Kochani! Ostatnio zostałam zwerbowana do pisania dla szkolnej gazetki. A dokładniej: mam zacząć pisać opowiadania, które ukażą się w szkolnej gazetce. Jednak ja jestem dość ,,szaloną” dziewczyną, zwykle śmiejącą się ze słowa ,,ku*as” (dobra nie odchodźmy od tematu) i postanowiłam zamiast pisać opowiadań, napisać krótką książkę *ykhym….* *kaszel* *kaszel* *duszenie się*, *brak powietrza*, *śmieć*. Dobra… Kawałek historii będzie tylko w szkolnej gazetce, więc chyba mogę zmartwychwstać.
Ale przechodząc bardziej do tematu, który chcę poruszyć muszę wam zadać pytanie o tym, czy byście chcieli, aby owe ,,opowiadanie” znalazło się również na SQ, abyście pomogli mi rozwinąć trochę warsztat. Chodzi dokładnie o to, bym co 3-4 tygodnie wstawiała części historii i wy, jako czytelnicy – pisalibyście co się wam w niej podoba, a co nie – chodzi mi też o to, aby poczuć na własnej skórze opinie innych osób w przybliżonym do mnie wieku. BY części podobały się jaknajwiększej ilości osób. Oczywiście tematyka wam się spodoba, nie ma innej racji, aby było inaczej – historia dzieję się w czasach współczesnych (matko… czy ja właśnie po raz pierwszy używam tego słowa, opisując moją książkę!?), a główna bohaterka – jak na ,,chłopski rozum przystało” – jest przeciętną kowalską, uwielbiającą czytać książki, przez co lekko zaniedbuję swoje relacje z rówieśnikami i rodziną (no life,
just books!). Jest osobą po prostu zafascynowaną przygodami, fikcyjnymi bohaterami i zakochana w kilku bohaterach książek (skąd ja to znam?). Gdy pewnego razu idzie do przyjaciółki, aby wypożyczyć od niej książki, zauważa chłopaka, który siedzi pod drzewem i czyta książkę. Widzi, że jest cholernie przerażony tym, co w fikcyjnym świecie się dzieję i wszystko jakby przeżywa na własnej skórze. I jako że zaciekawiła się jego zachowaniem, podchodzi do niego i zagaduje. Po kilkunastu godzinnych rozmowach stają się przyjaciółmi. Aż pewnego dnia chłopak zaprasza ją do swojego domu. Tam popełnia przy niej samobójstwo i wypowiada tajemnicze słowa ,,wierzę, że ty dasz sobie radę”. Po kilku tygodniach od tego zdarzenia dziewczyna zamyka się w sobie przez kilka dni, aż później postanawia przeprowadzić własne śledztwo. Sprawdza jego szkołę, próbuję nawiązać przyjaźnie z osobami w jego klasie, kontaktuje się z rodziną i tp. a gdy wszystko to zawodzi, postanawia pójść do biblioteki i zobaczyć, co czytał, bo być może napisał coś na książce, co mogło się okazać wskazówką. I wtedy dzieję się coś, czego dziewczyna nawet w koszmarach się nie spodziewała – gdy zaczyna czytać jedną z książek, czuje, że jej dusza przechodzi na papier, a ona sama przedostaje się do innego świata – i to dosłownie.
Co myślicie o czymś takim? Przemawia do was ta historia, czy jest trochę naciągana?
Proszę o opinię i krytykę ;)