pasją i słów biegających po mojej głowie, wiara ma trochę inny wymiar. Dla tego moja przyjaciółka od siedmiu boleści, stwierdza bezmyślnie, że jestem niewierząca. Nie, nie jestem. Nie jestem osobą zero-jedynkową, nie widzę Boga w zbiorze słów wyuczonych na pamięć wymawianych patetycznie (na pokaz przed ludźmi). Bóg może wysłuchać moich modlitw na różańcu, ale to nie jest do końca dla mnie. Ja widzę Boga w naturze, na niebie, w człowieku, a nawet w zwierzęciu. W wysokich Trzech Koronach czy Sokolicy, w starych drzewach Ogrodu Botanicznego UW. Dlatego ludzie nie rozumieją często mojej wiary. Ona jest pełna pasji. Wierzę w Boga jak w nic innego. Dlatego mam ogromne kryzysy, ale po nich zawsze do Niego wracam.
Wielkanoc to dla mnie nie jest pójście do Kościoła z przymusu, zmówienie nużącej modlitwy, przeklinanie w myślach matki za to, jak niedobry obiad ugotowała i nienawiść do reszty rodziny, za to, że po prostu nie są tacy, jakich bym ich chciała. Raduje się ma dusza, że po raz kolejny Jezus umrze za moje haniebne grzechy, do których cały czas wracam.
Oczywiście, nie prześladuję ateistów czy agnostyków w tym momencie. Z pewnością każdy wierzy w coś, co daje mu nadzieję. Ja mam swoją Wielką Nadzieję. Każdemu z Was więc życzę, żebyście odnaleźli swoją, a jeśli już macie – dbajcie o nią.
Szczęśliwych, zdrowych, rodzinnych, wspaniałych Świąt! 🤍
P.S. Jeszcze Błogosławionych✝️