Płakać mi się chce. Patrzę w twoje oczy i widzę niepewność, podczas gdy ja skłonna byłabym oddać za tę miłość życie. Wyrwij me serce i zdepcz. Weź me serce w dłoń, przytul i je zaakceptuj. Zrób cokolwiek. Nie każ mi czekać, aż się zdecydujesz. Nie każ mi czekać, bo czuję… pewna jestem… że jestem opcją. Że nie wiesz, czy ja, czy ona. Że nie wiesz, czy moje wątłe ciało i zraniona dusza dadzą ci to, czego potrzebujesz. Nie zajmuj miejsca w mojej głowie. Nie dzwoń, gdy akurat uda mi się o tobie zapomnieć. Nie uśmiechaj się, jakbym była jedyną. Bo nie jestem. Nie przytulaj tak mocno, jakbyś chciał odcisnąć mi na piersi swoje wątpliwe uczucia. Nie odchodź tak, jakbyś chciał zabrać ze sobą cząstkę mnie samej.
Pozwól mi przestać siebie kochać. Pozwól swojemu sercu, by pokochało mnie choć w połowie tak, jak ja kocham ciebie.
Nie każ mi czekać. Nie każ mi tęsknić w niepewności. Bo w końcu przestanę wypatrywać cię w tłumie, a jedynym, co zobaczysz w moich oczach będzie klęska.
– fragment czegoś, co powstaje ze strzępków mojego niecierpliwego serca.