Piszę opowiadanie (które mam zamiar po skończeniu opublikować ☺️) i przytaczam w nim rozmowę, jaka miała miejsce w ubiegłym tygodniu, czy już właściwie pod koniec maja. Rozmowa pomiędzy mną, a szkolną psycholog. Rozmowę, jeszcze tego samego dnia, kiedy się wydarzyła uważałam za niesamowicie idiotyczną i wręcz niedorzeczną w swojej głupocie (ale istotną dla mojego opowiadania). Jednak teraz gdy przypominam sobie szczegóły tej rozmowy nie mogę uwierzyć, że rzeczywiście się wydarzyła i, że takie betony pracują z dziećmi/młodzieżą.

k**** (przepraszam)
— Nie chcę się przyjaźnić z nimi, bo oni po prostu nic nie wniosą do mojego życia to raz, dwa jakby pani słyszała, jk wzajemnie się do siebie odzywają albo za plecami wypowiadają. Po prostu nie będę się z nimi przyjaźnić.
— Ale byłoby Ci łatwiej.
— Dlaczego miałoby mi być łatwiej?
— Nie wolałabyś przychodzić do szkoły i móc powiedzieć komuś cześć?

Kuuuurwaaa. Najgorsze jest, że to jest dosłownie to co zostało powiedziane i, że większość rozmowy tak wyglądała.

Mój apel jest taki. Nie każdy psycholog szkolny taki jest, dlatego jeśli potrzebujecie pomocy zwróćcie się do niego. Jednak rozmawiajcie tylko z tymi, z którymi czujecie, że możecie poczuć się bezpieczniej. z tą panią, z krora przytaczam wyżej rozmowę miałam do czynienia 3 razy i poprzednie 2 razy to było „i z takim problemem do mnie przychodzisz? Niby gdzie Ty masz w tym problem?! Idź na lekcje lepiej”. A ostatni to po prostu wyszłam z klasy, ale to już osobna historia, po prostu nie będę przyjmować na siebie niestabilności psychicznej mojej wychowawczyni po raz -etny w ciągu miesiąca

Hej, jakie są Wasze ulubione książki? Polecicie mi coś? 🤍