100.
Dziękuję.
dziękuję za to uhonorowanie moich setek godzin spędzonych przed ekranem, tu, na tej stronie.
dziękuję za tą barwną drogę, za te labirynty liter, w których pokochaliście błądzić, aby u wyjścia Was do czegoś skłoniły.
dziękuję za te tysiące estetycznych, inspirujących zdjęć.
dziękuję za te osoby, które poznałam tworząc tu.
Dziękuję.

I tak, teraz będę do każdego wpisu dodawała tutaj zdjęcie z mojej licznej kolekcji, hah. Zbyt długo brakowało mi tej opcji, bym ją teraz marnowała, zostawiając smutnie puste teksty!
To co, teraz odliczamy do jeszcze większych liczb?
Chociaż to nie one najbardziej się dla mnie liczą – liczy się fakt, że chociażby połowa z Was faktycznie czerpie radość z tego, co stworzę.

Jeszcze rok temu byłam smutną, samotną dziewczyną, której łzy w oczach zasłaniały widok na wszystko, co piękne. A te, lecące tej jesieni spod moich rzęs, sprawiają, że świat wydaje się jeszcze piękniejszy. O żadnych nie zapominajmy – pierwsze nas kształtują, choć ranią, i są elementem naszego życia; drugie zaś pokazują nam, po co żyjemy. Rany pozostaną na zawsze, ale znalazł się plaster.

Wśród słońca w moim mieście, które niezapowiedzianie przyszło w środku października, lśnią kolorowe liście – a ja, mimo tego wszystkiego, co się dzieje ze światem i z ludźmi, a nawet i ze mną – czuję niezmierzone szczęście.