WITAM MOJE DZIECIĄTKA W TEN LETNI DZIEŃ
Zaginęłam i w ogóle przepadłam, aczkolwiek powracam z nowościami jakich na tym małym świecie niewiele (i z zapachem ciastek, które właśnie przywiozła ciocia z chomikiem). Opowiadać mieliście jak komu życie mija na Brylantowej Pannie, ale tutaj również to powiem, więc kto chce – niech się chwali i żali co u niego, a ja koniecznie zadeklamuję i zademonstruję w jednym wszystkie wieści.
Działo się tyle, że aż można zapomnieć połowę, otóż pojechaliśmy w góry (nie pierwszy raz byłam w Szklarskiej, ale zawsze będzie mnie tam tak samo telepać z zimna i chłodu, jak telepało za pierwszym razem), stwierdzam ponownie, że Karkonosze, o ile przepięknie położone w bardzo urodziwych okolicznościach przyrody, to bardzo zimne niezależnie od pory roku (nabrałam pełno letnich kiecek i innych cudeniek, dojeżdżamy, a ja nie miałam jak zaprezentować się w moich hollywoodzkich kreacjach, bo jak zawiało to aż mi uszy zmarzły). Dojechaliśmy z przytupem, zwiedzając po drodze zamek Grodziec (gdzie można film kręcić, i też filmy kręcili, między innymi ❝Wiedźmina❞, pełno korytarzy, korytarzyków, schodków i przejść jak z bajki, tylko bardzo niepraktyczne, uczesałam sobie kok, zapomniałam się na chwilę i podniosłam głowę w jednym z przejść na wymiary krasnala, gdyby nie fryzura z toną gumek do włosów i welonem, która mnie uchroniła od nieszczęścia, to miałabym guza), zajechaliśmy do tej Szklarskiej Poręby wieczorem i powędrowaliśmy na zakupy (a tam niezliczone ilości obozów i kolonii, czułam się niepocieszona, że jedziemy z klasą na wycieczkę w góry dopiero w październiku, gdy będzie zupełnie zimno). Pierwszy dzień był totalnym hitem, otóż uznaliśmy, że wejdziemy na Śnieżkę. I owszem, weszliśmy, grzebiąc się i wchodząc na szlak dopiero o dwunastej czy pierwszej w południe, cała droga miała trwać mniej więcej trzy godziny, my wlekliśmy się z pięć (XDDDDDDDDDDDDDDD), droga cały czas wiła się pod górę, początek szlaku był do przełknięcia (a już wtedy my, głupi stękaliśmy), potem zrobiło się bynajmniej gorzej, przycupnęliśmy na herbatę i lody, maszerowaliśmy dalej i dalej, spotkaliśmy polonistkę ze szkoły, taką koleżankę mamy (myślałam, że dostanę zawału, gdyż szanowna pani polonistka mnie nie lubi, bardzo nie lubi), weszliśmy na bardziej zaawansowany poziom coraz bardziej stromych kamieni, ludzi było pełno, przeszliśmy przez taki potok, aż gdy już myśleliśmy że umrzemy – doszliśmy na górę. Schronisko było całkiem do szyku, jedliśmy schabowego z frytkami (bardziej ja jadłam, Franek coś niemrawo to konsumował), i koniec końców dowlekliśmy się nawet na granicę, do obserwatorium na samą górę, ledwo żywi, ale daliśmy radę XDDDD (pomijając fakt, że mamie nogi odmówiły posłuszeństwa, a zeszliśmy prawie po ciemku jak kaleki). Szóstego lipca był dzień bardziej rekreacyjny i wolny od jakiegokolwiek ambitniejszego chodzenia, pół dnia siedzieliśmy w sklepie z minerałami (kupiłam sobie kolczyki z Nocą Kairu, cudeńko jakich mało), wlekliśmy się na Wielki Kamień (ale oficjalnie niedonawigowaliśmy do celu, za drugim podejściem się udało), siódmego, w czwartek, zawędrowaliśmy do zamku do Bolczowa (było na pewno mniej narzekania, jęczenia, stękania i kwękania, ruiny bynajmniej piękne i pięknie położone), ale też poszliśmy do centrum handlowego w Jeleniej Górze, z czego byłam niemiłosiernie rada (nabyłam top i spodenki do kompletu, śliczna rzecz, chciałam jeszcze trochę posiedzieć w tych ubraniach, bo to było do tamtego czasu najbardziej cywilizowane miejsce ze wszystkich, które do wtedy zwiedziliśmy, ale lecieliśmy galopem na termy cieplickie, na