@Rezygnacja chciałabym coś mądrego w tym komentarzu napisać, ale nie wiem czy potrafię. W każdym razie dziękuje za to, że się przed nami otworzyłaś (bo to wymaga odwagi) i przekazałaś to w tak piękny, a zarazem smutny sposób. Życie rani (właściwie zwykle nie życie w samo w sobie tylko różne czynniki, ale uprośćmy to w ten sposób), czasami boli, ale jest też piękne (i ja wiem, że to brzmi jak banały z reklamy proszku do prania, ale ja czasami czuje, że życie rzeczywiście jest piękne mimo wszystko, mimo wszystkich tych złych rzeczy które nas spotykają jako jednostki i jako ludzkość tak w ogóle, czuje, że ja jestem piękna (tak wewnętrznie też) , inni ludzie są piękni i świat i zwierzątka i rzeczy, które się dzieją też są piękne (nawet te małe rzeczy)). Sprzedaje banały, ale przynajmniej takie z mojego wnętrza (może jestem banalna, jeżeli w taki sposób jak ten to nawet mi się to podoba, moge sobie być banalna). I, wiesz umiesz pisać, a jest to jednak fajna życiowa umiejetność. Może da się nauczyć życia tak ja da się nauczyć pisać? Może pisanie może pomóc zmierzyć się z rzeczywistością?