Cześć, misie. Muszę się z Wami czymś podzielić, bo spotykam się z obiema stronami i nie chcę, byście w sumie znajdowali się ani po jednej, ani po drugiej.
Każdy problem, to problem. Co z tego, czy jest to duży czy mały problem. Bo wszystko zależy od perspektywy.
Jestem osobą, której całe życie mówiono, że przesadza, że nie ma poważnych problemów. A już w wieku 15 lat zdiagnozowano u mnie depresję (na przestrzeni lat zmieniały się te diagnozy, ale to nie o tym), a zakładam, że gdybym zaczęła się diagnozować wcześniej, to może i nawet zdiagnozowano by ją u mnie już dwa lata wcześniej. A piszę tutaj o tym, ponieważ chcę podkreślić, że najczęściej (ale nie zawsze oczywiście) dorośli bagatelizują problemy dzieci, młodzieży i młodych dorosłych. Dziecko może dostać gorszą ocenę i dla niego to problem, więc tak, trzeba się tym zająć i porozmawiać.
I tutaj skłaniam się do Was, jeżeli ktoś Wam mówi, że "chciałby mieć takie problemy jak Wy", to powiedzcie mu, że pieprzy głupoty, że macie problemy dostosowane do swojego wieku, więc potrzebujecie wsparcia tak samo, jak oni w problemach też dostosowanych do wieku (mówię tutaj o mniej traumatycznych przeżyciach, bo takie to tym bardziej powinny się spotkać tylko ze wsparciem). I z drugiej strony, proszę, jeśli ktoś jest młodszy, nie bagatelizujcie jego problemu tylko przez wiek.

Ale się rozpisałam. Przepraszam, ale musiałam.
Trzymacie się ciepło.

Cześć! Właśnie wznowiłam pracę nad opowiadaniem z obserwatorami, bo miałam dość długi zastój. Przychodzę z pytaniem – wolicie krótsze czy dłuższe części?