Nie chcę być sama ze sobą. Nie chcę trwać w ciszy, bo to tak naprawdę nie cisza. To krzyki z mojego wnętrza, którę słyszę tylko ja. Obwiniam się za wszystko. Czuję się odpowiedzialna za innych, a nie potrafię być za siebie. Nie umiem odmawiać, nie umiem radzić sobie z własnymi myślami. Dlatego je wyciszam, unikam ich. Ale to tylko sprawia, że one uderzają dwa razy mocniej. Dlatego jestem tutaj ucieczką – bo uciekam cały czas, od wszystkiego. Zwłaszcza od siebie.
Było dobrze. Było naprawdę dobrze i nawet bałam się tego – bo to nie byłam ja. Smutek, uciekanie i lęki to jest część mnie. Jak sobie radzić bez tej części mnie? Nie wiem. Może nawet teraz na siłę czuję się źle, żeby czuć się sobą. Jak to się mówi "ch**owo, ale stabilnie".

Takie wszystko po trochu. Musiałam to z
siebie wyrzucić. Dziękuję wszystkim, którzy to przeczytali.
Jeśli chcecie, napiszcie pod tym wpisem lub u mnie na privie coś, co Wy także chcecie z siebie wyrzucić.
Trzymajcie się ciepło, Wasza Marta

Mam dla Was pewną zabawę. Możecie ją zrobić zarówno pod tym wpisem, jak i w głowie. Wydaję mi się, że to bardzo ważne, by zauważać choćby najdrobniejsze rzeczy.
✨Umiem doskonale…
✨Mój ostatni sukces to…
✨Inni lubią mnie za…
✨Moje dwie cechy, z których jestem zadowolony/a to…
✨Marzenie, którym chcę się podzielić to…
✨Jestem z siebie dumny/a, ponieważ…
✨Bardzo lubię…
I polecam bawić się w to codziennie, chociaż przez chwilę. Dziękujmy sobie dużo, w końcu musimy być w tym ciele i umyśle całe życie.
@Ucieczka
Jeśli chcesz posłać dalej, proszę bardzo. Dobrej zabawy!