Wiecie co? Nie imprezuję. Nie mam chłopaka. Nie mam cudownej, wielkiej paczki znajomych, nie mam najdroższych ciuchów z Prady, Chanel. Nieraz słyszę, że oczy mi wypadną, jak się będę tyle uczyć. Ale… czuję się wspaniale. Czuję spokój ducha. Czuję się dobrze. I nawet jeśli są dni, w których moją pierwszą myślą po obudzeniu jest nauka, nawet jeśli są dni, w których moją ostatnią myślą zanim zamknę oczy jest nauka… to następnego dnia czuję satysfakcję. Nie do opisania. Bo te oceny, to uznanie, ta satysfakcja… dają mi uczucie, które nie ma sobie równych. Zwłaszcza, kiedy interesujesz się danym przedmiotem, np. ja interesuję się historią, angielskim. W ten sposób rozwijam swoje zainteresowania. Czuję się spełniona. Wracałam ze szkoły, spacerowałam po mieście, wstąpiłam do żabki. I na kawie było napisane: "dobrego dnia". I wtedy pomyślałam sobie, że mój dzień był naprawdę dobry. I jaki z tego morał? Róbcie to, co kochacie robić, róbcie to, co wam daje szczęście, nawet jeśli nie jest to uznawane za "atrakcyjne" dla społeczeństwa. Niby banalne, ale czy z tego korzystacie? Miłego dnia.