basen), ósmego, w piątek, zwiedzaliśmy muzeum minerałów (cudna rzecz, tylko nim się stamtąd wywlekliśmy to minęło sto lat), a także weszliśmy na ten Wielki Kamień i nawet tupnęliśmy do schroniska na ciastko i kawę, dziewiątego mieliśmy iść do sztolni i kopalni pirytu, ale coś mało ambitnie wyszło (skończyło się na tym, że machałam łapami jak wiatrak, stojąc na kamieniu i udając Ritę Hayworth, Franek nie chciał wejść do jaskini i zabłądziliśmy za górami i lasami XDDDDD), natomiast dziesiątego odbyła się wycieczka życia, która prócz centrum handlowego była najlepszą atrakcją. Otóż pojechaliśmy do Pragi, nie sądziłam, że tak obłędnie mi się tak spodoba (po tym tygodniu bez zbędnej ilości ludzi, spędzonym głównie na łażeniu szlakami i lasami, to gdy zobaczyłam ten ruch, to tętniące życiem miasto, ludzi, te atrakcje i to wszystko, myślałam że oszaleję z radości XDDDDDDDDDDDDDDDDD), do centrum dojechaliśmy metrem, jak wyszliśmy z przejścia podziemnego to dostałam ogólnego ataku z ekscytacji, wszędzie się coś działo, wokół niezliczone ilości przecudownych budynków (gotyckich, nie gotyckich, secesyjne i barokowe kamienice, na to nowoczesne, stylizowane na starodawne, cudeńko jakiego świat nie widział), turystów i ludzi od zatrzęsienia, szłam i nie wierzyłam, że to się dzieje naprawdę (tak się stęskniłam za czymś ruchliwym XDDDDDDDDDDDDD), zdjęć mam pół miliona, chodziliśmy sobie ulicami odbiegającymi od starówki, rynek – przepiękny, stare miasto – przecudowne przez wielkie ,,P'', wszędzie pełno wszystkiego, z mamą szłyśmy posuwistym krokiem od okna jubilera do okna kolejnego jubilera, wnętrza niektórych sklepów nadawały się na scenerię do filmów (poczynając od tych z zabawkami i Krecikiem w roli głównej, kończąc na cukierniach i w szczególności jubilerach), na jednej z ulic było muzeum figur ze stali (i przed wejściem wielki, stalowy motor, taki bajer do robienia zdjęć, tata założył nogę, wsiadł na siedzenie i coś mu przeskoczyło w biodrze z wrażenia XDDDDDDD), wstąpiliśmy do jakiegoś kościółka na chwilę (śliczny był), aż zapakowaliśmy się na Most Karola (cudo nad cudami), posiedzieliśmy, obejrzeliśmy wszystkie widoki wokół i weszliśmy na Hradczany. Cała dzielnica przypominała Wawel, przepięknie położone, poszliśmy pod zamek, tupnęliśmy do katedry Świętego Wita (perełka architektoniczna, neogotyk, cudeńko), a że wszystko było w kompleksie zamkowym, na poczcie kupiliśmy sobie pocztówki. Wracaliśmy na starówkę od strony Złotej Uliczki (te domki jak z bajki, tylko wejścia jak dla skrzatów, nabyliśmy w jednym ze sklepików linijki na pamiątkę), a za Hradczanami, za Mostem Karola kupiliśmy te legendarne ciastka z lodami i śmietaną (wszędzie tym pachniało i wszędzie to sprzedawali, nie mam pojęcia, czy to było ichnie, regionalne czy co, w każdym razie było pyszne, a'la rożek z ciasta półfrancuskiego obtoczony w cukrze, karmelu, wiórkach czekoladowych lub cynamonie, a w środek lody lub śmietana z polewami i dodatkami, najadłam się tym lepiej niż śniadaniem i obiadem XDDDD), poszliśmy na herbatę i pizzę do restauracji przy rynku, aż około północy żeśmy zaczęli się zbierać. Podsumowując – Praga jest PRZECUDOWNA, ma w sobie klimat coś jak Kraków, jeżeli nie znacie języka to dogadacie się tak czy owak, miasto, zabytki i okoliczności przepiękne.
Wczoraj późnym wieczorem dopiero wróciliśmy (polecam stawanie na każdej stacji benzynowej z duszącym się Frankiem XDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDDD), a dzisiaj siedzieliśmy pół dnia przy stole i świętowaliśmy powrót do domu :D
Opowiadajcie co u Was, jak życie wam mija, a ja idę na trampolinę XDDDDDDD