Kocham moją polonistkę. Jej lekcje to nie tylko Mickiewicz i Słowacki, ale… dyskusje o człowieku, kształtowaniu jego charakteru i jego przeżyciach, moralności… Ta kobieta jest wspaniała. Daje nam tak ogromne wsparcie, tyle miłości, że nie potrafię tego opisać. Dziś po lekcjach zajęło mi najdłużej z klasy pakowanie się, więc zostałyśmy same. Zapytała mi się: "Jak tam Majeczko? Dobrze się czujesz? Odnajdujesz się?". I tak się zaczęła nasza rozmowa, w której padały tematy od osobistych emocji i przeżyć związanych ze środowiskiem i szkołą, aż po moją miłość do polskiego. Pani profesor powiedziała, że widzi, że się jeszcze nie odnajduję, poprosiła mnie, żebym dała sobie czas. Lecz przede wszystkim powiedziała słowa, które zapamiętam na długo. Streszczę w skrócie: zauważyła, że przewyższam klasę, że mam wiedzę na ten temat i rozumiem te lekcje. Zaskoczyło mnie to, muszę przyznać – czułam się bardzo głupia na jej lekcjach, nie odzywałam się za wiele, ale jak mówiłam, to z sensem. Być może ona to zauważyła. Cieszę się bardzo, jest moją ulubioną nauczycielką. :)