,,Ściany pokrywały pnącza tak usilnie niczym kochanek obejmujący swoją kochankę bez umiaru. Większość pnączy zasłaniały drzewa z niezwykłą barwą złoto-pomarańczowo-czerwonych liści przypominających kształt mieczy skiero-wanych końcami ku dołowi. Podobno ten kolor zachował się i występował w czasach, gdzie świat nie był podzielony na kategorie temperatury, a wszędzie panowała ta sama pogoda. Teoretycznie nikt w to nie wierzył, lecz ludzie/magowie wciąż czytali w baśniach i księgach o takich światach i pisali coraz nowsze o tym historie. Może właśnie przez te różnobarwne historie ten widok mnie jednocześnie zdziwił, zafascynował i sprawił iż przestałam wierzyć w to co widzę na własne oczy.
Chwyciłam dłonią za jedną gałąź, która rozpłynęła się pod moim dotykiem. Moje palce przeszły przez nią na wylot. To mogło zdarzyć się tylko wtedy, gdy dotykało się osoby żywe, albo które kiedyś żyły ((na jedno wychodziło, bo to było złączone ze śmiercią, (albo duszą) )). Zaś inne rzeczy, czy też rośliny można było dotknąć normalnie, przyciągnąć do siebie jednocześnie nie burząc równowagi i tym podobne. Więc szybko wycofałam się o kilka kroków do tyłu.
Z tego, co było mi wiadomo…. wynikało jedno.
Jasna cholera!
Odskoczyłam przerażona tym faktem, który właśnie dotarł do mojego rozumu.
TO DRZEWO MIAŁO DUSZE!?
Nie, nie, to nie miało sensu.
Żadnego.
Żadnego.
Żadnego!
Drzewa to tylko rośliny, nic więcej!
– Hę? – mruknęła dorosła Linay w moim kierunku, spokojnie mrużąc oczy. – Coś się…
– Nie – odmruknęłam ostro zanim dokończyła i zanim zo-rientowałam się, że już dawno chciałam skończyć ze swoim dziecinnym zachowaniem. Ale było ono silniejsze, jakby to był instynkt. Jakby to decydowało o moim życiu.
Czasami czułam się trochę jakbym była wypełniona zbyt wielką ilością emocji, które wydostają się z mojego ciała niczym – wygłodniałe zwierzęta, by udać się na polowanie – za każdym razem, gdy porozumiewam się z kimś, albo ktoś na mnie źle spojrzy. Czasami byłam małą górą usłaną ze śniegu, która bez zastanowienia mogła wywołać potężną lawinę. Czułam się tak, jakbym tkwiła pośrodku własnej góry ze śniegu i zamarzała. Że od zawsze zamarza mi serce. Że w moich żyłach przestaje płynąć zimna krew, niosąca ukojenie, lecz zamienia się w lód niosący zniszczenie. Czułam się, jakbym dryfowała właśnie na tej granicy.
Nieświadomie toczył się we mnie pojedynek, aby go wstrzymać, odchrząknęłam cicho.”
~ Kikkam,
druga część Zniszczonego Królestwa
(pierwsza część ukaże się już niedługo w sklepach)